Με καθόλου φιλικές διαθέσεις δεν υποδέχτηκαν -απ' όσο λέει η ίδια η Eden Golan- τη συμμετοχή του Ισραήλ πέρυσι στην Eurovision. Κι ενώ μόλις χτες έγινε γνωστό πως η EBU μπαίνει σε συζητήσεις για το αν θα πρέπει ή όχι τελικά να επιτρέπεται η συμμετοχή της συγκεκριμένης χώρας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Ευρώπης.

Πάντα φυσικά στο πλαίσιο της προώθησης της ειρήνης και της μουσικής. Μην ξεχνάμε πως η Ρωσία έχει αποκλειστεί από τον θεσμό λόγω του πολέμου που ξεκίνησε στην Ουκρανία. Έναν χρόνο μετά η Eden Golan σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Walla της The Jerussalem Post μιλάει ανοιχτά για την δική της πλευρά των όσων βίωσε κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Σουηδία στον 68ο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision.

-Πήγαινέ μας πίσω στην πρώτη φορά που σας αποδοκίμασαν

«Εμφανιζόμαστε φορώντας ακουστικά με ακύρωση θορύβου, και υποτίθεται ότι δεν πρέπει να ακούω τι συμβαίνει γύρω μου. Ήξερα ότι θα υπήρχαν αποδοκιμασίες, αλλά πίστευα ότι δεν θα άκουγα τίποτα. Νόμιζα ότι θα άκουγα μόνο τη μουσική και τη φωνή μου να τραγουδάει, και αυτό θα ακύρωνε όλο τον θόρυβο γύρω. Έτσι, στις πρώτες πρόβες με το κοινό, δέχτηκα ένα αρκετά δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο, επειδή συνειδητοποίησα ότι όλα όσα είχα προετοιμάσει στο μυαλό μου δεν ήταν έτσι, και τώρα έπρεπε να αλλάξω τη σκέψη μου για να το διαχειριστώ, επειδή δεν μπορούσα να το αφήσω να με επηρεάσει. Θυμάμαι ότι κατεβήκαμε από τη σκηνή, και οι χορευτές άρχισαν να κλαίνε. Όλη η αποστολή έκλαιγε, ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων έκλαιγε. Ήταν δύσκολο.

Είναι προσβλητικό. Η μητέρα μου μού είπε: “Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έκλαψα όταν είδα την κόρη μου έτσι, ήρθε μόνο για να τραγουδήσει.” Την πλήγωσε που έπρεπε να το ζήσω αυτό, και πραγματικά, αν το δω λογικά, ποιο 20χρονο παιδί θα έπρεπε να περάσει κάτι τέτοιο; Γιατί; Ήρθαμε για να κάνουμε μουσική, να τραγουδήσουμε, να διασκεδάσουμε. Ναι, υπάρχει και το κομμάτι της εκπροσώπησης της χώρας, αλλά κανείς δεν πρέπει να περνάει κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων, είδα ότι όλοι έκλαιγαν. Κάπως αμέσως μαζεύτηκα.

Το γυρίσαμε σε κάτι καλό. Θυμάμαι τη δεύτερη πρόβα. Μίλησα με τον εαυτό μου, έκανα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι στη δεύτερη πρόβα, με αποδοκίμασαν στην αρχή. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα στον εαυτό μου, “Δεν με νοιάζει, δεν με ενοχλεί.”

Στη μέση του τραγουδιού, οι αποδοκιμασίες έγιναν πιο δυνατές, και τότε άναψε μια φωτιά μέσα μου. Κατέβηκα από τη σκηνή και είπα: “Θέλω να με αποδοκιμάσουν κι άλλο!” Αυτό μου έδωσε τόση δύναμη και φωτιά, και όλο αυτό το μίσος το μετέτρεψα σε δύναμη και αγάπη. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή που έγινε μέσα μου, που άλλαξε όλη την εμπειρία. Με ρωτάνε αν θα το ξαναέκανα, με όλες αυτές τις αποδοκιμασίες και το μίσος. Η απάντηση είναι ναι.»

-Όσον αφορά τη συνολική εμπειρία της Eurovision, όχι απαραίτητα πάνω στη σκηνή. Υπήρχε πολλή εχθρότητα και μίσος προς το πρόσωπό σου. Υπήρχαν στιγμές που ήταν πραγματικά τρομακτικές; Μέχρι το σημείο που φοβήθηκες για τη ζωή σου;

«Φυσικά. Στο Μάλμε, είχα ήδη πει στον εαυτό μου ότι αφήνω τον φόβο πίσω. Δεν θα το αφήσω να με απασχολεί στο μυαλό μου. Υπήρχαν τρελά μέτρα ασφαλείας, και ήξεραν τι να κάνουν.

Είχα οκτώ σωματοφύλακες γύρω μου, ελικόπτερα, τα πάντα. Επέλεξα να μην το σκέφτομαι. Αλλά στο Ισραήλ, πριν τη Eurovision, ειδικά όταν υπήρχαν απειλές θανάτου εναντίον μου, λέγοντας ότι θα με ανατινάξουν και θα γίνω στόχος, κάποια στιγμή οι γονείς μου, που ήθελαν να ταξιδέψω, μου είπαν: “Eden, δεν ξέρουμε αν αξίζει τη ζωή σου.” Έφτασε στο σημείο να σκέφτομαι: “Ουάου, τι γίνεται αν δεν επιστρέψω;” Είχα εικόνες στο μυαλό μου ότι θα σταθώ στη σκηνή, θα τραγουδήσω, και θα με πυροβολήσουν.

