Ξέρεις τι θα έπρεπε να είναι πραγματική επιτυχία; Όχι μόνο το πόσα λεφτά βγάζει μια χώρα, αλλά το πόσο καλά ζουν οι άνθρωποί της σε αυτήν. Η Οικονομία της Ευεξίας είναι μια νέα παγκόσμια τάση που βάζει στο κέντρο την ανθρώπινη ευτυχία, την υγεία, την ισότητα και το περιβάλλον.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι (και κυβερνήσεις) αρχίζουν να σκέφτονται ότι δεν έχει νόημα να μετράμε την επιτυχία μιας χώρας μόνο με το πόσα λεφτά βγάζει. (όχι εδώ, φυσικά όχι, έξω από εδώ…)
Γιατί; Γιατί μπορεί μια χώρα να έχει γεμάτες τράπεζες, αλλά οι άνθρωποί της να είναι αγχωμένοι, κακοπληρωμένοι, εξαντλημένοι, χωρίς καθόλου χρόνο για την οικογένειά τους ή για τον εαυτό τους.
Εδώ έρχεται η ιδέα της Οικονομίας της Ευεξίας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αντί να μετράμε μόνο το ΑΕΠ μιας χώρας (δηλαδή πόσα παράγει η οικονομία), κοιτάμε πώς νιώθουν οι άνθρωποι. Είναι καλά; Έχουν πρόσβαση σε γιατρούς; Μπορούν να σπουδάσουν; Αναπνέουν καθαρό αέρα; Έχουν ισότητα οι γυναίκες και οι άντρες; (ναι, το ξέρουμε γελάτε ήδη, αλλά κάπου στον πλανήτη συμβαίνει ήδη)
Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα;
Η αλήθεια είναι ότι η κουβέντα άνοιξε γιατί πολλές χώρες κατάλαβαν ότι η κλασική ανάπτυξη δεν φέρνει απαραίτητα ευτυχία.
Η Νέα Ζηλανδία, για παράδειγμα, ήταν από τις πρώτες που το τόλμησαν. Από το 2019, φτιάχνει προϋπολογισμό που δεν λέει απλώς «πόσα λεφτά βγάζουμε» αλλά και «πού τα ξοδεύουμε για να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες». Δίνουν λεφτά για την ψυχική υγεία, για τη φροντίδα των παιδιών, για το περιβάλλον.
Το ίδιο κάνουν τώρα η Σκωτία, η Ισλανδία και η Φινλανδία (η χώρα που για άλλη μια χρονιά ανακηρύχθηκε η χώρα με τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους) χώρες που βάζουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι απλώς την αγορά.
Γιατί μας αφορά;
Γιατί δείχνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε σαν τρελές για καριέρα, λεφτά, επιτυχία, αν στο τέλος της ημέρας νιώθουμε άδειες.
Η Οικονομία της Ευεξίας λέει: να δουλεύουμε, ναι, αλλά να έχουμε χρόνο για εμάς, να αναπνέουμε, να φροντίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Να μην μετράμε μόνο το «πόσα έβγαλα», αλλά και το πώς νιώθω.
Θα το δούμε -ποτέ- και στην Ελλάδα;
Μακάρι, αν και φαίνεται ένα μακρινό , ίσως και ουτοπικό όνειρο όχι μόνο θερινής νυκτός αλλά, όλων των εποχών! Είναι ένα μοντέλο όμως που θα μπορούσε να φέρει καλύτερη παιδεία, καλύτερη υγεία, καλύτερες δουλειές. Όχι μόνο για τους πλούσιους, αλλά για όλους.
Μέχρι τότε, όμως, μπορούμε κι εμείς, στην καθημερινότητά μας, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο «ευεξιακά»: να μην μας τρώει το άγχος, να φροντίζουμε λίγο παραπάνω το σώμα και το μυαλό μας, να μας "αγαπάμε" κάπως λίγο περισσότερο.
