Μπορεί να είσαι 25, 30 ή και 35. Να έχεις τελειώσει σπουδές, να δουλεύεις, να έχεις σχέσεις, φίλους και δικές σου συνήθειες. Και όμως, ζεις ακόμα στο πατρικό σου. Ή ίσως μετά από μια μετακόμιση που δεν πήγε καλά, έναν χωρισμό ή οικονομικούς λόγους έχεις επιστρέψει πίσω. Και εκεί αρχίζει το «ωραίο» κομμάτι.

Γιατί όσο κι αν αγαπάς τους γονείς σου, το να ζεις ξανά ή ακόμα μαζί τους ως ενήλικη γυναίκα δεν είναι απλό. Ούτε πάντα εύκολο. Αντιθέτως...

Όταν η καθημερινότητα συγκρούεται με την ελευθερία σου

Ζεις στο παιδικό σου δωμάτιο, αλλά δεν είσαι πια παιδί. Εσύ έχεις ανάγκη για χώρο, ησυχία και προσωπική ζωή, αλλά οι γονείς σου... ακόμα ρωτάνε «τι ώρα θα γυρίσεις;», ή κάνουν παρατηρήσεις τύπου:
«Γιατί κοιμάσαι τόσο αργά;»,
«Πάλι παραγγείλατε; Έχει φαγητό!» ή «Το σπίτι δεν είναι ξενοδοχείο να μπαίνεις και να βγαίνεις ότι ώρα θέλεις».

Κάπως έτσι, νιώθεις σαν να έχεις γύρισει ένα βήμα πίσω. Και όχι, δεν είναι θέμα αγνωμοσύνης απλώς είναι δύσκολο να νιώσεις ανεξάρτητη όταν η μαμά σου χτυπάει την πόρτα για να σου αλλάξει τα σεντόνια ή σου λέει «να προσέχεις εκεί έξω».

Είσαι ενήλικη, αλλά δεν το βλέπουν όλοι έτσι

Η πιο μεγάλη πρόκληση είναι να σε δουν ως τη γυναίκα που είσαι σήμερα κι όχι ως το "κοριτσάκι τους". Θέλεις να παίρνεις αποφάσεις, να ζεις όπως σε βολεύει, να κάνεις σχέσεις χωρίς να δίνεις λογαριασμό.

Όμως πολλές φορές, μέσα στο πατρικό, οι ρόλοι δεν αλλάζουν εύκολα. Ακόμα κι αν πληρώνεις εσύ το ίντερνετ ή βοηθάς στα ψώνια, η μαμά και ο μπαμπάς συχνά λειτουργούν όπως παλιά. Όχι από κακία, από αγάπη, συνήθεια και φόβο ότι μεγαλώνεις "πολύ γρήγορα".

Τι μπορείς να κάνεις για να έχεις (κάποια) ισορροπία

Μίλα ξεκάθαρα αλλά ήρεμα και σταθερά.
Πες τους τι σε ενοχλεί, χωρίς φωνές ή ενοχές. Π.χ.: «Χρειάζομαι τον δικό μου χώρο», ή «Δεν είναι ότι δε σας αγαπώ, αλλά χρειάζομαι ιδιωτικότητα».

Βάλε όρια.
Όχι αυστηρά, αλλά σταθερά. Ώρες ησυχίας, χρόνος μόνη σου, σεβασμός στις επιλογές σου.

Κράτα τις δικές σου συνήθειες.
Δούλευε, πήγαινε γυμναστήριο, βγες με φίλες. Μην αφήσεις τη συγκατοίκηση να σε «ρουφήξει» πίσω σε μια πιο παθητική καθημερινότητα.

Δες το σαν προσωρινό στάδιο.
Ίσως δεν είναι το ιδανικό σου, αλλά αν ξέρεις ότι δουλεύεις για να φύγεις όταν είσαι έτοιμη, το αντέχεις πιο εύκολα.

Αγάπη υπάρχει, αλλά υπάρχει και ανάγκη για αλλαγή

Το να ζεις με τους γονείς σου δεν είναι ντροπή. Είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλές γυναίκες σήμερα – είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή. Αλλά είναι φυσικό να θέλεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Γιατί δεν είσαι απλώς η κόρη τους. Είσαι μια γυναίκα με ταυτότητα, όρια και όνειρα. Και αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν κι εκείνοι. Αρκεί να τους το δείξεις με τρόπο.