Για δεύτερη φορά μετά το «Μ’Αγαπά, Δε Μ’Αγαπά» (όπου η ψυχασθενής Οντρέ Τοτού ζει έναν κατά φαντασίαν έρωτα με τον Σαμουέλ Λε Μπιάν), η Κολομπανί ασχολείται με μια ανθυγιεινή εμμονή, σε αυτή την περίπτωση όμως μέσα από το πρίσμα της ανάλαφρης κωμωδίας.


Ο Ρομπέρ δεν είναι ένας επικίνδυνος stalker, ενεργεί περισσότερο ως φύλακας άγγελος των απόμακρων γοησσών της μεγάλης οθόνης, προασπίζοντας τα συμφέροντά τους.
Η περιήγηση της Κολομπανί στο βασίλειο των σταρ και των παιδιάστικων βεντετισμών τους αποτελεί το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της ταινίας, καθώς χειρίζεται χαριτωμένα τα κλισέ της διασημότητας. Μέρος της -έστω και επιδερμικής- σάτιρας οφείλεται στην παρουσία των Ντενέβ και Μπεάρ που θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε μεγάλο βαθμό υποδύονται την εικόνα που έχουμε γι’ αυτές.


Μοιραία όμως η Κολομπανί χάνει την ευκαιρία για μια βιτριολική σάτιρα του star system, καθώς η όποια καυστική δράση του σεναρίου εξατμίζεται στο δεύτερο μέρος μέσα από μια σειρά ανώδυνων, κωμικών επεισοδίων εκδίκησης και ένα ζαχαρωμένο φινάλε, όπου οι φωτογενείς μέγαιρες γίνονται αρνάκια και προσγειώνονται απομυθοποιητικά στο επίπεδο του κοινού θνητού.


Δε γνωρίζω αν αυτό έγινε για να αποφευχθεί οποιαδήποτε κακόβουλη παρεξήγηση σχετικά με το ποιόν των παραπάνω σταρ, η επιλογή αυτή όμως υποβιβάζει την ταινία σε μια άσφαιρη, σαμπανιζέ κομεντί, ιδανική για τη λιγότερο απαιτητική ατμόσφαιρα των θερινών κινηματογράφων.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