Βλέπει τη ζωή σαν ένα παιχνίδι αυτοσχεδιασμού, ξεκαθαρίζει όμως ότι ο ίδιος αυτοσχεδιάζει, αφού πρώτα έχει εξαντλήσει κάθε όριο προετοιμασίας. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης παραδέχεται ότι είναι από τους λίγους ανθρώπους που ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα από προξενιό, αποκαλύπτει πώς ένιωσε όταν εργάστηκε σε νεκροταφείο και εξηγεί τι είναι το σύνδρομο του Τσάπλιν, από το οποίο πάσχει...

Το «Λες και το ’ξερες», που παρουσιάζεις στον Alpha, έχει να κάνει με αυτοσχεδιασμό. Αυτή ήταν και η πρόκληση για σένα;

«Βεβαίως, στήνουμε ολόκληρους κωμικούς κόσμους με αφορμή την ερώτηση που έχει στείλει κάποιος τηλεθεατής. Στόχος μας πάντα είναι να βρούμε την απάντηση, αλλά μέσα από τη συγκεκριμένη διαδικασία δημιουργείται όλο αυτό το παιχνίδι».

Πόσο εύκολο είναι για τους καλεσμένους να δέσουν με το πάνελ της εκπομπής;

«Είμαι 20 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, οπότε μοιραία οι περισσότεροι που έρχονται είναι γνωστοί και φίλοι και μπαίνουν πολύ γρήγορα στο κλίμα».

Είσαι από τους ανθρώπους που αυτοσχεδιάζουν γενικότερα στη ζωή τους;

«Μονίμως. Άλλωστε, τι είναι η ζωή; Ακόμη και το πέρασμα του δρόμου από τη μια μεριά στην άλλη εμπεριέχει στοιχεία αυτοσχεδιασμού. Το βασικό συστατικό της ζωής και της καθημερινότητάς μας είναι ο αυτοσχεδιασμός».

"Πολλοί άνθρωποι όμως φοβούνται να το κάνουν αυτό, ειδικά όταν πρόκειται για σοβαρά θέματα"

«Εγώ είμαι από αυτούς που αυτοσχεδιάζουν, αφού πρώτα όμως έχουν εξαντλήσει κάθε όριο προετοιμασίας. Ας μην μπερδεύουμε τον αυτοσχεδιασμό με την τσαπατσουλιά, γιατί είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα».

Πρέπει να είσαι από τους λίγους ανθρώπους που ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα από προξενιό

«Ναι, είναι καταπληκτικό αυτό!».

Και μπορεί να συμβεί μόνο σε κάποιον που του αρέσει να αυτοσχεδιάζει;

«Δεν ξέρω, αυτά είναι γραμμένα στα αστέρια, είναι θέματα πεπρωμένου, μοίρας».

Πιστεύεις ότι ο κόσμος έχει καταλάβει ποιος ακριβώς είναι ο Ρένος Χαραλαμπίδης;

«Ο κόσμος με γνώρισε τυχαία μέσα από την τηλεόραση, από τις σειρές "Κάτι τρέχει με τους δίπλα" και "Βότκα πορτοκάλι". Μοιραία -και νομίζω ότι είναι επιτυχία αυτό για έναν ηθοποιό- νομίζει ότι υποδύομαι τον εαυτό μου. Ξέρεις... ο ηθοποιός πρέπει να κρατάει μια σκοτεινή πλευρά του μόνο για τον εαυτό του και να αποκαλύπτει ποιος πραγματικά υπήρξε μόνο στα γεράματά του. Είναι σαν τον ταχυδακτυλουργό, που δεν πρέπει να αποκαλύπτει τα κόλπα του».

Τι μπορεί να κάνει έναν ηθοποιό διαχρονικό;

«Αν καταφέρει να αγγίξει το συλλογικό ασυνείδητο, δηλαδή την ψυχή του κόσμου. Για παράδειγμα, κάτι σαν αυτό που κάνει με τόση επιτυχία ο Λάκης Λαζόπουλος».

Στην επαγγελματική σου ζωή είσαι τολμηρός;

«Ναι, υπήρξα πολύ τολμηρός, ειδικά στο χώρο του κινηματογράφου, και θεωρώ ότι βγήκα κερδισμένος απ’ αυτό».

Στην προσωπική σου ζωή ακολουθείς την ίδια τακτική;

«Όχι, εκεί είμαι μετρημένος. Θέλω να υπάρχει μια σταθερή βάση, προκειμένου να έχω κάπου να πατήσω».

Είναι αλήθεια ότι σε μικρή ηλικία εργάστηκες σε νεκροταφείο;

«Κάποια στιγμή, ως νέος ηθοποιός που ξέμενα από λεφτά και έκανα δεκάδες δουλειές, πέρασα κι από εκεί, αλλά έφυγα τρέχοντας! Είχε πάντως πολύ ενδιαφέρον».

Έγινες ατρόμητος έπειτα από αυτή την εμπειρία;

«Όταν είσαι νέος, δεν έχεις πολλά πάρε δώσε με το ενδεχόμενο του θανάτου, οπότε νιώθεις ατρόμητος έτσι κι αλλιώς».

Στην ταινία σου «Τα τέσσερα μαύρα κοστούμια» κάνεις παιχνίδι με το θάνατο;

«Κανείς δεν μπορεί να νικήσει το θάνατο. Απλώς μερικοί καταφέρνουν και κερδίζουν τη ζωή. Αυτό είναι όλο και αυτή είναι και η τοποθέτηση της ταινίας. Δεν έχει νόημα να πολεμάς το θάνατο, αλλά να προσπαθείς να κερδίσεις τη ζωή».

