κάνουν τους γονείς να... κοκκινίζουν. Η εικόνα του αγοριού που κρατά τρυφερά το χεράκι της συμμαθήτριάς του στο δημοτικό, το πεταχτό φιλί της συμμαθήτριας στο αγοράκι από τη μεγαλύτερη τάξη, είναι πλέον συνηθισμένη στις σχολικές αυλές. Αλλά και τα «ζαχαρώματα» στα παιδικά πάρτι, οι αγκαλίτσες στις γωνιές του σαλονιού δεν λείπουν. Ο μπαμπάς και η μαμά άλλοτε ξεροκαταπίνουν, άλλοτε χαίρονται που ερωτική προτίμηση των παιδιών τους είναι «φυσιολογική» και πολλές φορές αναπολούν τα δικά τους παιδικά χρόνια που όλα ήταν τόσο... διαφορετικά. Στην εποχή μας, πολλά ήθη και έθιμα, παραδόσεις και ιδεολογίες έχουν διαφοροποιηθεί από τις προηγούμενες γενιές. Αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη της κοινωνίας. Όμως στη σημερινή εποχή η ταχύτητα των αλλαγών είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο μπορεί ο άνθρωπος να κατανοήσει, να αφομοιώσει αλλά και να οικοδομήσει και τη δική του άποψη-κρίση για τα γεγονότα γύρω του. Οι γονείς λοιπόν παίρνουν πληροφορίες ή βιώνουν οι ίδιοι νέες, πρωτόγνωρες καταστάσεις που αφορούν τη συμπεριφορά των παιδιών τους. Μια τέτοια νέα συμπεριφορά είναι η «πρόωρη» συναισθηματική εκδήλωση των παιδιών, το γνωστό μας φλερτ. Το παλιό «θέλεις να τα φτιάξουμε» της εφηβείας των γονιών, «φοριέται» τώρα στα πρωτάκια του δημοτικού και οι γονείς αναρωτιούνται για το «φυσιολογικό» ή όχι αυτής της συμπεριφοράς.

Σε αυτή τη μικρή ηλικία το παιχνίδι των παιδιών είναι η μίμηση. Τα παιδιά μιμούνται και παίζουν ρόλους που βιώνουν στο περιβάλλον τους. Μία παράμετρος όμως που πρέπει να απασχολήσει τους γονείς είναι η ποιότητα των σχέσεων των παιδιών τους, τόσο στο φιλικό επίπεδο όσο και σε αυτό του φλερτ. Ο τρόπος λοιπόν που επικοινωνούν με το άλλο παιδάκι, η εξάρτηση και η εύκολη ματαίωση, η υπέρμετρη υποχωρητικότητα, η τάση για κυριαρχία, η έλλειψη συνεργατικότητας, η προσφυγή στο ψέμα, είναι συμπεριφορές που μπορούν να αξιολογηθούν από τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Έτσι μπορούν να βοηθήσουν το παιδί, αλλάζοντας και τα δικά τους μοντέλα-συμπεριφορές και να διευκολύνουν το παιδί σε «ωριμότερες» σχέσεις.

Τα παιδιά, σύμφωνα με τα νέα κοινωνικά δεδομένα, είναι ανοικτά στη συζήτηση με τους γονείς, γιατί είναι παιδιά της πληροφορίας, των νέων γνώσεων. Σαν παιδιά όμως είναι και ευαίσθητα στον γονικό λόγο, τον λόγο αυτό που διαφοροποιείται από αυτό του computer, και της TV, του φίλου και του συμμαθητή, γιατί εμπεριέχει πολλά νοήματα και επενδύεται με πολύ συναίσθημα, θετικό ή αρνητικό. Έτσι λοιπόν ο γονιός στο αντίκρισμα του παιδιού του που φιλιέται με τον μικρό συμμαθητή της δεν θα βοηθήσει με διδάγματα και νουθεσίες.

Δεν βοηθάει ούτε η ενίσχυση ούτε η παρατήρηση για τη συναισθηματική εκδήλωση αυτή των παιδιών. Σε άλλο χρόνο μπορεί να συζητήσει με το παιδί τις σκέψεις του για τον έρωτα, τις σχέσεις και εκεί μπορεί να διορθώσει τυχόν λανθασμένες αντιλήψεις που έχει το παιδί για τις σχέσεις των φύλων και άλλες και όχι να σταθεί στο ίδιο το γεγονός της «σχέσης του». Επίσης, ο γονιός που κάνει το πάρτι παρακολουθεί διακριτικά όλα τα παιδιά και επιβάλλεται να είναι μεν στην... κουζίνα, αλλά να έχει το μάτι του στο σαλόνι. Ξέρουν και είναι θετικό για όλα τα παιδιά ότι ο χώρος «επιτηρείται» και αυτό έχει να κάνει με το όριο που το έχουν ανάγκη όλα τα παιδιά.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται από τους γονείς να μη σχολιάζουν αρνητικά ούτε θετικά τους φίλους των παιδιών τους στα παιδιά πάρτι, εάν εκδηλώνουν συμπεριφορές διαφορετικές από αυτή των παιδιών τους, π.χ. «ωραία τα καταφέρνει ο Γιώργος με τη Μαίρη ή εσύ γιατί δεν έχεις κορίτσι ή καλύτερα δεν είναι ο Κώστας που είναι χωρίς φλερτ ενώ εσύ τρέχεις πίσω από τη Λένα;». Σε κάθε περίπτωση βοηθάει τα παιδιά να μαθαίνουν από τους γονείς ό,τι αυτά τα ρωτούν, να μην προχωράνε οι γονείς σε ζητήματα που τα παιδιά δεν είναι έτοιμα να ακούσουν.

Πολλές φορές οι γονείς για να καταστείλουν το δικό τους άγχος προχωράνε σε ζητήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, γενικότερα σχέσεων, που τα παιδιά δεν είναι έτοιμα να ακούσουν. Κάποιες φορές ακυρώνουν τη θέση τους ως γονείς και φέρονται με μια φιλική ισοτιμία μαζί τους και απαιτούν από τα παιδιά να ξέρουν όλα τους τα προσωπικά. Από την άλλη μεριά, οι γονείς που δεν θέλουν να μπουν καν στη διαδικασία να προβληματιστούν στα νέα δεδομένα, να ψάξουν τις ανησυχίες των παιδιών, επαναπαύονται σε αυστηρές αρχές και κρατούν τα παιδιά μακριά τους ώστε να μην τους «ανησυχήσουν» με ερωτήσεις, με αντίλογο. Και τα δύο δείχνουν μια ανωριμότητα στη γονική λειτουργία και μια ανεπάρκεια του γονιού να αντέξει τον ρόλο του.

Διότι ο γονεϊκός ρόλος δεν είναι εύκολος και δεδομένος. Είναι μια δυναμική κατάσταση που έχει να κάνει με τον άλλον που στην προκειμένη περίπτωση είναι το παιδί του, δηλαδή δικό του δημιούργημα. Όσο μεγαλώνει και αναπτύσσεται πρέπει να κτίζεται σχέση εμπιστοσύνης, αμοιβαίου σεβασμού, τήρηση ορίων με στόχο την ομαλή μετάβαση του παιδιού από την εξάρτηση και την επιτήρηση του γονιού στην ανεξαρτητοποίηση και την αυτόνομη διαβίωση.

Για να είναι σωστές οι επιλογές του και να νιώθει καλά με αυτές, σταθείτε σαν γονείς δίπλα του από τις πρώτες κιόλας εμπειρίες του. Η σιωπή και το ζεστό σας κοίταγμα στο βάθος των ματιών του πολλές φορές φτάνει.