Όπως λέει ο ίδιος το κλάμα το έχει πολύ έυκολο και ίσως αυτό βρίσκεται στο DΝΑ πού έχει.

«Μάλλον είναι κληρονομικό το θέμα. Είναι και ο λόγος, άλλωστε, που έχω σταματήσει να βλέπω τις ταινίες στις οποίες έπαιζα, γιατί ακόμα και σήμερα κλαίω. Και δεν είναι τα χρόνια της δικής μου αθωότητας που με πονούν, αλλά ο χαμός των ανθρώπων που συνεργάστηκα μαζί τους και σήμερα δεν υπάρχουν. Τότε εγώ ταύτισα τον ρόλο με τη ζωή και το κλάμα έβγαινε αυθόρμητα. Ωστόσο, η σύζυγος μου τις βλέπει με πάθος, ενώ η κόρη μου λέει “άλλο ο Βασιλάκης και άλλο ο μπαμπάς μου”».