Συνδυάζοντας κάθε πιθανή ιδιότητα που θα μπορούσε να αποδοθεί ποτέ σε μια γυναίκα, η μητέρα, φιλάνθρωπος και μία από τις ομορφότερες γυναίκες στον κόσμο επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την καινούρια ταινία του Κλιντ Ιστγουντ. Λίγο πριν περπατήσει στο κόκκινο χαλί ως υποψήφια για Οσκαρ, περιγράφει πώς είναι να ζεις το όνειρό σου.
Εχετε μεγάλη οικογένεια τώρα πια...
Ναι. Είμαι πολύ τυχερή. Ευλογημένη. Υπάρχει ο Μπραντ, που είναι ένας υπέροχος σύντροφος, και τα έξι μικρά μας. Ο Μάντοξ, που κατάγεται από την Καμπότζη, η Ζαχάρα που είναι από την Αιθιοπία και ο Παξ από το Βιετνάμ. Και μετά είναι η κόρη μας, η Σιλό Νουβέλ Τζολί Πιτ, που είναι μόλις δύο ετών, και τώρα έχουμε και τα δίδυμα, τον Νοξ Λεόν και τη Βίβιεν Μαρσελίν.
Δείχνετε υπέροχη! Mετά τη γέννα, πώς ξαναβρήκατε τη φόρμα σας;
Ε, έχω έξι παιδιά - και επιπλέον θηλάζω!
Πώς σκέφτεστε να περάσετε τα Χριστούγεννα;
Δεν έχω ιδέα ακόμη. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην είμαστε όλοι μαζί.
Είναι εξαντλητικό;
Προς Θεού, όχι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να τα βάζεις για ύπνο και ενώ κοιμούνται να ετοιμάζεις τα δώρα τους και να περιμένεις την αντίδρασή τους το επόμενο πρωί. Το να γεμίζεις τις χριστουγεννιάτικες κάλτσες τους είναι το πιο διασκεδαστικό πράγμα. Αυτό το είδος της εξάντλησης σε γεμίζει. Οσοι είναι γονείς ξέρουν τι εννοώ.
Πώς τα πάνε μεταξύ τους τα παιδιά;
Ευτυχώς καταπληκτικά. Ο Παξ και η Ζαχάρα έχουν δεθεί περισσότερο γιατί βρίσκονται ηλικιακά πιο κοντά. Αλλά και ο Μάντοξ με τον Παξ έχουν καταλάβει τι σημαίνει το γεγονός ότι είναι αδέλφια. Και φυσικά τσακώνονται, αλλά όπως όλα τα παιδιά. Και όλοι μαζί αγαπούν πάρα πολύ τα δίδυμα. Υπάρχει πολλή αγάπη στο σπίτι μας.
Αυτό που φαντάζεται κανείς είναι ένα σπίτι πραγματικά θορυβώδες...
Δεν το προσέχεις στην πραγματικότητα. Τα πράγματα είναι τελείως ήρεμα και φυσιολογικά. Το παραδέχομαι, μερικές φορές είναι ένα πραγματικό χάος, αλλά δεν θα άλλαζα ούτε μια στιγμή αν μου δινόταν η δυνατότητα. Δεν θέλω να μεγαλώσουν σαν παιδιά που έχουν για γονείς «σταρ του σινεμά».
Μεγάλωσα ακριβώς έτσι και θέλω να είμαι σίγουρη πως αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Φροντίζουμε όταν δουλεύει ο ένας, ο άλλος να βρίσκεται σπίτι. Και ο Μπραντ είναι ένας υπέροχος πατέρας. Του αρέσουν τόσο πολύ τα αγορίστικα πράγματα. Τα αυτοκίνητα, η λάσπη...
Θα ήθελες κι άλλα παιδιά;
Ναι, φυσικά. Και υιοθετημένα και δικά μας. Αλλά θα πρέπει να είμαστε σίγουροι πως μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο στο κάθε ένα από αυτά. Μπορώ πάντως να φανταστώ μερικές προσθήκες στην οικογένεια. Οχι ακόμη, αλλά στο μέλλον.
Ακούγεται τελευταία ότι σκέφτεστε να αποσυρθείτε από το σινεμά. Ισχύει;
Κατά κάποιον τρόπο. Δεν έχω δουλέψει εδώ και ένα χρόνο περίπου, από τότε που τέλειωσα την «Ανταλλαγή». Το να είμαι σπίτι ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Είχα πολλές προτάσεις. Αλλά τις απέρριψα.
Θα ήθελα να κάνω μία ταινία τον χρόνο ή κάθε δύο χρόνια. Είμαι στην προνομιούχο θέση να μπορώ να μη δουλέψω και το να είμαι μαμά όλη μέρα, είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.
Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία όταν ήσασταν παιδί;
Το «Dumbo». Θυμάμαι, έκλαιγα κάθε φορά που το ελεφαντάκι πετούσε!
Ο πατέρας σας, Γιον Βόιτ, και εσείς υπήρξατε αποξενωμένοι για πολύ καιρό...
Τώρα είμαστε εντάξει. Επικοινωνούμε με αλληλογραφία. Χρωστάω σε αυτόν και στη μητέρα μου (η ηθοποιός Μαρσελίν Μπερτράν) το ότι μου έδωσαν αυτό που ελπίζω να είναι μια ισχυρή κοινωνική συνείδηση, όπως και αρκετά γονίδια υποκριτικής. Οι γονείς μου υπήρξαν πολύ συγκεντρωμένοι στο να βοηθούν άλλους ανθρώπους.
Η μητέρα μου πέθανε νέα, μόλις 50 ετών, αλλά πάλεψε πολύ με τον καρκίνο. Δεν την άκουσα ποτέ να παραπονιέται. Ηταν ευγενική, γλυκιά. Δεν την είδα ποτέ νευριασμένη, εκτός αν ένιωθε ότι κάποιος απειλεί τα παιδιά της. Γνώρισε τα περισσότερα από τα παιδιά μου και τα αγάπησε ανιδιοτελώς. Οταν βλέπεις κάποιον να πονά, μοιάζει εγωιστικό να μη χαίρεσαι όταν όλα τελειώνουν. Ο θάνατός της ήταν μια τρομερή απώλεια, τα δίδυμα ένα υπέροχο δώρο. Ετσι είναι η ζωή...
Αφιερώσατε την τελευταία σας ταινία, «Ανταλλαγή», στη μνήμη της.
Ναι. Είναι η δική της ταινία. Εντελώς. Μιλάει για μία ανύπαντρη μητέρα στο L.A. του 1928, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με την απαγωγή του 9χρονου γιου της. Βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Η Κριστίν Κόλινς υπήρξε. Ο γιος της, Γουόλτερ, εξαφανίστηκε και η αστυνομία προσπάθησε να την πείσει πως ένα άλλο παιδί ήταν ο γιος της. Η μάχη που έδωσε για να αποδείξει πως είχε δίκιο κατέληξε στο ξεσκέπασμα της διαφθοράς της αστυνομίας του L.A. και στην πτώση του δημάρχου της πόλης.
Είναι αλήθεια ότι απορρίψατε τον ρόλο;
Ναι, γιατί τον βρήκα πολύ σκληρό. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς θα μπορούσε όλο αυτό να συμβεί σε κάποιον. Πώς ένας κατά συρροήν δολοφόνος είχε σκοτώσει πάνω από 20 παιδιά και η υπόθεση ήταν απλώς άγνωστη όλα αυτά τα χρόνια. Πώς υπήρξε μια γυναίκα που κατάφερε να ορθώσει ανάστημα κατά της αστυνομίας και δεν υπάρχει ένα άγαλμα της κάπου; Απίστευτο. Αναρωτήθηκα αν ήθελα να μπω σ’ αυτήν τη διαδικασία τώρα που είμαι μητέρα και μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει να χάνεις το παιδί σου. Και αρνήθηκα. Λίγες μέρες μετά, ο Μπραντ γύρισε και μου είπε: «Δεν σταματάς να μιλάς για την Κριστίν. Μάλλον σε έχει συναρπάσει». Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να την υποδυθώ.
Κάνατε αρκετή έρευνα για τον ρόλο;
Δεν χρειάστηκε, γιατί ο συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε η ταινία (πρώην δημοσιογράφος Μάικλ Στραζίσκι) είχε απομονώσει τις πραγματικές ειδήσεις από την εποχή και έτσι ό,τι χρειάστηκα υπήρχε τυπωμένο. Με βοήθησαν επίσης τα κοστούμια της ταινίας. Δεν φορούσα απλά τα παπούτσια και τα φορέματα, αλλά όλα αυτά που θα φορούσε στην πραγματικότητα η γυναίκα αυτή.
Και το σπιτι στο οποίο έμεινα ήταν ακριβώς όπως θα ήταν το 1928, από τα συρτάρια μέχρι τα αντίτυπα του Time. Δόθηκε πολλή προσοχή στη λεπτομέρεια. Και επίσης είχα έναν δάσκαλο που μου παρουσίαζε γυναίκες της εποχής, πώς κάθονταν, πώς μιλούσαν, τι ήταν αποδεκτό τότε και τι όχι.
