Έχεις νιώσει ποτέ πως κάποιος σου δίνει το ελάχιστο, αλλά το ντύνει όμορφα; Ένα μήνυμα «τι κάνεις;» στις 11 το βράδυ, μια καρδούλα σε story, ένα «να βρεθούμε κάποια στιγμή» που δεν γίνεται ποτέ πράξη. Μοιάζει με ενδιαφέρον, αλλά στην πραγματικότητα… είναι απλά ψίχουλα.

Αυτό είναι το breadcrumbling, όταν κάποιος σου πετάει μικρές δόσεις προσοχής, ίσα-ίσα για να σε κρατάει «ζεστή», χωρίς να σου δίνει ποτέ κάτι αληθινό, ουσιαστικό, ολοκληρωμένο. Δεν εξαφανίζεται εντελώς (όπως το ghosting), αλλά ούτε και σου δίνει χώρο να χτίσεις κάτι. Σε κρατάει εκεί, σε ένα limbo —όχι μέσα, όχι έξω. Και κάπου εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι: Μήπως αξίζω κάτι περισσότερο από αυτό;

Γιατί το κάνουν αυτό;

Οι λόγοι είναι πολλοί. Μερικοί άνθρωποι θέλουν να νιώθουν ότι τους θέλουν. Άλλοι απλώς δεν είναι έτοιμοι για κάτι σοβαρό αλλά δεν θέλουν να σε "χάσουν". Ίσως, ακόμα, να μη συνειδητοποιούν πόσο σε μπερδεύουν. Σε κρατούν ως “επιλογή” για όταν και αν θελήσουν κάτι. Δεν ξέρουν τι θέλουν αλλά φοβούνται να μείνουν μόνοι ή είναι απλά ανώριμοι. Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: εσύ μένεις με το τίποτα.

Και τι κάνεις εσύ;

Περιμένεις. Δίνεις ευκαιρίες. Ελπίζεις πως ίσως αυτή τη φορά κάτι αλλάξει. Μικρές κινήσεις σε κάνουν να πιστεύεις ότι ίσως τελικά νοιάζεται. Αλλά μέσα σου ξέρεις την αλήθεια: αν κάποιος θέλει πραγματικά να είναι στη ζωή σου, το δείχνει ξεκάθαρα. Το breadcrumbling επηρεάζει την αυτοεκτίμησή σου, και όχι τυχαία. Είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται στο «δώσε–πάρε–τράβα–άσε». Νιώθεις ότι κάτι πάει να ξεκινήσει και κάθε φορά που το ελπίζεις, πέφτεις. Κι όσο συνεχίζεται, αρχίζεις να πιστεύεις ότι αυτό είναι το “φυσιολογικό” μιας σχέσης. Ότι κάπως έτσι μοιάζει το ενδιαφέρον σήμερα. Spoiler alert: δεν είναι.

Εσύ τι αξίζεις;

Αξίζεις ολόκληρη προσοχή. Αξίζεις λόγια που γίνονται πράξεις. Αξίζεις σχέσεις που χτίζονται με ειλικρίνεια και όχι με παιχνίδια. Δεν γεννήθηκες για να ζεις με ψίχουλα αγάπης, προσοχής ή σεβασμού. Δεν είσαι ένα «ίσως». Είσαι κάποια που αξίζει ένα μεγάλο, γεμάτο "ναι".

Το να απομακρυνθείς από μια κατάσταση breadcrumbling δεν είναι αδυναμία , είναι αυτοσεβασμός. Δεν χρειάζεται να εξηγείς ή να αποδεικνύεις την αξία σου σε κανέναν. Ο σωστός άνθρωπος θα τη δει χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσεις.

Θυμήσου: Αν νιώθεις ότι λαμβάνεις λιγότερα απ’ όσα δίνεις, ίσως ήρθε η ώρα να κλείσεις την πόρτα στα ψίχουλα και να διεκδικήσεις το πλήρες γεύμα.

Το να είσαι single ή σε μια μεταβατική περίοδο δεν σημαίνει ότι πρέπει να δεχτείς το ελάχιστο. Δεν είσαι «κακιά» ή «υπερβολική» επειδή ζητάς καθαρότητα, ειλικρίνεια και συνέπεια. Είσαι γυναίκα που ξέρει την αξία της.

Το breadcrumbling είναι σύνηθες στις μέρες μας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει η νέα σου κανονικότητα.