Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Ο Νικ Τζέιμς ξεκαθαρίζει τη θέση του, και αυτή του εντύπου του, από την αρχή: «Υπάρχει μια πολύ βασική διαφορά ανάμεσα στον κινηματογραφικό reviewer και τον κριτικό κινηματογράφου. Ο πρώτος παρουσιάζει και αξιολογεί μια ταινία πριν κυκλοφορήσει στις αίθουσες, ενώ ο δεύτερος απευθύνεται σε όσους την έχουν δει ήδη και ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα σχετικά με το background, τη χροιά και τις καταβολές της». Αυτό ακριβώς κάνει και το «Sight and Sound», παρέα με μια χούφτα άλλα έντυπα στον κόσμο. Διότι όσο μειώνεται ο διαθέσιμος προς κινηματογραφική ανάλυση χώρος, τόσο μειώνονται και τα έντυπα που τον φιλοξενούν: «Κάποια στιγμή η βιομηχανία έπαθε ψύχωση με τη μεγιστοποίηση του κέρδους δημιουργώντας multiplex. Οι κριτικοί λοιπόν ανταποκρίθηκαν στην αλλαγή, αντιμετωπίζοντας τον κινηματογράφο ως επιχείρηση παρά ως μορφή τέχνης, με αποτέλεσμα τα περισσότερα εξειδικευμένα έντυπα να φιλοξενούν πλέον καμουφλαρισμένο μάρκετινγκ και όχι κινηματογραφική ανάλυση». Μήπως λοιπόν οι κριτικοί κινηματογράφου -όπως και τα κείμενά τους- είναι είδος υπό εξαφάνιση; Ο θρυλικός αρχισυντάκτης του «Sight and Sound» απαριθμεί τέσσερις σοβαρούς λόγους για να τους διασώσουμε: 1) είναι πιο αξιόπιστοι από το star system για να κρίνουν αν πρέπει να ξοδέψετε τα λεφτά σας για να δείτε μια ταινία ή όχι. Οι ηθοποιοί ποτέ δεν θα παραδεχτούν ότι παίζουν σε κακές ταινίες ούτε οι σκηνοθέτες ότι τις γυρίζουν 2) χρησιμεύουν στη βιομηχανία για την προώθηση ταινιών που θα κερδίσουν βραβεία. Ενα θετικό σχόλιο πάντοτε δείχνει καλό πάνω στην αφίσα 3) είναι οι μοναδικοί που θα διερευνήσουν τις καταβολές μιας ταινίας και θα σας την αναλύσουν χωρίς εσείς να ξοδέψετε δράμι φαιάς ουσίας 4) είναι απαραίτητοι για την προάσπιση και ανάδειξη νέων ταλέντων και νέων τάσεων. Αρκεί άραγε αυτό; Θα το διαπιστώσουμε σύντομα.