Πώς ήταν η συνεργασία με τον Κλιντ Ιστγουντ, που σκηνοθέτησε την ταινία;
Είναι υπέροχο να δουλεύεις μαζί του. Είναι ένας συναρπαστικός άνθρωπος, γλυκός και τόσο ταλαντούχος. Μοναδικός. Ιδιοφυΐα. Σε εμπιστεύεται και το αποτέλεσμα είναι να πετυχαίνεις τη σκηνή με την πρώτη ή δεύτερη λήψη.
Είστε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό σας κάνει να ταξιδεύετε σε όλον τον κόσμο...
Ναι, από τη Σιέρα Λεόνε μέχρι το Ιράκ, την Ταϊλάνδη, τη Συρία, την Τανζανία. Η πρώτη χώρα που πήγα ποτέ ήταν η Καμπότζη, για την οποία ήξερα πολύ λίγα πράγματα. Κάναμε την πρώτη ταινία της Λάρα Κροφτ εκεί και η αλήθεια είναι ότι είδα πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι συμβαίνουν. Τώρα δουλεύω και στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Ουάσινγκτον και προσπαθώ να μάθω Διεθνές Δίκαιο παράλληλα.
Τι μάθατε όλα αυτά τα χρόνια;
Οτι σε αυτόν τον κόσμο, είμαστε όλοι έτοιμοι να κρίνουμε τους άλλους. Αυτά που είδα στα προσφυγικά στρατόπεδα στη Σιέρα Λεόνε με έκαναν να κλάψω πολύ. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι εκεί προσπαθούν να ζήσουν όσο καλύτερα μπορούν. Εχω μια φωνή και τη χρησιμοποιώ για να βοηθήσω. Θα το κάνω μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Πρακτικά, πώς συνδυάζετε όλα αυτά τα ταξίδια με τη φροντίδα των παιδιών;
Νομίζω, μια χαρά. Αν εγώ και ο Μπραντ είμαστε στην Αφρική για γυρίσματα, τα παιδιά πηγαίνουν στα τοπικά σχολεία. Οπως κι όταν βρισκόμαστε στο Λονδίνο ή οπουδήποτε. Νομίζω πως η καλύτερη εκπαίδευση που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι να ταξιδεύουμε μαζί τους. Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν και να είναι ανεκτικά με τον κόσμο, να καταλαβαίνουν και να βλέπουν την ομορφιά των διαφορετικών πολιτισμών.
Εσείς και ο Μπραντ είστε σύντροφοι...
Ναι, αλλά υπήρξαμε και οι δύο παντρεμένοι και τελικά ο γάμος δεν είναι αυτό που κρατάει τους ανθρώπους μαζί.
Κερδίσατε ένα Οσκαρ για το «Κορίτσι Που Άφησα Πίσω» και πολλά βραβεία από τότε. Πού βρίσκονται όλα αυτά;
Τα είχα δώσει στη μητέρα μου γιατί δεν νιώθω ότι είναι αυτά που επικυρώνουν τη δουλειά μου. Υπάρχει μια φήμη ότι το Οσκαρ έχει χαθεί, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η μητέρα μου το είχε φυλάξει κάπου αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν νιώθω ακόμη έτοιμη να τακτοποιήσω τα πράγματά της μετά τον θάνατό της.
Ολοι συζητούν ήδη για ένα δεύτερο Οσκαρ με την «Ανταλλαγή».
Αυτό είναι πολύ όμορφο. Αλλά αυτό που κάνεις είναι απλά το καλύτερο που μπορείς. Δεν σκέφτεσαι να κάνεις κάτι επειδή θα σου δώσει βραβεία.
Λέγεται ότι δεν σας αρέσει καθόλου να σας αγκαλιάζουν.
Ναι, είναι αλήθεια. Δεν έχω ιδέα γιατί. Μια χειραψία είναι το μόνο που μπορώ να ανεχτώ από όσους δεν είναι φίλοι μου.
Πείτε μας ένα μυστικό σας.
Υποστηρίζω κρυφά τη Λίβερπουλ, γιατί ο γιος μου, Μάντοξ, λέει πως είναι η μοναδική ομάδα στην οποία θα ήθελε να παίξει. Α, έχω και άδεια πιλότου.
Η υποκριτική είναι...
Η θεραπεία μου. Αλλά τώρα αυτόν τον ρόλο έχουν αναλάβει τα παιδιά μου.
Το μότο σας...
Αν δεν βγεις από το κουτί μέσα στο οποίο μεγάλωσες, δεν θα καταλάβεις ποτέ πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος. Επίσης πιστεύω και το λατινικό ρητό: «Ο,τι με τρέφει με καταστρέφει».
Και η ζωή είναι...
Αρκετά καλή, στ’ αλήθεια. Ευχαριστώ που ρωτάτε!
Συνέντευξη: Sarah Fleetwood
Απόδοση: Μανώλης Κρανάκης
