Aπό τη ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ

Της αρέσουν πολύ οι μέρες των Χριστουγέννων. Στολίζει το σπίτι και το δέντρο μαζί με τα παιδιά της, την Κλειώ και τον Φίλιππο, θυμάται μαζί τους τα δικά της μαγικά παιδικά Χριστούγεννα και ζουν ακόμα το παραμύθι του Αϊ-Βασίλη. Του αφήνουν γράμματα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και το πρωί της Πρωτοχρονιάς ανοίγουν όλοι μαζί τα δώρα. Για την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή της, τις δύσκολες στιγμές της, την κρίση που βιώνουμε και την τρομάζει και για τη μητρότητα μας μίλησε η Ναταλία Δραγούμη. Αυτόν τον καιρό πρωταγωνιστεί στο έργο «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα», στις «Ροές», σκηνοθετεί το «Σουσού, με αγαπάει κανείς;» του Χρήστου Γεωργοπάλη στο «Αργώ» και ετοιμάζεται για τα γυρίσματα της εκπομπής «Γευστικές διαδρομές», που θα κάνει ταξιδεύοντας με τη μεγάλου κυβισμού μοτοσικλέτα της σε όλη την Ελλάδα για τον ΣΚΑΪ.

Από τον τρόπο που κινείσαι φαίνεσαι επαναστάτρια, μια γυναίκα που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της. Είσαι έτσι στην πραγματικότητα;

«Όχι, δεν είμαι έτσι. Τα έχω και αυτά τα στοιχεία, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαι έτσι. Ίσως αυτά είναι που μου βγάζουν οι άλλοι προς τα έξω. Έχω πάρα πολλές πλευρές στο χαρακτήρα μου και τρομακτικές αντιθέσεις. Μπορεί ακόμα και να φοβηθεί κάποιος από τις αντιθέσεις που κρύβω μέσα μου».

Με τόσες αντιθέσεις εσύ τον φοβάσαι τον εαυτό σου;

«Ναι. Και τον κοροϊδεύω κιόλας. Πολλές φορές μου τη ?σπάει? που ξανά και ξανά αντιδρώ το ίδιο ανόητα για κάτι. Κάνω τα ίδια λάθη. Επίσης, ?κολλάω? στο ότι ίσως αγχώνομαι πιο πολύ απ’ όσο πρέπει. Δεν φαίνεται, αλλά είμαι αγχώδης».

«Δουλεύεις» με τον εαυτό σου; Διορθώνεις πράγματα μέσα σου;

«Πάρα πολύ. Ψάχνω συνεχώς πώς μπορώ να γίνω καλύτερη σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά μου. Θέλω να είμαι καλή μητέρα».

Σε κάποια στιγμή της ζωής σου ένιωσες την ανάγκη να πας σε ψυχολόγο;

«Βέβαια. Έχω κάνει ψυχανάλυση 6 χρόνια. Ήταν μια εποχή που μου το πρότεινε η μητέρα μου, γιατί έβλεπε ότι κάτι συνέβαινε στην ψυχολογία μου. Και θεώρησε ότι αυτό θα με βοηθούσε».

Πότε ένιωσες δυνατή και σταμάτησες την ψυχανάλυση;

«Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί. Η μητρότητα μου έφερε ισορροπία. Όταν γίνεις μητέρα, δεν έχεις την πολυτέλεια να κλαίγεσαι και να χαϊδεύεσαι. Εγώ, π.χ., όταν έγινα μητέρα, σταμάτησα να κλαίω. Αυτό το ?χάιδεμα? του εαυτού σου ή η κατάθλιψη και το ότι σου φταίνε όλα και γκρινιάζεις δεν έχεις την πολυτέλεια να τα νιώθεις. Το παιδί απορροφάει όλη την προσοχή σου. Είναι σαν να τρως ένα ?χαστούκι? και λες ?σύνελθε, μια χαρά είσαι?. Εκτός αν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα. Εκεί αλλάζει το θέμα».

Η μητρότητα σε έκανε πιο σκληρή;

«Όχι. Ένιωσα ότι είχα αφήσει τον εαυτό μου και του είπα "σύνελθε". Πολλές φορές έχω ανάγκη να κλάψω, αλλά δεν μου βγαίνει πια, γιατί είναι σαν να σου δίνεται ο ρόλος της "δυνατής" όταν έχεις παιδιά».

Τι άλλο σου έφερε η μητρότητα;

«Την αλήθεια, την ουσία. Πολλά πράγματα. Η ζωή μου είναι τα παιδιά μου. Με τη μητρότητα "παραδίνεσαι" σε κάτι. Η Κλειώ, 7,5 χρόνων, και ο Φίλιππος, 5,5, είναι όλη μου η ζωή».

H αίσθηση της ισορροπημένης γυναίκας που βγάζεις οφείλεται και στην οικογένειά σου;

«Ναι. Πιστεύω ότι η οικογένειά μου είναι η αλήθεια και η δουλειά μου ένα πολύ ωραίο ψέμα, που με κάνει να είμαι εξαρτημένη από αυτό».

Ποιο είναι το μυστικό του πετυχημένου γάμου;

«Μην το ψάχνεις. Δεν υπάρχει».

Βλέποντάς σε με το σύζυγό σου, Έντι, νιώθω ότι είσαι ευτυχισμένη...

