«Οι χαμένες βαλίτσες των celebrities» θα μπορούσε να είναι ένα από τα θέματα της εβδομάδας στο lifestyle αφού πριν από την Ιωάννα Τούνη που την έχασε προσφάτως πηγαίνοντας για τις ΗΠΑ, ο Χάρης Βαρθακούρης έπαθε το ίδιο. Μόνο που είχε προνοήσει.
Είχε μιλήσει μάλιστα πριν από 5 μέρες στο Πρωινό δηλώνοντας την απώλεια αλλά και ότι η βαλίτσα του έχει πομπό και έτσι μπορεί να βλέπει πού είναι.
Με ένα νεότερο ποστ του στο Facebook, ο καλλιτέχνης εξήγησε ακριβώς τι του συνέβη σε ένα κείμενο «γκρίνια -μακρυνάρι» όπως αποκάλεσε και λίγο κάθε επιβάτης που έχει χάσει βαλίτσα ταυτίστηκε μαζί του:
«Μια "κοινωνική" προσφορά της σελίδας 🫶🏼
Ακολουθεί γκρίνια-μακρυνάρι 🥸
Έχω καιρό να γράψω ΤΟΟΟΟΟΣΟ μεγάλο κείμενο!
Θέλω να σας πω μια ιστορία που μου συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα. Θέλω να τη συζήτησουμε… να ακούσω γνώμες…
Το Σάββατο τραγουδούσα στην Κέρκυρα και την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη.
Από την Κέρκυρα θα πετούσα απευθείας Θεσσαλονίκη, με ενδιαμεση στάση Αθήνα για να αλλάξω αεροπλάνο. Δεν θα μάζευα την αποσκευή μου, θα την συνέλεγα μια και καλή στη Θεσσαλονίκη. Mε Aegean Airlines... πάντα.
Φτάνω Θεσσαλονίκη. Είμαι στον ιμάντα με τις αποσκευές και η δική μου άφαντη.
Εντωμεταξύ εντελώς άυπνος από Κέρκυρα, περίμενα πώς και πώς να πάω στο ξενοδοχείο να κοιμηθώ για να αντέξω το βράδυ.
Σημειωση: Στην Αθήνα περίμενα δυο ώρες την πτήση για Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν μπες-βγες. Ήμουν σε κατάσταση ημιλιπόθυμη.
Πουθενά η βαλίτσα μου. Πάω σε ένα γκισέ, αυτόν που έπρεπε, να μάθω τι γίνεται
-Γεια σας, η βαλίτσα μου δεν έχει εμφανιστεί.
-Δώστε μου τον αριθμό της (ή όπως λέγεται… αυτό το αυτοκόλλητο που σου βάζουν στο boarding pass).
Πληκτρολογεί, παίρνει ύφος απορίας και μου λέει ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΒΑΛΙΤΣΑ ΣΑΣ. ΔΕΝ ΤΗ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΚΑΝΑΡΙΣΤΕΙ !
Εξαιρώντας ότι ήμουν ψόφιος από κούραση, τα νεύρα μου αρχίζουν να βράζουν.
Στη βαλίτσα δεν είχα μόνο τα ρούχα της δουλειάς μου, είχα και “εργαλεία” της δουλειάς.
Γιατί πες ρούχα, θεωρητικά, διότι ήταν Κυριακή και δεν θα μπορούσα να πάω να ψωνίσω, μπορεί κάποιος να βρει. Εργαλεία της δουλειάς του, φτιαγμένα και σεταρισμένα ειδικά για τις ανάγκες του, ΟΧΙ !
- ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΒΑΛΙΤΣΑ ΜΟΥ; ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΥΠΑΡΧΕΙ. ΤΗΝ ΠΑΡΕΔΩΣΑ Ο ΙΔΙΟΣ.
- Δεν υπάρχει στο σύστημα μας!
