Καθώς ο 62χρονος σκηνοθέτης είχε εξαντλήσει σχεδόν τα πάντα περί νεότερης πολιτικής ιστορίας στη συνέντευξη Τύπου και κυρίως στο masterclass, είπαμε να στηρίξουμε τη 10λεπτη προσωπική μας συνέντευξη σε ένα και μόνο ερώτημα:

Λοιπόν, κύριε Στόουν, ως Αμερικανός πολίτης, τι θα λέγατε αν συναντούσατε στον δρόμο: Τον Τζορτζ Μπους;

«Δεν θα του μιλούσα καν, θα ήμουν έξαλλος. Αυτά τα τελευταία οκτώ χρόνια ήταν ένας εφιάλτης. Είναι ένας άνθρωπος που έκανε την πολιτική προσωπική του υπόθεση. Πάρα πολλές από τις αποφάσεις του βασίστηκαν σε προσωπικά συναισθήματα και όχι σε κάποια διανοητική περιέργεια, κάποια προσπάθεια σπουδής ενός αντικειμένου. Σαν να λέμε πως έκανε ό,τι έκανε από διαίσθηση, από υποψία. Στο W ως δραματουργός προσπάθησα να βαδίσω πάνω στα χνάρια του. Να μπω στη θέση του -κι ας μην τον συμπαθώ- για να καταλάβω τι συμβαίνει μέσα στον νου του. Ο Μπους βλέπει τον εαυτό του σαν ήρωα. Η ταινία τον διαπερνά ώστε να γίνει αντιληπτή η άποψη, η θέση του. Εν ολίγοις, δεν τον κρίνει, αλλά τον αφήνει να μιλά. Ετσι βλέπεις τη γοητεία του, καταλαβαίνεις τι ήταν αυτό που άρεσε στον κόσμο πάνω του. Και ίσως, τελικά, να βρίσκεις και εσύ τον εαυτό σου να τον συμπαθεί. Ναι, είναι αστείο, αλλά εκεί είναι και το πόιντ. Στο πόσο καλός πλασιέ ήταν ο απερχόμενος».

Τον Μπάρακ Ομπάμα;

«Μου αρέσει ο Ομπάμα, ωραίος τύπος, τον έχω γνωρίσει προσωπικά. Δεν νομίζω ότι θα έκανε καμία διαφορά ό,τι και να του έλεγα. Δεν τρέφω αυτή την εγωιστική ψευδαίσθηση. Ελπίζω να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τη δύσκολη κατάσταση που παρέλαβε. Οπως και να έχει, είναι φιγούρα ελπίδας και μεταβατικότητας».

Εναν αντι-αμερικανικών αισθημάτων Ελληνα πολίτη;

«Θα του έλεγα ότι η Αμερική τα σκάτωσε πανηγυρικά. Απογοητεύσαμε τον κόσμο. Φερθήκαμε άσχημα και η χώρα μας έγινε όλο και πιο διεφθαρμένη τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική, στη διάρκεια των τελευταίων 60 χρόνων - δηλαδή όλης μου τής ζωής. Ομως αυτή είναι η φύση της αυτοκρατορίας, του σκεπτικισμού, της σαπίλας. Λοιπόν, τι κάνεις γι αυτό; Λίγα πράγματα. Δεν ξέρω αν ο Ομπάμα θα καταφέρει να στρέψει τη χώρα σε άλλη κατεύθυνση. Πάντως, θα παραμείνει κι αυτός όμηρος του καθεστώτος εθνικής ασφαλείας. Η Αμερική έχει το δικό της στάτους εθνικής ασφαλείας, όπου τα πάντα τελούν υπό απειλή. Από την Ελλάδα και την Τουρκία μέχρι οποιονδήποτε θεωρείται ότι παρεμβαίνει σε αυτό το κόνσεπτ του κοσμικού ελέγχου. Πολύ δύσκολη κατάσταση. Οσο γερνάω -γιατί υπήρξα και εγώ μέρος αυτού του μηχανισμού όταν πήγα στο Βιετνάμ νέο παιδί - τόσο πιο πολύ το βλέπω. Να σας πω, ίσως η τρέχουσα οικονομική κρίση βοηθήσει τελικά. Ισως οι περικοπές να δημιουργήσουν μια υποχώρηση στον καρκίνο εν είδει χημειοθεραπείας. Ομως δεν είμαι βέβαιος αν μπορείς να αλλάξεις «το κτήνος». Τρισεκατομμύρια δολαρίων θα συνεχίσουν να ξοδεύονται σε όπλα και άμυνα. Νομίζω πως η απειλή της πυρηνικής τρομοκρατίας αυξάνεται γιατί εμείς δίνουμε το παράδειγμα, χτίζοντας το μεγαλύτερο οπλοστάσιο όλων των εποχών. Δεν είμαστε το καλό παράδειγμα για κανέναν. Είναι φυσικό για τον νέο που μεγαλώνει σε οποιαδήποτε ξένη χώρα να αποκαλεί την Αμερική υποκρίτρια. Και για μένα όλο και πιο δύσκολο να την υπερασπιστώ».

Ρόμπυ Εκσιέλ
[email protected]