Από τον Γιώργο Μουλά

Η τέχνη είσαι στη ζωή του, σαν ένα παράνομο έρωτα έφτανε συνεχώς στα όριά του και όπως ομολογεί της οφείλει τα πάντα αφού μέσω αυτής έμαθε ουσιαστικά τον εαυτό του. Ο διεθνής γλύπτης Νίκος Φλώρος με αφορμή την έκθεση του Ήρωες από μέταλλο στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας σε μία ειλικρινή και αληθινή συζήτηση ξετυλίγει τη μεγάλη πορεία του, αποκλειστικά στο womenonly.gr.

ΕΡ.: Ας ξεκινήσουμε με την επαγγελματική σας πορεία από την αρχή. Πότε αποφασίσατε ότι επιθυμείτε να ακολουθήσετε αυτήν την τέχνη και ποια ήταν τα κίνητρά σας;

ΑΠ.: Την τέχνη δεν την βρίσκεις εσύ, εκείνη έρχεται και σε βρίσκει. Δεν την ακολούθησα ποτέ εγώ. Μόνη της ήρθε στη ζωή μου, σαν ένας παράνομος έρωτας, που ντρεπόμουν να πω ότι είχα σχέση μαζί της γιατί ήταν αντισυμβατική, ατίθαση και αναρχική. Ήταν τόσο ριζοσπαστική, ώστε με έφτανε διαρκώς στα όρια μου. Κατέληγα να σπάω τα μούτρα μου σε παγιωμένα συστήματα εξουσίας, τέχνης και κοινωνίας. Με έχει κάνει να ουρλιάζω από απόγνωση στο κέντρο της Νέας Υόρκης, έχοντας ένα δολάριο στην τσέπη και να της λέω: «τέρμα, χωρίζουμε, μέχρι εδώ ήταν!» Και τότε να γίνεται γλυκιά να με αγκαλιάζει και να μου ψιθυρίζει: «Νίκο μου ζήσε, ξεπέρασε τους φόβους σου και την ύλη, μην γίνεσαι σκλάβος της, έχεις μένα δίπλα σου να σου δίνω δύναμη. Δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι ότι με αγαπάς, δες με σαν ένα δώρο που σου έτυχε στην ζωή σου.»

Έτσι κι εγώ την ευχαριστώ για αυτό το προνόμιο, το να υπάρχω δηλαδή μέσα από αυτήν και να γνωρίζω τον εαυτό μού. Η τέχνη είναι εκείνη που με διαβεβαιώνει συνεχώς πως το ταξίδι αυτό δεν είναι τελικά και τόσο μάταιο.

ΕΡ.: Μιλήστε μας για τη συλλογή γλυπτών καλλιτεχνημάτων με τίτλο «Ήρωες από Μέταλλο», που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά εκτός συνόρων, στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας.

ΑΠ.: Η έκθεση αυτή ξεκίνησε ύστερα από πρόσκληση της κυρίας Βικτωρίας Καρέλια. Φιλοξενήθηκε στην Καλαμάτα σε έναν εξαιρετικό εκθεσιακό χώρο στο κέντρο της πόλης όπου και εκτίθεται μόνιμα η συλλογή ελληνικών παραδοσιακών ενδυμασιών, η οποία και αποτελεί έργο ζωής για την κυρία Καρέλια.

Όλη η συλλογή έργων μου είναι εμπνευσμένη από τον αγώνα των Ελλήνων για την ελευθερία το 1821, ανάμεσα στους οποίους και ο δικός μου πρόγονος μέγας οπλαρχηγός και συνονόματός μου, Νικόλαος Φλώρος που έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία, στην Αθήνα το 1822.

Το Σύδνεϋ της Αυστραλίας, είναι ο πρώτος μεγάλος σταθμός αυτής διαδρομής που τώρα ξεκινά. Εκθέσεις μου έχουν πολυταξιδέψει κατά το παρελθόν . Είχαν όμως διαφορετικά θέματα. Τώρα το θέμα είναι καθαρά ελληνικό.

Η έκθεση θα ξεκινήσει να είναι επισκέψιμη, από τις 13 Μαρτίου στον χώρο του ιστορικού δημαρχείου του Σύδνεϋ, όπου και θα την εγκαινιάσει ο πρωθυπουργός Αυστραλίας μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας. Οργανώθηκε άλλωστε από τον οργανισμό Βασιλειάδα πρόεδρος του οποίου είναι ο αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος τον οποίο θέλω να ευχαριστήσω θερμά για τη συνδρομή του.

ΕΡ.: Τι είναι για εσάς «Τέχνη»;

ΑΠ.: Ξέρετε αυτή η ερώτηση δεν έχει απάντηση: ούτε μοναδική ούτε συγκεκριμένη. Είναι σαν μου ζητάτε να σας εξηγήσω τι είναι η ζωή ή ο θάνατος και τι άλλο υπάρχει πέρα από αυτό! Δεν ξέρω πραγματικά τι είναι η τέχνη. Υπάρχει ορισμός για την Τέχνη; Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει. Είναι ένα αντίστοιχο ερώτημα με το υπαρξιακό.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μία έκφραση της ανθρώπινης αγωνίας να καταλάβει την δημιουργία της ζωής και του σύμπαντος. Και αυτός είναι ίσως και ο μόνος τρόπος να προσεγγίσουμε το άπειρο. Ξεκινώντας την αναζήτηση μέσα από τον εαυτό χρησιμοποιούμε την τέχνη ως «κλειδί», που θα μας ανοίξει την πόρτα για να δούμε την ουσία των πραγμάτων.