Σημείωση: ο κύριος και η κυρία που με εξυπηρετούν εκείνη τη στιγμή είναι ευγενέστατοι. Όσα νεύρα κι αν έχω, κι όσο κι αν πολλαπλασιάζονται με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, δεν μου ΄δίνουν το “δικαίωμα” να υψώσω τον τόνο τησ φωνής μου. Συν ότι δεν έχω δυνάμεις πια. Με έχουν εγκαταλείψει.
Λέει η κυρία: μπορεί κάποιος να μπερδεύτηκε και ναι την πήρε.
Εξηγώ ότι καθόμουν μπροστά-μπροστά στο αεροπλάνο, βγήκα πρώτος, μπήκα πρώτος στην αίθουσα και κάθισα ακριβώς μπροστά στο σημείο που βγαίνουν. Κι όλα αυτά γιατί βιαζόμουν να πάω να ξεκουραστώ. Άρα η βαλίτσα μου δεν πέρασε από μπροστά μου και δεν την είδα.
Επίσης, η βαλίτσα μου είναι κάπως “χαρακτηριστική”. Δεν τη μπερδεύεις με άλλη,
Μου λέει η κυρία μήπως έτυχε να αποσπαστεί η προσοχή μου τόσο-όσο, εφόσον κοιμόμουν όρθιος πλέον, και έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και κάποιος να είχε ίδια βαλίτσα και να την πήρε.
Της εξηγώ ότι σε ένα τέτοιο σενάριο τότε θα έπρεπε να υπάρχει μια ίδια με τη δίκη μου, ορφανή, που θα την έπαιρνα εγώ και μετά θα διαπίστωνα ότι δεν ήταν. Και δεν υπήρχε δεύτερη και ορφανή.
Μου λένε ότι το μόνο που μπορούν να κάνουνε, εφόσον η βαλίτσα μου δεν φαίνεται πουθενά, είναι να την περιγράψω, όπως κι έκανα, να πάω στο ξενοδοχείο, και ΟΤΑΝ, αν, λέω εγώ) βρεθεί, θα με ειδοποιήσουν.
Στην κατάσταση που ήμουν δεν είχα άλλη επιλογή από το να “υπακούσω” και να επιλέξω το κρεβάτι του ξενοδοχείου και με προσευχές να ελπίζω ότι η βαλίτσα μου κάπου θα βρεθεί ΚΑΙ θα μου τη στειλουν εγκαίρως ώστε να μπορώ τα βράδυ να δουλέψω.
Με το που βγαίνω από το αεροδρόμιο… ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΟΤΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ ΕΧΩ AirTag.
To AirTag είναι ενα πολύ μικρό, στρογγυλό, σκατουλάκι, της Apple, ένας tracker, που σου επιτρέπει να εντοπίσεις που βρισκεται το αντικείμενο στο οποίο το εχεις προσαρτήσει. Για παράδειγμα, έχω AirTag σε όλα τα μπρελόκ μου. Στα αυτοκίνητα και ΣΕ ΟΛΕΣ τις αποσκευές μου. Ακόμα και στα περιλαίμια των σκύλων μας! Χωράει παντού.
Ξαναμπαίνω στο αεροδρόμιο και ζητάω να ξαναμιλήσω με το ζευγάρι υπαλλήλων που με εξυπηρετούσαν διότι ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ Η ΒΑΛΙΤΣΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 600 ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ’ΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ!!!!!
Με ταλαιπωρούν λίγο για να με αφήσουν να ξαναμπώ, αλλά οκ, υπάρχει πρωτόκολλο.
Πίσω στο γκισέ λοιπόν.
Τους δείχνω ότι η αποσκευή μου φαίνεται ότι όχι μόνο έχει ταξιδέψει Θεσσαλονίκη, αλλά φαίνεται να είναι στον αεροδιάδρομο.
Προτείνω να ελέγξουν ξανά το αεροπλάνο με το οποίο ήρθα μήπως τους ξέφυγε και είναι ακόμα μέσα η βαλίτσα μου, ξεχασμένη.
Ελέγχουν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Προτείνω να ελέγξουν τη διαδρομή που έκαναν οι αποσκευές μήπως έπεσε από το φορτηγάκι που τις μετέφερε.
