Επρεπε να περιμένει την «Επίθεση Του Γιγαντιαίου Μουσακά» (1999) και την «Αληθινή Ζωή» (2004) πριν επιστρέψει σε μια ακόμη πιο παράδοξη ιδέα που είχε όταν ήταν ακόμη έφηβος. Αυτή που τελικά θα γινόταν η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο «Στρέλλα»...
Αναφέρει χαρακτηριστικά:
"Η στέρηση στους εξαρτημένους ανθρώπους είναι κάτι τρομερό. Είναι η στιγμή που όλα συγκλίνουν σε μία και μόνο σκέψη, αυτή του αδιεξόδου, του τέλους. Και αυτό ή σου δίνει τρομερή δύναμη ή σε τρελαίνει. Ή και τα δύο. Ολοι οι ήρωες της ταινίας έχουν αισθανθεί μία τέτοια στιγμή, είναι αυτό που τους ενώνει. Είναι αυτό που ενώνει κι εμένα μαζί τους.
Θα μεταφραστεί με πολλούς τρόπους στον καθένα αλλά η κινητήριος δύναμη όλης της ταινίας ήταν αυτή. Μία ανάμνηση στέρησης που δεν θέλεις να επαναληφθεί και η στέρηση που βιώνεις εκείνη τη στιγμή. Να μην μπορείς να κάνεις αυτό που έχεις ανάγκη, να μην μπορείς να έχεις αυτόν ή αυτή που αγαπάς. Τον εραστή, το αλκοόλ, τον γονέα, την ελευθερία σου, το σινεμά.
Δεν σε νοιάζει, προχωράς χωρίς να σκεφτείς πολύ, χωρίς φόβο, ούτως ή άλλως η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι (της στέρησης) είναι πολύ πιο τρομακτική από οτιδήποτε. Τουλάχιστον έτσι νομίζεις εκείνη τη στιγμή.
Γιατί μετά, όταν είσαι μέσα, τα πράγματα είναι πολύ πιο τρομακτικά αλλά πια πρέπει να κολυμπήσεις και η αδρεναλίνη ανεβαίνει σε επίπεδα μη επιτρεπτά (ευτυχώς) και αυτό σε κάνει να συνεχίσεις. Πολλές φορές να καείς.
Μετά από έναν «αγάπης αγώνα άγονο» αποφάσισα να κάνω την ταινία μόνος. Ηταν ήδη αργά στη ζωή, δεν το προγραμμάτιζα έτσι, αλλά έτσι ήρθε. Οι παραγωγοί θα προχωρούσαν μόνο αν έπαιρνα τα λεφτά του Κέντρου. Πόσο δίκιο είχαν! Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μου αρνήθηκε δύο φορές! Σα να το ήξεραν. «Υπερβολικά queer για τα ήθη», «τολμηρές τρανσέξουαλ ερωτικές σκηνές», «το ιερόσυλο μυστικό στη μέση του σεναρίου», «μία ακόμη αδερφίστικη τρέλα του Κούτρα»... Δεν θα μάθω ποτέ. Με νοιάζει; Το είχα κάνει με την πρώτη μου ταινία και θα έπρεπε να το ξανακάνω σχεδόν δέκα χρόνια μετά. Ηττα, αλλά όπως είπα και στην αρχή τι μπορεί να είναι χειρότερο από... Πάμε λοιπόν.
Το να βρω τη Στρέλλα ήταν ένα παράδοξο στοίχημα. Δεν φαντάστηκα πως θα ήταν το ίδιο και για τον ήρωα. Αλλά εκεί είναι που η ζωή σε εκπλήσσει. Ο Γιάννης Κοκιασμένος διάβασε το σενάριο σαν φίλος και ορκίστηκε πως αυτός θα ήταν ο Γιώργος. Κολακεύτηκα αλλά δεν το πολυπίστεψα.
Ενα χρόνο έψαχνα για τη Στρέλλα. Με αγγελίες στις εφημερίδες, με μεταμεσονύκτιες βότκες στα μπαρ και βόλτες στη λεωφόρο των Θεών!
Η φίλη μου η Μπέτυ μού έκανε παρέα περιμένοντας υπομονετικά την ημέρα του κάστινγκ για το ρόλο της Μαίρης. Δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνε υποκριτικά, αλλά δεν με ενδιέφερε. Ηταν η Μπέτυ και θα έπαιρνε το ρόλο μόνο για αυτό. Αυτό το είχα ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου. Αλλά η ηρωίδα; Είναι αδύνατον! Τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν, ο χρόνος να περνά, τα λεφτά να τελειώνουν. Και εκεί που αναρωτήθηκα «ποιος ανόητος φτύνει κόντρα στον άνεμο;» χτύπησε το τηλέφωνο.