Το μυαλό φαντάζεται τα χειρότερα. Στη Eurovision όλοι περνούν από ελέγχους, η αίθουσα είναι ασφαλής, αλλά παρ' όλα αυτά, μετά από τόσες απειλές που είχα δεχτεί, μετά από όλα τα άρθρα στην τηλεόραση και παγκοσμίως, περνούν οι χειρότερες σκέψεις από το μυαλό σου. Υπήρχαν νύχτες που κοιμόμουν λιγότερο. Εκεί, στο Μάλμε, είπα στον εαυτό μου, δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον φόβο. Το έβγαλα από το μυαλό μου. Δεν είχα πια αυτές τις σκέψεις. Επέλεξα να μην το αφήσω να με απασχολεί.»

-Ποιοι εκπρόσωποι από άλλες χώρες σου έδειξαν συμπάθεια και ζεστασιά, και ποιοι διαγωνιζόμενοι ήταν οι πιο απαίσιοι;

«Από πού να αρχίσω; Από τις 37 χώρες, θα έλεγα ότι ίσως μόνο τέσσερις ήταν καλές. Η Tali από το Λουξεμβούργο, να είναι καλά, την έχω ερωτευτεί, αλλά είναι Ισραηλινή. Είναι πραγματικά μια ψυχή και πολύ ταλαντούχα, και δεν φοβήθηκε τίποτα δημόσια. Ο εκπρόσωπος της Γαλλίας μού είπε στα παρασκήνια “Τι νούμερο ήταν αυτό!” και ο εκπρόσωπος της Γερμανίας ήταν πολύ γλυκός. Αυτοί ήταν πάνω-κάτω.»

-Και ποιοι ήταν οι πιο απαίσιοι προς εσένα;

«Θα μπορούσες να πεις αν ήταν οι Ιρλανδοί, οι Έλληνες ή οι Ολλανδοί. Karma is a bitch! Ωχ, μπορώ να το πω αυτό; Τέλος πάντων, όλα επιστρέφουν. Πραγματικά πιστεύω στο κάρμα και την ενέργεια. Παρά όλο το μίσος γύρω μου, εγώ ήρθα μόνο με αγάπη. Πιστεύω ότι επιστρέφει, και το είδα να επιστρέφει, ακόμα και από ανθρώπους που δεν είναι Ισραηλινοί ή Εβραίοι, από όλο τον κόσμο»

-Πώς ήταν ο διαγωνισμός πίσω από τα παρασκήνια; Σε έβλεπαν οι άλλοι σαν αποδιοπομπαίο τράγο, σε απέφευγαν και δεν σου μιλούσαν;

«Κανείς δεν ήθελε να πλησιάσει. Υπήρξε κι ένα περιστατικό που είχαμε τραβήξει ένα TikTok με τον τραγουδιστή από τη Φινλανδία που είπε το ‘Cha Cha Cha.’ Το βίντεο έγινε χαμός, το είδαν πολλοί, και μέσα σε δευτερόλεπτα, ο μάνατζέρ του μπήκε στο δωμάτιό μου αγενώς ενώ ετοιμαζόμουν, χωρίς καν να χτυπήσει την πόρτα. Μπήκε μέσα και απαίτησε το βίντεο να κατέβει από τα δίκτυα.

Οι άνθρωποι δεν ήθελαν να τους κοιτούν στραβά, και ακόμα κι αν ένιωθαν καλά μαζί μας εσωτερικά, δεν ήθελαν να έχουν αρνητική αντίδραση. Ειδικά τότε, στο αποκορύφωμα του πολέμου, αν έλεγες κάτι καλό για μας, μπορούσαν να σε στιγματίσουν, και αυτό ήταν. Δεν περίμενα πολλά.

Ήμουν με τον εαυτό μου, σε ένα καλό περιβάλλον με την αποστολή, τους χορευτές και όλη την ομάδα, που πραγματικά με στήριξαν και ήταν εκεί για τον σωστό λόγο. Δεν ήθελα να δώσω την ενέργειά μου σε κανέναν άλλο, να σπαταλήσω χρόνο σε μίσος και κακία. Ήμουν στο δικό μου “μπαλόνι”, και μην με ακουμπάτε, ευχαριστώ πολύ.»

-Υπάρχει κάτι που δεν ξέρουμε για τη συμμετοχή σου στη Eurovision;

«Δεν θυμάμαι αν το έχω πει αυτό, αλλά την ημέρα του τελικού μας πέταξαν έξω από την περιοχή των καλλιτεχνών, μας είπαν να αλλάξουμε δωμάτιο. Ήθελαν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη και στην ουσία μας μετέφεραν σε ένα απομονωμένο μέρος. Μας έκαναν χάρη. Πήραμε ένα τεράστιο δωμάτιο, απομονωμένο, χωρίς θόρυβο. Ήμουν χαρούμενη. Πάντα επιλέγω τα καλά πράγματα.»