Η Μαρία, που είχε πάει στη Νέα Υόρκη για επαγγελματικούς λόγους, είχε συναντηθεί το προηγούμενο βράδυ με τον αδερφό της Νίκο και τη σύζυγό του Σήλια Κριθαριώτη.
Παρά το γεγονός ότι ο Νίκος και η Μαρία ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες, αποτελούσαν ιδανικό πρότυπο αδερφών, γιατί ήταν πάντα αγαπημένοι και συμπλήρωνε ο ένας τα κενά του άλλου. Αυτό άλλωστε είχε αποκαλύψει σε μια συνέντευξή του και ο πατέρας τους:
«Η Μαρία, ενώ δεν ανοίγεται πολύ εύκολα και δείχνει λίγο ψυχρή, κρύβει μέσα της μια μεγάλη καρδιά, που χτυπάει με αγάπη για όλους. Ο Νίκος, αν και είναι πολύ κοινωνικός και ανοιχτός στις παρέες του, δεν είναι τόσο εύκολος στο να δοθεί ανεπιφύλακτα σε αυτούς που τον προσεγγίζουν».
Ο Νίκος, όπως είχε συμφωνήσει με τη Μαρία το βράδυ που δείπνησαν παρέα, τηλεφώνησε από το διαμέρισμα που έχει στο Μανχάταν στο ξενοδοχείο που έμενε εκείνη. Δεν έπαιρνε όμως καμία απάντηση. Στην αρχή δεν ανησύχησε. Αλλά όταν εκείνη δεν σήκωνε το τηλέφωνο στις αλλεπάλληλες προσπάθειές του να επικοινωνήσει μαζί της, η ανησυχία του έγινε τραγικό προαίσθημα. Έτρεξε στο ξενοδοχείο, ανέβηκε στο δωμάτιό της, του άνοιξαν την πόρτα και ξαφνικά βρέθηκε σ’ ένα τραγικό θέαμα. Η Μαρία ήταν στο κρεβάτι της νεκρή έχοντας ανοιχτό δίπλα της ένα βιβλίο... Σπαρακτικές στιγμές, με τον αδερφό να έχει γονατίσει δίπλα στο κρεβάτι της Μαρίας, που φορούσε ακόμη και νεκρή τα μυωπικά της γυαλιά.
Η πρώτη διάγνωση: Την πρόδωσε η καρδιά της. Αυτή η καρδιά που ήταν τόσο μεγάλη και χωρούσε μέσα της όλο τον κόσμο.
Γνώρισα τη Μαρία σε ένα ευτυχισμένο ταξίδι που με είχαν καλέσει στο Λονδίνο, για μια επίδειξη μόδας της Σήλιας Κριθαριώτη που μόλις είχε παντρευτεί με το γοητευτικό και περιζήτητο νεαρό εφοπλιστή Νίκο Τσάκο.
Επειδή μείναμε στο Λονδίνο 5 μέρες περίπου, είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω πολύ καλά και αμέσως διαπίστωσα πως έκρυβε μέσα της μεγάλες αρετές: ήταν σοφή, διορατική, με εξαίρετο και συχνά υποχθόνιο χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα ήταν ιδιαίτερα συμφιλιωτική. Και απ’ ό,τι διαπίστωσα κι εγώ, αλλά μου το επιβεβαίωσε και μία από τις πιο αγαπημένες της φίλες, η τόσο ανθρώπινη και γενναιόδωρη Ειρήνη Νταϊφά, η Μαρία ζούσε όχι τόσο για τον εαυτό της, αλλά για να δίνει χαρά σε όλους τους άλλους. Είναι άπειρες οι περιπτώσεις που η ιδιοφυής επέμβασή της έφερνε θαυματουργικά αποτελέσματα, στη συμφιλίωση φίλων, στην υποστήριξη ατόμων που ζητούσαν τη βοήθειά της, αλλά και στην αυτοθυσία της σε τόσες περιπτώσεις, που πίστευε ότι έπρεπε να πληρώσει για τα λάθη άλλων.
Ήταν πάντα δίπλα στον πατέρα και τον αδερφό της πολύτιμη και ανεκτίμητη σε όποιον τομέα κι αν εργαζόταν.
Ήταν περήφανη και για ένα δημιούργημά της: το Ίδρυμα «Μαρία Τσάκος» στην Ουρουγουάη, του οποίου ήταν πρόεδρος και είχε σκοπό την προώθηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού. Η Μαρία τώρα, που γράφω με δάκρυα αυτές τις γραμμές, βρίσκεται στην Ελλάδα και ταξιδεύει στο νησί που αγάπησε, τη Χίο, συγκεκριμένα στα Καρδάμυλα, όπου χθες, Τετάρτη 3 Νοεμβρίου, έγινε η κηδεία της και η ταφή της στη γη των πατέρων της.
Το Σάββατο 6 Νοεμβρίου στον Πειραιά η οικογένεια θα τελέσει μια επιμνημόσυνη δέηση στον Άγιο Νικόλαο για την ψυχή της Μαρίας, που έδωσε τόση αγάπη, αλλά όση αγάπη κι αν της έδωσαν οι άλλοι ήταν λίγη...
Τι άλλο να πω... Θα επαναλάβω αυτό που έχω πει για αγαπημένες ψυχές:
Η ψυχή στα ύψη ηχεί...
Της ζωής το νήμα δεν τελειώνει σ’ ένα μνήμα...
Κώστας Π. Παναγιωτόπουλος
