Η Τάμτα ήταν καλεσμένη στην εκπομπή Mega Stories και μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως μετανάστρια μέχρι τελικά να της χορηγηθεί ιθαγένεια αλλά και για τις δύο πατρίδες που θεωρεί ότι έχει πλέον.
«Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι δεν πρέπει να πω ότι είμαι Γεωργιανή. Είμαστε και πολύ περήφανος λαός. Δεν μπορώ να σου πω ότι έχω αισθανθεί ρατσισμό μπροστά μου γιατί πίσω από την πλάτη μου δεν ξέρω τι έλεγε ο καθένας.
Δεν θα ήθελα να πω πώς αισθανόταν η κόρη μου, η Άννυ, μόνο η ίδια μπορεί να πει. Εγώ μπορώ να πω πώς την έβλεπα. Σίγουρα ήταν δύσκολο να βρεθεί σε μια ξένη χώρα στα 6 της να ζει με τη γιαγιά που δεν την είχε ζήσει μέχρι τότε. Οπότε αυτό ήταν ένα δύσκολο κομμάτι και ήταν ένα δύσκολο εμπόδιο η γλώσσα μέχρι να τη μάθει. Είχε θέματα στο νηπιαγωγείο, την έδειχναν πολύ εύκολα τα παιδιά ότι φταίει επειδή δεν μπορούσε να προστατεύσει τον εαυτό της. Είχε έρθει πολλές φορές θυμωμένη στο σπίτι.
Η ιθαγένεια είναι ένα πονεμένο θέμα, να ανανεώνουμε κάθε 2 χρόνια την άδεια παραμονής. Κόντευα να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στη Eurovision και ταλαιπωριόμουνα να ανανεώνω την άδεια διαμονής μου. Ευτυχώς το 2022 μετά από 20 χρόνια πήρα την ιθαγένεια και δεν μπορώ να κρύψω ότι ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή. Είναι δύσκολα για τη μητέρα μου που πέρασε με επιτυχία τις εξετάσεις με 85%, που στα 72 έκατσε και έμαθε ιστορία και γεωγραφία, αλλά δεν πήρε την ιθαγένεια. Ουσιαστικά δεν την χρειάζεται, νόμιμα μένει εδώ απλά είναι πολύ μεγάλη ταλαιπωρία να μαζεύεις χαρτιά, αλλάζουν συνέχεια οι νόμοι. Υπάρχει ο φόβος ότι θα σου ζητήσουν κάτι μετά από 30 χρο΄νια που να μην μπορείς να το παρέχεις και να χρειαστεί να φύγεις. Είναι αγχωτικό».
«Ουσιαστικά έχω δύο πατρίδες. Η Γεωργία δεν μπορεί να φύγει από μέσα μου. Όσο περνάνε τα χρόνια έχω ενσωματωθεί τόσο που μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω ποια αγαπάω περισσότερο. Όταν ανοίγει την πόρτα του αεροπλάνου στη Γεωργία καταλαβαίνω από τη μυρωδιά, κάπως η μυρωδιά είναι διαφορετική και νοσταλγική. Έχω δύο χώρες που αγαπώ, που η καθεμία μου έχει δώσει όμορφες και δύσκολες εμπειρίες.
Είχα τρομερό ενθουσιασμό όταν είχα έρθει. Ήταν η μαμά μου εδώ. Εγώ ήμουν με ένα μωρό στο χέρι. Την εποχή που έφυγα από τη Γεωργία ήταν δύσκολη η κατάσταση. Όταν μπήκα εδώ πρώτη φορά σε ένα σούπερ μάρκετ έπαθα, δεν ήξερα τι να πάρω. Φανταζόμουν την Αθήνα λευκή. Περπατούσα πάρα πολύ στην Αθήνα. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα ανεβεί στην Ακρόπολη. Ανακάλυψα τα νησιά. Το πρώτο ήταν η Σαντορίνη και όταν έφτασε το πλοίο και δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο μαγική ήταν η εικόνα που έβλεπα. Με βοήθησε ότι δεν ήρθα με αρνητική ενέργεια όπως και ότι δεν ήξερα Ελληνικά γιατί δεν καταλάβαινα τα αρνητικά οπότε δεν έδινα σημασία. Πολλές φορές δεν καταλάβαινα την επιτροπή στο Super Idol και δεν με ακουμπούσε η αρνητική ενέργεια.
Η μαμά μου δεν ήθελε να κάνω τη δική της δουλειά. Εγώ τη βοηθούσα πολλές φορές. Η δύναμή μου είναι ότι αρπάζω τις ευκαιρίες».
«Είναι λίγο περίεργη η εποχή. Yπάρχουν φορές που λέω ότι πάμε μπροστά και άλλες που δεν το πιστεύω πόσο πίσω πάμε. Το 2025 εμφανίζονται σχόλια που είναι ρατσιστικά. Ντροπή να υπάρχουν» ανέφερε.