Τη λένε Μίνα, είναι τρανς, είδε την αγγελία στις «Κούκλες». Κλείνω ένα ραντεβού και πάω σπίτι της. Ενα μικρό δυάρι στην Καλλιθέα. Οταν έφυγα, βράδυ πια, μέσα στο ταξί κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είδα το είδωλο μου στο σκοτεινό τζάμι. Χαμογελούσα. «Τι έζησα Θεέ μου! » σκέφτηκα. Μου τραγούδησε όπερα, μου είπε την ιστορία της ζωής της, έκανε το δοκιμαστικό σαν να μου διάβαζε τη λίστα του σούπερμαρκετ, τόσο απλά. Μου έκανε χυμό, μίλησε με τη μητέρα της στο τηλέφωνο, μετά δάκρυσε και μετά με έκανε να γελάσω.Ηταν 25 ετών, ήταν μελαχρινή, δεν ήξερε την Αθήνα και είχε όρεξη για όλα. Ηταν η «Στρέλλα». Πήρα τηλέφωνο την συμπαραγωγό μου Ελένη Κοσσυφίδου (ήξερα πως περίμενε) και της είπα ξεκινάμε.
Και ο Γιώργος; Αυτός που την ερωτεύεται... Είδα πολλούς ηθοποιούς, οι οποίοι την κρίσιμη στιγμή όταν συνειδητοποιούσαν πως η παρτενέρ θα ήταν μη ηθοποιός και τρανσέξουαλ, άναβαν το πρώτο τσιγάρο. Εκτός από έναν. Τον εξαιρετικό Γιώργο Μ. και φυσικά τον Γιάννη Κοκιασμένο που περίμενε υπομονετικά. Ο Γιάννης τελικά έγινε ο Γιώργος και η Μίνα η Στρέλλα.
Με τη Μίνα κάναμε 10 μήνες πρόβες και με τον Γιάννη 2. Συνολικά, ένας χρόνος. Στην αρχή δύσκολα, σε σημείο απελπισίας. Σύντομα όμως άρχισαν όλα να παίρνουν μία σημασία, αδιευκρίνιστη, ουσιαστική, να γίνονται αναγκαία, επιτακτικά. Πέρασε αρκετός καιρός έτσι. Η Ελένη στην παραγωγή ήταν πάντα εκεί και η Ολυμπία, η διευθύντρια φωτογραφίας, έτοιμη, με μία πίστη που με έκανε και μένα πολλές φορές να πιστέψω δυο φορές! Οι άγρυπνες νύχτες ήταν πολλές και οι όχι αρκετά μεγάλες ημέρες επίσης. Οι ατελείωτες εξηγήσεις, οι δικαιολογίες, η αναμονή, το ταβάνι, το σκοτάδι, ο φόβος, αλλά και η αγκαλιά του φίλου μου ήταν πάντα εκεί. Σταθερή, το ίδιο δυνατή.
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2007 και οι φόβοι διαλύθηκαν. «Οταν πέφτεις, αγάπη, κολυμπάς!» μου είπε μία φίλη τρανς, μιλώντας για τη δουλειά στη λεωφόρο! Ηξερα ακριβώς τι εννοούσε. Εξάλλου η αδρεναλίνη αναλαμβάνει όπως είπαμε όλη την υπόλοιπη δουλειά! Γουάου!
Να, όμως, που τα λεφτά ήταν λίγα και έφταναν για μισή ταινία. Γυρίσαμε λοιπόν τη μισή ταινία. Σαν ανόητος σκέφτηκα πως κάποιος θα ενδιαφερθεί μετά, πως κάτι θα γίνει και ,όπως έλεγε η Σκάρλετ, έτσι κι εγώ υιοθέτησα το «θα σκεφτώ γι αυτό αύριο». Και το αύριο ήρθε και όλοι πήγαμε σπίτι μας.
Η Μίνα συγκινήθηκε. Την είδα από μακριά αλλά δεν είπα τίποτα. Δεν κατάλαβε γιατί και εάν... Οι υπόλοιποι ξέραμε πως μία μέρα μπορεί να ξαναβρεθούμε. Μπορεί όμως και όχι. Κάπως έτσι ήρθαν τα Χριστούγεννα. Και η Πρωτοχρονιά! Για δώρο στον εαυτό μου αποφάσισα να του κάνω (grand luxe και αυτοκακοποίηση συγχρόνως) δύο μέρες γυρίσματα. Τρέξιμο, βροχή, χριστουγεννιάτικα φωτάκια, και μετά... σιωπή. Πάλι!