H Τέχνη δεν ερμηνεύεται με κανένα φιλοσοφικό μανιφέστο. Ανήκει στην ίδια την ζωή και είναι η έκφραση του ανθρώπου για τον φόβο του θανάτου ή ακόμη και για την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας.

ΕΡ.: Τι σας εμπνέει στα έργα σας;

ΑΠ.: Η δυσκολία που έχουν στο να δημιουργηθούν αλλά και η εφήμερη υπόστασή τους. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ανήκουν στο υψηλό πάνθεον της τέχνης! Είναι αλήτες που πιάνουν κουβέντα με τον κάθε περαστικό που τα κοίτα ζητώντας του ένα τσιγάρο και ας μην καπνίζουν για την επαφή και μόνο!

Αυτό θαυμάζω στα έργα μου την αλητεία τους! Στο από πού αντλώ την έμπνευσή μου για να τα δημιουργήσω, η απάντηση είναι μία: από το Θεό. Γιατί είναι αυτός που μου δίνει την ευκαιρία κάθε μέρα να ζω και να υπάρχω μέσα στο δικό του έργο!

ΕΡ.: Η οικογένεια σας πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στην εξέλιξη σας; Είχατε την υποστήριξη της;

ΑΠ.: Η οικογένειά μου με στήριξε στις επιλογές μου. Δεν μου έφεραν αντίρρηση. Είχαν πάρει την απόφαση ότι είμαι «ανίατη περίπτωση» και έλεγαν «άστον μην του μιλάς γιατί γυαλίζει το μάτι του!». Και έτσι τίποτα δεν στάθηκε εμπόδιο στην καλλιτέχνη μου καριέρα γιατί όταν δεν ανοίγει μια πόρτα απλά την σπας και τελικά μπαίνεις!

ΕΡ.: Πόσο εύκολο ήταν να διαπρέψετε στο εξωτερικό;

ΑΠ.: Θα τολμούσα να πω, ότι ήταν πολύ πιο εύκολο από ότι στην Ελλάδα, όπου έχεις να αντιμετωπίσεις τους καρεκλοκενταύρους του ελληνικού δημοσίου που έχουν γνώση και άποψη για όλα και εξαρτάσαι από ποιον πολιτικό ξέρεις για να προχωρήσεις ένα καλλιτεχνικό project! Λυπάμαι που το λέω αλλά είναι η αλήθεια…

ΕΡ.: Υπάρχει περίπτωση στην πορεία της δημιουργίας ενός έργου να υπάρξει τελικά άλλο αποτέλεσμα από αυτό που έχετε φανταστεί;

ΑΠ.: Συνεχώς αλλάζει ένα έργο. Όσο το δημιουργείς, το τελικό σχήμα και τη μορφή του την επιλέγει το ίδιο με κάποιον μεταφυσικό τρόπο. Εγώ είμαι απλά ο ενδιάμεσος, μιας πληροφορίας, που εκτελώ χωρίς να ξέρω εξαρχής τον πραγματικό σκοπό της.

ΕΡ.: Το υπουργείο Πολιτισμού στηρίζει την προώθηση του έργου σας;

ΑΠ.: Περισσότερο θα έλεγα ότι εγώ στηρίζω το ελληνικό υπουργείο πολιτισμού μέσα από τις εκθέσεις μου στο εξωτερικό και το έργο μου που έχει γίνει διεθνώς γνωστό σε ανθρώπους που θεωρούν αυτονόητο ότι έχω την υποστήριξή του.

ΕΡ.: Πως βιώσατε την περίοδο της πανδημίας; Σας δυσκόλεψε; Σας ενέπνευσε;

ΑΠ.: Δεν έχω τηλεόραση και δεν παρακολουθώ συστηματικά τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, άρα είμαι ελεύθερος όπως θα έλεγε και ο Καζαντζάκης σήμερα αν ζούσε! Κατά τη διάρκεια της καραντίνας συνέχισα να δημιουργώ και να εμπνέομαι αδιάκοπα. Για έναν καλλιτέχνη ο χρόνος κυλάει διαφορετικά, οπότε για εμένα ο εγκλεισμός δεν ήταν μία ειδική συνθήκη. Ούτως ή άλλως θα δημιουργούσα, με καραντίνα ή χωρίς, πανδημία ή χωρίς, μέρα ή νύχτα με κάθε τρόπο και με ότι μέσα και δυνάμεις διαθέτω!

Η τέχνη απελευθερώνει, δεν εκβιάζει, δεν υποτάσσει, ούτε και υποτάσσεται. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας εγώ ολοκλήρωσα τη συλλογή μου «Ήρωες από Μέταλλο».

ΕΡ.: Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;

ΑΠ.: Όνειρό μου είναι η δημιουργία ενός μουσείου όπου θα εκτίθενται τα έργα μου από όλες τις διαφορετικές συλλογές. Το οραματίζομαι ως έναν σταθμός που θα μπορεί κάποιος να δει από κοντά όλα αυτά τα έργα που έχουν ταξιδέψει σε διάφορα μουσεία σε ολόκληρο τον κόσμο! Φυσικά, λαχταρώ να το κάνω στη χώρα μου, όμως δυστυχώς εδώ δεν υπάρχουν σοβαροί υποστηρικτές που θα μπορούσαν να επενδύσουν σε κάτι τέτοιο.

Αυτή τη στιγμή εργάζομαι πάνω σε ένα έργο, εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε έχω κάνει έως τώρα. Υπολογίζω να παρουσιαστεί στο κοινό μέσα στο 2023. Πρόκειται για ένα γλυπτό τεραστίων διαστάσεων, περίπου 8 μέτρα ύψος. Με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννηση της μεγάλης καλλιτέχνιδος, Μαρίας Κάλλας, δημιουργώ το έργο αυτό στη μνήμη της.