Αν δεν κάνω λάθος, η ταινία είναι υποψήφια για το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου;

«Ναι, οι αντίπαλοι βέβαια είναι ο Πολάνσκι, ο Φρίαρς, πραγματικά θηρία του κινηματογράφου! Ας είμαστε ρεαλιστές, το ωραίο είναι η συμμετοχή, η κατάκτηση του βραβείου είναι από δύσκολη έως αδύνατη».

Θα σε δούμε και σε καινούργια ταινία;

«Ναι, μέσα στο χειμώνα θα βγει η ταινία του Κώστα Καπάκα "Magic Hour", στην οποία πρωταγωνιστώ. Επειδή όμως βασίζεται στο εύρημα, δεν θα αποκαλύψω την πλοκή της».

Πιστεύεις ότι ο ελληνικός κινηματογράφος ανθίζει τα τελευταία χρόνια;

«Βεβαίως. Θεωρώ ότι ζούμε στη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά, που στο μέλλον θα καταχωριστεί ως η εποχή της μεγάλης άνθισης. Αυτό φαίνεται και από τα εισιτήρια, τις διακρίσεις, όλα είναι υπέρ μας».

Ίσως σε αυτό να παίζει ρόλο και το γεγονός ότι η τηλεόραση κάνει συνεχώς εκπτώσεις στα προγράμματά της;

«Ασφαλώς, όλα κάνουν έναν κύκλο. Η σκυτάλη περνάει από τον κινηματογράφο στην τηλεόραση ανά δεκαετίες».

Γιατί τώρα τελευταία έχει πιάσει μια μανία του Έλληνες ηθοποιούς να κάνουν καριέρα στην Αμερική;

«Γιατί δεν έχουν δουλειά στην Ελλάδα».

Εσύ έχεις σκεφτεί ποτέ να απευθυνθείς στην αγορά του εξωτερικού;

«Έχω ήδη παίξει σε μια αμερικάνικη ταινία με τον Νικ Νόλτε, αλλά πιστεύω ότι είναι... αδύνατον να συμβεί αυτό. Για ποιο λόγο άλλωστε; Μου είναι υπέρ αρκετό το ελληνικό κοινό».

Έχεις φανταστεί ποτέ τον εαυτό σου μόνο πίσω από τις κάμερες;

«Όχι, ποτέ, εγώ πάσχω από το σύνδρομο του Τσάπλιν, ο οποίος έγραφε, έπαιζε, σκηνοθετούσε και ασχολούνταν ακόμη και με τη μουσική. Ακριβώς το ίδιο μου συμβαίνει. Μου αρέσει τόσο πολύ το σινεμά, που είμαι σαν ένα παιδί που μπαίνει στο λούνα παρκ και θέλει να παίξει με όλα τα παιχνίδια».

Θα κάνεις κάτι στο θέατρο φέτος;

«Θα είμαι στο Θέατρο "Αλίκη", στην παράσταση "Τα κορίτσια με τα μαύρα", των Ρήγα - Αποστόλου».

Πώς σου φαίνεται το γεγονός ότι τη φετινή σεζόν η μικρή μας οθόνη έχει κατακλυστεί από ριάλιτι, talent shows ή νέες εκπομπές που έχουν να κάνουν με τη μαγειρική;

«Επειδή εκ φύσεως είμαι πειραματιστής, το αντιμετωπίζω σαν μια μεγάλη δοκιμή. Μπορεί να φέρει κάτι καινούργιο. Το κοινό είναι απροσδόκητο, ποτέ δεν ξέρεις».

Ποια είναι τα προβλήματα που δημιουργεί συνήθως η φήμη;

«Συνήθως λύνει, δεν δημιουργεί προβλήματα. Δεν είμαι από αυτούς τους τάχαμου δήθεν που τους ενοχλεί το γεγονός ότι είναι γνωστοί. Προσωπικά η φήμη δεν μου δημιούργησε ποτέ κανένα πρόβλημα».

Ούτε οι παπαράτσι σε κυνηγάνε;

«Ποτέ! Και όταν βλέπεις στα περιοδικά κάποιους που τους "κυνηγάνε", είναι όλα στημένα, αυτά δεν υπάρχουν».

Αλήθεια, τι σε κρατάει προσγειωμένο;

«Εγώ άρχισα να παίζω το 1990 και έγινα γνωστός το 2000. Ξεκίνησα από κομπάρσος και ανέβηκα τη σκάλα της φήμης σκαλί σκαλί. Όλη αυτή η διαδρομή με έκανε να γνωρίσω τη φύση του επαγγέλματος και όταν ήρθε η στιγμή να διαχειριστώ τη φήμη, είχα εκπαιδευτεί μέσα από την ίδια τη δουλειά».

Ο μεγαλύτερος αυτοσχεδιασμός για σένα ήταν όταν λίγη ώρα αφότου γνώρισες τη σύντροφό σου της έκανες πρόταση γάμου;

«Αυτή ήταν η μεγαλύτερη στιγμή του ενστίκτου μου. Ήταν ένστικτο, και μάλιστα εκπαιδευμένο».

Η πρόταση έγινε, ο γάμος θα γίνει;

«Αυτά δεν είναι του παρόντος, άλλη στιγμή».

Η οικονομική κρίση σε φοβίζει;

«Προσωπικά όχι. Ποτέ δεν υπήρξα άνθρωπος της σπατάλης ή της χλιδής, οπότε πραγματικά δεν θα αλλάξει και πολύ η ζωή μου. Συνήθως η φήμη που ακολουθεί τους ηθοποιούς είναι ότι κάνουν υπερβολές και δεν προσέχουν τα οικονομικά τους. Εγώ έχω κάνει τα κουμάντα μου και σαφώς με απασχολεί, αλλά δεν με φοβίζει».

από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