Προσπαθούσα να παρηγορήσω τον εαυτό μου και να διατηρήσω το χιούμορ μου: Ενα μισό έργο έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να γίνει ένα ανολοκλήρωτο αριστούργημα, αφού ποτέ δεν θα τελειώσει. Οχι; Αλλά να που πάλι η ίδια ανάγκη, η ίδια τρέλλα. Αυτή τη φορά μεγαλύτερη, πιο επιτακτική. «Προτιμώ την αντανάκλαση της ζωής από τη ζωή την ίδια», θυμήθηκα τον Τριφό. Ηταν πια και ένα χρέος απέναντι στη Μίνα, στον Γιάννη, στην Μπέτυ, αλλά και σε όλη την τρανς και γκέι κοινότητα, στον εαυτό μου. Ενα χρέος απέναντι και σε όσους υποστήριξαν από την αρχή αυτήν την ταινία. Και φυσικά σε όσους την απέρριψαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Πάμε πάλι και εδώ τα καίμε όλα... και εμείς μαζί! Από την αρχή!
Πολλοί μπορούσαν πάλι, άλλοι θα δούλευαν σε άλλες ταινίες. Η Ολυμπία ήταν εκεί ακλόνητη και φυσικά η Ελένη, διακριτικά γύρω από όλους και μέσα σε όλους. Η Μίνα με κέφι σαν να ξαναξεκίναγε το πάρτι, ο Γιάννης αποφασισμένος να γίνουν όλα, καλύτερα! Εγιναν τα τρίτα και τελευταία γυρίσματα τον Μάρτιο και ίσως ήταν και τα πιο συναρπαστικά. Πήγαμε και στην εξοχή. Δίπλα σε ένα ποτάμι, σε κάτι αιωνόβια δέντρα, στην αρχή της άνοιξης. Σαν μία ανάμνηση από κάτι που δεν έζησα ποτέ. Αυτή η άλλη Ελλάδα. Η συγκινητική. Μπορεί να έφταιγε απλά η καλή ρακή.
Γυρίσαμε στο κέντρο της πόλης, στη λαχαναγορά. Σαν να γυρίσαμε εκεί που η μοίρα μας διέταξε. Στο στομάχι της Αθήνας. Αυτά τα γυρίσματα είχαν και την Μπέτυ. Υπέροχη, αυτοκρατορική με μία γνώση που ερχόταν από παλιά, από κάπου που πραγματικά δεν μπορείς να μαντέψεις. Ηταν και η Μαριλού, η Μάνια, η Αννα, η Γωγώ. Γυναίκες πληθωρικές, γενναίες, μεγάλες. Υπέροχες!
Τέλη Μαρτίου τελειώσαμε πάλι, αυτήν την φορά μάλλον για πάντα. Ουφ! Το μοντάζ ήταν η Αθήνα το καλοκαίρι. Ζεστή, ανυπόφορη, υγρή. Μερικά βράδια γλυκά και ήσυχα, άλλα πάλι άγρια, άυπνα, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τα γαμημένα πλάνα, τις προθέσεις. Ατελείωτες συζητήσεις με τον Γιάννη (τον Χαλκιαδάκη) στο μοντάζ και μία δύναμη καινούργια που άρχισε να συναρμολογείται και να αποκτάει μια ισχυρή θέση μέσα μου.
Πλησιάζει ο χειμώνας και άλλο ένα «Νέο Ετος».
Δεν έχω τελειώσει ακόμη... συνεχίζω... συνεχίζουμε! Μοντάζ, μιξάζ, σκάννιγκ, τρανσφέρ... γουατέβερ! Μεταχρονολογημένες επιταγές, διακανονισμοί, μέρες που τα ποτήρια είναι πιο πολλά απ ό,τι πρέπει και βράδια που το rivotril είναι παραπάνω από απαραίτητο. Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί το κακό! Αλλά είναι και ο Μολιέρος βλέπεις, «δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο για όσα κάνουμε αλλά και για αυτά που δεν κάνουμε».
Ιnfo
Η «Στρέλλα» αφηγείται την ιστορία ενός 48χρονου άντρα, του Γιώργου, που αποφυλακίζεται μετά από 15 χρόνια εγκλεισμού για ένα φόνο που διέπραξε στο χωριό όπου γεννήθηκε. Την πρώτη νύχτα της ελεύθερης ζωής του θα συναντήσει την Στρέλλα, μια 25χρονη νεαρή πόρνη τρανσέξουαλ, θα την ερωτευτεί και θα αποφασίσουν να ζήσουν μαζί. Αυτή τη στιγμή, η ταινία βρίσκεται στο στάδιο του post - production.