Όμως το αεροπλάνο είχε σταθμεύσει ακριβώς μπροστά από την αίθουσα που ήμασταν (όσοι ταξιδεύετε τακτικά Θεσσαλονίκη, ξέρετε τι εννοώ) και, ενώ έλεγξαν, δεν ήταν σε αυτά τα ελάχιστα μέτρα.
Έλα όμως που ΕΒΛΕΠΑ την αποσκευή, περίπου στα 600 μέτρα από κει που ήμασταν, ακίνητη, να περιμένει.
Προτείνω να βγουμε έξω και με το κινητό μου (το οποίο σου δείχνει ακριβώς τι διαδρομή να ακολουθήσεις για να βρεις το χαμένο σου αντικείμενο...σαν GPS) αλλά μου λένε απαγορεύεται.
Τότε συνειδητοποιούν ότι η βαλίτσα μου, ενώ βγήκε από το αεροπλάνο στο οποίο ήμουν κι εγώ, αντί να έρθει μέσα στην αίθουσα να την παραλάβω, την πήγαν σε άλλο αεροπλάνο, που ταξίδευε για Βερολίνο. Όταν το αντιληφθήκαμε, ήταν πλέον αργά. Το αεροσκάφος είχε κλείσει πόρτες και ήταν έτοιμο για τροχοδρόμηση.
Μου λένε λοιπόν: Τώρα που ξέρουμε πού βρίσκεται, θα ειδοποιήσουμε να μην κατέβει από το αεροσκάφος και να επιστρέψει Θεσσαλονίκη… κι ενδεχομένως να προλάβουμε να σας τη φέρουμε εγκαίρως στο ξενοδοχείο σας.
Κάπως ηρέμησα. Πήγα λοιπόν στο ξενοδοχείο να κοιμηθώ λιγάκι για να μπορέσω να αντέξω το βράδυ.
Για παν ενδεχόμενο, λες και το ήξερα, ζήτησα να μου πλύνουν και να μου σιδερώσουν τη φόρμα και το μπλουζάκι με τα οποία ταξίδεψα ΓΙΑ ΠΑΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ. Διότι άλλα ρούχα δεν προλάβαινα βρω.
Βάζω ξυπνητήρι στις 19:00.
Πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ελέγξω που δείχνει το AirTag τη βαλίτσα μου.
Και φυσικά ήταν στο αεροδρόμιο του Βερολίνου. Από λάθος, απροσεξία, ποιος ξέρει, η βαλίτσα κατέβηκε τελικά στη Γερμανία και δεν έμεινε στο αεροπλάνο, όπως μου είχαν πει.
Όσο κοιμόμουν είχα αναθέσει στη γυναίκα μου να εκτελεί χρέη παρατηρητή της υπόθεσης.
Την παίρνω τηλέφωνο και μου επιβεβαιώνει αυτό που ήξερα. Ότι η βαλίτσα κατέβηκε Βερολίνο, αλλά να μην ανησυχώ, θα φτάσει Αθήνα στις 12:30 το βράδυ και με την πρώτη πτήση θα ερχόταν Θεσσαλονίκη.
ΜΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΘΑ ΠΕΤΑΩ ΓΙΑ ΑΘΗΝΑ!!! Της λέω…
Κανονίζουμε να ΜΗΝ πετάξει για Θεσσαλονίκη και μόλις προσγειωθώ Αθήνα την επόμενη μέρα, να πάω να την παραλάβω από τα απολεσθέντα.
Τραγούδησα εκείνο το βράδυ με τη φόρμα και τα αθλητικά, όπως ακριβώς ταξίδεψα.
Ένα απαραίτητο σε μένα μηχάνημα, έλειπε. Βρήκα προσωρινή αντικατάσταση, αλλά δεν παύει να έλειπε ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!! Αυτό που ήθελα, αυτό που είχα φτιάξει εγώ για μένα!! Και είναι και πανάκριβο!