«Ναι, είμαι. Καταρχήν υπάρχει ένα χαρούμενο σπίτι, κι αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό. Πολλά πράγματα είναι θέμα απόφασης».

Όπως;

«Το ότι θέλεις να ακολουθήσεις αυτή τη ζωή της οικογένειας ή δεν θέλεις. Το αποφασίζεις, διαλέγεις. Εγώ προτιμώ αυτή τη χαρά μες στο σπίτι παρά κάτι άλλο».

Τι νομίζεις ότι έχει ο άντρας σου και σε κρατάει κοντά του;

«Ο Έντι με αφήνει να νιώθω πως κάνω ό,τι θέλω!».

Το είχες από μικρή αυτό; Ήθελες να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια;

«Ήθελα να κάνω παιδιά, όχι να παντρευτώ. Το γάμο τον έκανα μια μέρα πριν γεννήσω το πρώτο μας παιδί, στο δημαρχείο, και πήγα με φόρμα γυμναστικής. Ούτε υπήρχε περίπτωση να παντρευτώ πριν κάνω παιδί. Το έκανα για να μην υπάρχουν γραφειοκρατικά προβλήματα στα παιδιά και για τους γονείς μου».

Δηλαδή, η λέξη «γάμος» δεν σημαίνει κάτι για σένα;

«Όχι. Η λέξη αυτή με τρομάζει πολύ και δεν μ’ αρέσει καθόλου».

Πώς νιώθεις αυτόν τον καιρό;

«Νιώθω ασφαλής, ζεστά σ' αυτό που έχω φτιάξει και ότι γυρνάω σπίτι και φιλάω τα παιδιά μου είναι κάτι το μοναδικό και μαγικό!».

Υπάρχει κάτι που έχεις κάνει στη ζωή σου, για το οποίο έχεις μετανιώσει;

«Δεν μετανιώνω, γιατί κάθε πράγμα έχει το δικό του timing. Οπότε, θεωρώ πως ό,τι έγινε, ακόμα και λάθος να ήταν, εκείνη την εποχή το ήθελα και το έκανα».

Ποιο είναι το επόμενο όνειρο που θέλεις να κάνεις πραγματικότητα;

«Δεν έχω μόνο ένα όνειρο. Έχω πολλά και διάφορα "ονειράκια", που δεν τα λέω, για να μη μου τα ματιάσουν. Στόχος της ζωής μου είναι να βλέπω ευτυχισμένα τα παιδιά μου».

Πώς βλέπεις την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα;

«Θεωρώ ότι αν ήμασταν σε παλιότερα χρόνια, θα ήταν πόλεμος. Είναι σαν να ζούμε έναν πόλεμο. Είναι πολύ άσχημα όλα αυτά που ζούμε, αλλά έπειτα από τέτοιες καταστάσεις έρχονται οι αναγεννήσεις. Στην ιστορία μετά τον πόλεμο άνθισαν όλα τα πράγματα, επειδή όμως αυτό που ζούμε δεν είναι πραγματικός πόλεμος, δεν ξέρω αν τελικά θα μπορέσουν να ανθίσουν. Θεωρώ ότι έχουμε φτάσει τόσο χαμηλά, ότι έχουμε πιάσει τόσο πάτο, που ίσως βγει κάτι μέσα από αυτό. Αλλά θα υποφέρουμε πολύ μέχρι να βγούμε στο φως. Ίσως όμως τα παιδιά μας να ζήσουν μια καλύτερη εποχή».

Eξακολουθείς να οδηγείς τη μοτοσικλέτα σου. Ο γάμος, τα παιδιά, δεν σε έχουν κάνει πιο συντηρητική;

«Σε διάφορα πράγματα ναι. Ξέρω ότι το να οδηγείς μοτοσικλέτα είναι ένα επικίνδυνο χόμπι, αλλά είναι τόσο μέσα στη ζωή μου και στο χαρακτήρα μου, που δεν μπορώ να το εγκαταλείψω. Απλώς οδηγώ πιο συντηρητικά».

Όπως σχεδόν όλοι οι λάτρεις της μηχανής, δεν έχεις αποφύγει το ατύχημα. Κι όμως, ξανανέβηκες στη μοτοσικλέτα...

«Ναι, είχα ένα ατύχημα το 2000. Φοβήθηκα πολύ. Πραγματικά, είχα άγιο και γλίτωσα. Στο Θέατρο "Λαμπέτη", που έπαιζα τότε το "Μπλε δωμάτιο", σταμάτησε η παράσταση για μια βδομάδα εξαιτίας του τραυματισμού μου. Θυμάμαι ακόμα και παγώνω τη στιγμή που ήμουν στον... αέρα και το μόνο που προλαβαίνεις να σκεφτείς είναι "Πάει, τελείωσε!". Δεν ήθελα να τη δω αυτή τη μοτοσικλέτα, δεν την πήρα ποτέ πίσω, αλλά σύντομα ανέβηκα σε καινούργια. Έτσι το ξεπέρασα».

Αν μπορούσες να συναντήσεις ένα ξωτικό των Χριστουγέννων, τι αταξία θα του ζητούσες να κάνετε μαζί;

«Αυτό που ήθελα από παιδί, γιατί είμαι πολύ γλυκατζού. Να κλειστούμε σ’ ένα ζαχαροπλαστείο για ένα βράδυ και να φάμε ό,τι γλυκό βρίσκαμε μπροστά μας! (Γέλια.)».