Ένα κινηματογραφικό μενού που έχει ξαναζεσταθεί είκοσι δύο φορές τα τελευταία σαρανταέξι χρόνια και όμως ακόμα και σήμερα παραμένει αναλλοίωτο, τόσο εμπορικά όσο και στιλιστικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αξίζει. Οι καθιερωμένες παραγγελίες vodka Martini, τα ακριβά κουστούμια που τσαλακώνονται μόνο στις σκηνές δράσης, η άστατη ερωτική ζωή και ο ανυπέρβλητος βρετανικός σνομπισμός, είναι ανάμεσα στα βασικά συστατικά της συνταγής. Από κει και πέρα η απόφαση είναι καθαρά προσωπική. Είτε ταυτίζεσαι με τον τριψήφιο πράκτορα, είτε τον μισείς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Το μποντικό μενού βέβαια έχει υποστεί διορθωτικές κινήσεις μέσα στο χρόνο. Το τελευταίο κυρίως πιάτο, έχει το όνομα Ντάνιελ Κρεγκ και μάλλον θα σερβίρεται για αρκετό καιρό ακόμα. Γιατί ο Βρετανός από το αδιάφορο Τσέστερ διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός new age πράκτορα. Όχι τόσο ειρωνικός, αλλά γοητευτικά σκληρός. Όχι τόσο μπουρζουαζέ κοσμοπολίτης, αλλά γεμάτος μεσοαστικό κυριλέ τσαμπουκά. Όχι τόσο συμβατικά όμορφος, όσο προσγειωμένα σέξι. Ο Ντάνιελ Κρεγκ βρίσκεται δικαίως στις υψηλές θέσεις της μποντικής παράδοσης μαζί με τον Σον Κόνερι και ασφαλώς έχει εξασφαλίσει μια εξαρτημένη σχέση εργασίας με την MGM για τα επόμενα χρόνια.
Η καινούργια ταινία με τον Τζέιμς Μποντ που φέρει τον ερμηνευτικά δύσκολο τίτλο «Quantum Of Solace» έχει να κάνει περισσότερο με εκδίκηση και πολιτική. Η εκδίκηση οδηγεί τον Ντάνιελ Κρεγκ σε μια «εκτός γραμμής» αποστολή για να βρει τη λύση στο αίνιγμα που κρύβεται πίσω από την οργάνωση του Μίστερ Γουάιτ. Η αυστηρά προσωπική ματιά με την οποία βλέπει πλέον ο Τζέιμς Μποντ τα πράγματα, θα τον ταξιδέψουν στην Αυστρία, την Ιταλία και την Βολιβία. Από εκεί περά ο σεναριακός μίτος διαθέτει έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά και παίρνει ένα ελαφρά κόκκινο χρώμα. Στην Αϊτή ο Μποντ βρίσκει τον Ντόμινικ Γκριν, ο οποίος ανήκει στην πολυπρόσωπη Γουάιτ οργάνωση. Ακολουθώντας τα βήματα του θα φτάσει στην Βολιβία, όπου ο κύριος Γκριν ετοιμάζει ένα κλασικό πραξικόπημα λατινοαμερικάνικου τύπου (ένα από δεκάδες που έχει οργανώσει η CIA στην λαμπρή ιστορία της), πίσω από την ταμπέλα μιας οικολογικής Μ.Κ.Ο. Το μόνο αντάλλαγμα που ζητά ο Γκριν από τον μέλλοντα δικτάτορα είναι ένα άγονο κομμάτι γης, που από κάτω του κρύβονται τεράστιες ποσότητες νερού. Η αποκλειστική εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων θα προσφέρουν απίστευτα κέρδη στην οργάνωση και στον Πρόεδρο των Η.Π.Α. ένα φιλοαμερικάνικο προτεκτοράτο. Ο Μποντ θα μπει απρόσκλητος στο μεγάλο ιμπεριαλιστικό πάρτι και η CIA θα ζητήσει την εξόντωση του. Οι Αμερικάνοι θα πιέσουν τους συνηθισμένους στις υποκλίσεις Άγγλους και ο Ντάνιελ Κρεγκ μόνος (βάλτε και την Όλγκα Κουριλένκο στο κόλπο) εναντίον όλων θα ανατινάξει τα θεμέλια μια διεθνούς συνομοσίας.
Με λίγα λόγια, κυρίως η σεναριακή πένα του Πολ Χάγκις φτιάχνει ένα Μποντ με υλικά από Ντοστογιέφσκι («Έγκλημα Και Τιμωρία») και Μαρξ (όλοι οι τόμοι του «Κεφαλαίου») , προσδίδοντας του δυστυχώς μια χαλαρή γραφικότητα. Δηλαδή από αντικομμουνιστικός διώκτης γίνεται επαναστάτης Πάμπλο και από το Βίτσι με τον Εθνικό Στρατό μετακομίζει σε κελί στη Μακρόνησο. Να είναι καλά ο Πολ. Από την άλλη πλευρά ο Ντάνιελ Κρεγκ κρατά την ταυτότητα του πράκτορα ψηλά και ο σκηνοθέτης Μαρκ Φόρστερ προσφέρει δυνατές σκηνές δράσης χωρίς πολλά hi-tech αξεσουάρ. Βέβαια, η εντυπωσιακή κατακόρυφη λήψη που ξεκινά με το σπάσιμο μιας γυάλινης οροφής στη Σιένα δεν μπορεί να κρύψει το θολό κόκκινο αστέρι που έχει κολλήσει στο πέτο του Μποντ ο Χάγκις. Το κακό είναι ότι δεν ταιριάζει και με το ατσαλάκωτο κουστούμι του.
Γιάγκος Αντίοχος