Η βραδιά, ανεξαρτήτως ενδυμασίας, εξελίχθηκε σε καταπληκτική. Το “γελάσαμε” με τον κόσμο το γεγονός ότι εμφανίστηκα λες και είχα πάει για μπασκετάκι με τους φίλους μου. Στην τελική θέλω να πιστεύω ότι έρχονται να με ακούσουν, χωρίς να τους απασχολεί (τόσο) το τι φοράω!
Κι ενω λοιπόν μου είχαν πει ότι η βαλίτσα μου θα ήταν Ελλάδα/Αθήνα στις 12:30, στις 6 το πρωί που ξανακοίταξα ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Απλώς σε άλλο σημείο του αεροδρομίου.
Φυσικά όταν προσγειώθηκα Αθήνα, πήγα στα απολεσθέντα από περιέργεια. Μια, πάλι ευγενέστατη, κυρία, με περίμενε, είχε ενημερωθεί και μου είπε να πάμε να δούμε τις “ορφανές” βαλίτσες που είχαν φτάσει εκείνο το 24ωρο, αυτες που το σύστημα θεωρούσε χαμενες και ίσως δεν είχαν σκαναριστεί, για να δω ποια είναι η δική μου. Της εξηγώ ότι μπορώ να δω πού είναι η δική μου και ότι είναι ακόμα στο Βερολίνο.
Της έδωσα το χαρτί που είχα πάρει από Θεσσαλονίκη (αυτό που δήλωνε την απώλεια της αποσκευής μου) και μου είπε ότι θα το αναλάβει και ότι μέσα στην ημέρα, μέχρι το βράδι, θα μου την έχουν στείλει σπίτι μου.
ΟΠΩΣ ΚΙ ΕΓΙΝΕ.
Κατα τις 9 με 9:30 το βράδυ, μου έφεραν τη βαλίτσα μου στο σπίτι.
ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ, ΧΑΡΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΤΟΥ.
Όλο αυτό το έγραψα για να καταλήξω στο εξής ερώτημα:
ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΕΓΩ AirTag στη βαλίτσα μου, δεν θα μάθαινα ποτέ πού βρίσκεται!
Θα πήγαινε Γερμανία, μια βαλίτσα που δεν είχε σκαναριστεί, που δεν θα έπρεπε να μπει ποτέ στο αεροπλάνο για Βερολίνο, και θα έμενε, το πιθανότερο, χαμένη και ορφανή σε εκείνο το αεροδρόμιο.
Και το ερώτημά μου είναι τελικά:
ΠΟΙΟΣ ΦΕΡΕΙ ΕΥΘΥΝH;
AΠΟ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΑ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΡΙΣΚΑ ΠΟΤΕ;
Από την Aegean Airlines ;
Δεν είχαν ιδέα καν ότι η βαλίτσα μου "υπάρχει"!
Aπό κάποιον δύστυχο υπάλληλο της -ή του αεροδρομίου- που έκανε λάθος;
Ποιος θα με αποζημίωνε για το μηχάνημά μου; (Το οποίο επίσης έχει, ευτυχώς, ανίχνευση και θα μπορούσα να αποδείξω ότι είναι κι αυτό στο Βερολίνο).
Δεν σας λέω για τα ρούχα, τα οποία με μεγάλη χαρά είχα αγοράσει δυο μέρες πριν και τα είχα πακετάρει τσίλικα, αφόρετα, με τις ταμπέλες τους ακόμα!!
Έτυχε να είμαι λάτρης της τεχνολογίας και να έχω προνοήσει και να έχω τοποθετήσει AirTags παντού.
Πόσοι άραγε έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με εμένα και ΔΕΝ είχαν τροπο να ανιχνεύσουν την εξαφανισμένη αποσκευή τους;!;!
Είμαι περίεργος αν έχετε αντιμετωπίσει ποτέ μια τέτοια κατάσταση.
Και… τι κάνατε…
Και… ποιος ανέλαβε την ευθύνη…
Και… τι έκανε για να επανορθώσει!
Αυτά… ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ».
