Από τον Χρήστο Σιάφκο
Η προσωπική σχέση με τους ζωγράφους, το ολοκληρωτικό δόσιμο στην τέχνη και η εμπειρία που έρχεται με το χρόνο είναι τα στοιχεία που δημιουργούν μια σημαντική γκαλερίστα. Στοιχεία που ανακαλύπτει κανείς στην επαφή με τη γοητευτική Σούλα Παπουτσίδη.
Κόρη εύπορης οικογένειας, δεν εφησύχασε στη ζωή της. Δεν αρκέστηκε στη δημιουργία μιας οικογένειας, στην καλή ζωή. Σε νεαρή μόλις ηλικία βρέθηκε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Ιστορία Τέχνης. Για να επιστρέψει στη συνέχεια στην Ελλάδα, να μπει στον καλλιτεχνικό χώρο και να αντιληφθεί πλέον ξεκάθαρα τι ήθελε. Η τυχαία γνωριμία της με τον Αλέκο Φασιανό έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Όπως και αυτή λίγο αργότερα με τον Γιάννη Τσαρούχη, στο Παρίσι.
«Τον θυμάμαι ακόμα να μένει σε μια σοφίτα στο Σεν Ζερμέν ντε Πρε», λέει και υποδεικνύει το σχέδιο που της αφιέρωσε εκείνη την πρώτη μέρα ο ζωγράφος.
Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, άρχισε να ζει στο ρυθμό της τέχνης, παρακολουθώντας είτε τη δημιουργία μιας λιθογραφίας είτε αυτή ενός λαδιού σε καμβά. Ώσπου το 1997 δημιούργησε την γκαλερί «Υδρότεχνο» στη Μύκονο, εκ του ύδωρ και τέχνη, με? νονό τον Αλέκο Φασιανό και την πρώτη έκθεση δική του.
Εργάζεται σχεδόν αποκλειστικά με πέντε ζωγράφους, τους Αλέκο Φασιανό, Γιώργο Σταθόπουλο, Μίνα Βαλυράκη, Άγγελο και τον Νίκο-Γιώργο Παπουτσίδη.
Η συζήτηση αρχίζει με μια μικρή αναδρομή από την πλευρά της ως προς το «Υδρότεχνο» της Μυκόνου, το οποίο έκλεισε τη δημιουργική του πορεία το 2004. Στα χρόνια της ύπαρξής του οι εκθέσεις ξεπέρασαν τις 100 και οι εκδόσεις τις 500.
Ως εκδόσεις εννοείτε τις λιθογραφίες και τις μεταξοτυπίες;
«Όχι μόνο. Υπήρξαν και πολλές από αυτές. Ωστόσο, τα πολλαπλά έργα μπορεί να είναι πιατέλες, βάζα, μαχαιροπίρουνα, πετσέτες ή και μπουρνούζια. Η διάθεσή μου ήταν και είναι να φύγει η τέχνη από τους τοίχους, ώστε να γίνει χρηστικότερη, ομορφαίνοντας πάντα τη ζωή μας».
Σε ποια γκάμα κοινού απευθύνεστε;
«Δεν υπάρχει διαχωρισμός. Οι τιμές των πολλαπλών έργων σίγουρα δεν είναι απαγορευτικές, εκτός βέβαια αν πρόκειται για ιδιαίτερα περιορισμένες εκδόσεις.
Σαφέστατα μια λιθογραφία του Φασιανού που τυπώθηκε το 1995 σε 15 κομμάτια, εκ των οποίων έχουν μείνει σήμερα τα 5, είναι ακριβή. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι η τέχνη εκτός από ομορφιά γίνεται κατανοητή και ως επένδυση».
Η επένδυση όμως μπορεί να γίνει και παγίδα. Η τιμή αγοράς δεν είναι πάντα ανάλογη με την τιμή πώλησης από έναν ιδιώτη, ιδιαίτερα αν πουλάει γιατί τον σπρώχνει η ανάγκη.
«Μα ο σημαντικός ζωγράφος φαίνεται ακριβώς στη μεταπώληση. Και δεν αναφέρομαι απλώς στην κλασική ελληνική ζωγραφική, αλλά στους νεότερους κλασικούς, π.χ., στον Τσαρούχη. Τα έργα μπορούν να αλλάξουν χέρια εν μία νυκτί κυριολεκτικά και στις σωστές τιμές».
Ως ενδιάμεση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στο κοινό, είστε υποχρεωμένη και στους οικονομικούς διακανονισμούς. Φαντάζομαι ότι το «παζάρι» είναι μέρος της δουλειάς...
«Ως ιεραπόστολος θα έλεγα... Είμαι σαφέστατα λόγω της φύσης της δουλειάς υποχρεωμένη να ασχολούμαι και με αυτούς. Όμως, δεν δέχομαι τη λέξη παζάρι. Τα πράγματα γίνονται πάντα σ’ ένα επίπεδο. Διαπραγματεύομαι την τιμή, αλλά, όταν η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που ζητάς κι αυτό που σου προσφέρουν είναι μεγάλη, δεν δίνεις σημασία. Γιατί υπάρχει πάντα ο επόμενος αγοραστής».
Μπορούμε να ζήσουμε δίχως την τέχνη;
«Σαφέστατα όχι. Έστω και με μια αφίσα στον τοίχο πρέπει να βλέπουμε αυτό που μας αρέσει, που είναι ικανό να μας κάνει καλύτερους. Και η προσπάθειά μου είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Θα φανεί υπερβολικό ίσως, αλλά είμαι υπερήφανη που στη ζωή μου έχω πείσει πολλούς να τοποθετήσουν αυτή την αφίσα, που τους έκαναν να εκφράσουν απορίες, να ενδιαφερθούν».
Το e-shop είναι το νέο σας «παιχνίδι»;
«Το απαιτούν οι καιροί και η ταχύτητα με την οποία πλέον ζούμε. Δημιουργήθηκε για να προσφέρει την ευκολία στον αγοραστή να ψωνίζει από το καθιστικό του. Επίσης, εφόσον επιλέγει κάτι, να του το δείχνει ένας ειδικός στο χώρο του, προκειμένου να πάρει την τελική του απόφαση. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθώ να λειτουργώ με το αθηναϊκό «Υδρότεχνο», της οδού Ρόδου».
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Σήμερα θα ξεκινούσατε από την αρχή;
«Αν έβλεπα τα πράγματα κάτω από το στενό οικονομικό πρίσμα, όχι. Όμως, δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ πού μπορεί να σε σπρώξει το πάθος για την τέχνη».
Δεν λέει ψέματα όταν αναφέρεται σ’ αυτό το «πάθος για την τέχνη». Το βλέπει ο επισκέπτης παντού γύρω του, αλλά κατά κύριο λόγο το βλέπει στον τρόπο με τον οποίο υπερασπίζεται τη δουλειά της και τους αγαπημένους καλλιτέχνες της. Στο πώς τους προφυλάσσει με πιστοποιητικά αυθεντικότητας, με τη δική της συμβουλή. Εντέλει, αυτό το πάθος, που γίνεται η εγγύηση για τον αγοραστή, του μικρού και του μεγάλου που πάντα ομορφαίνουν τη ζωή.
