Η γνωστή σάτιρα του Δημήτρη Ψαθά εκσυγχρονίζεται, φοράει Prada και μπαίνει στο μετα-μνημονιακό κοινοβούλιο. Μετά τον "Ηλία του 16ου", ο μέινστριμ ελληνικός κινηματογράφος στρέφεται σε μία ακόμη διασκευή, αυτή τη φορά της κλασικής κωμωδίας του Δαλιανίδη. Το αρχικό φιλμ, με τον αξέχαστο Ντίνο Ηλιόπουλο, μεταφέρεται στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, βάζοντας στο επίκεντρο το πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και όλα τα ελληνικά κακά που πρόσφατα έφτασαν μέχρι και το ευρωπαϊκό προσκήνιο.

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, στον διπλό ρόλο πρωταγωνιστή αλλά και πρωτάρη σκηνοθέτη, παίρνει στις πλάτες του το δύσκολο εγχείρημα και το φέρει εις πέρας με αξιοπρέπεια. Με εμφανώς αποταγμένη την διάθεση σύγκρισης, πετυχαίνει την αναλογία της μεταφοράς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι αρκετό για να καλύψει την σεναριακή αφέλεια και την έλλειψη συνοχής. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, από τους καλύτερους ηθοποιούς της νέας γενιάς, πείθει ως Ψευτοθόδωρος ενώ η Ζέτα Μακρυπούλια είναι και πάλι αρκούντως ξινή. Αυτός που εν συγκρίσει φαίνεται ελαφρώς υποτονικός είναι ο ίδιος ο Μιχαηλίδης, που μας έχει συνηθίσει σε πιο σκαμπρόζικες ερμηνείες.