Το πιο σημαντικό με τις ταινίες του franzaiz «Χάρι Πότερ» είναι ότι είσαι δεν είσαι φαν του μικρού μάγου, έχεις ή δεν έχεις διαβάσει τα βιβλία της Ρόουλινγκ η ταινία θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον. Η στροφή στη κινηματογράφηση της ιστορίας που ξεκίνησε με την καλύτερη ταινία της σειράς «Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» από τον Αλφόνσο Κουάρον χάρισε στις ταινίες ένα βάθος και μια αισθητική που δύσκολά περνάν αδιάφορες. Ο κόσμος που παρουσιάζεται στο σελιλόιντ είναι μαγευτικά σκοτεινός και αγγίζει περισσότερο κοινό από το παιδικό.
Το πρώτο κεφάλαιο του τελευταίου μέρους κινείτε ακριβώς σε αυτή την αισθητική. Το «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου» είναι το πρώτο βιβλίο που διαδραματίζεται έξω από το σχολείο Χογκουάρντς, οι νεαροί πρωταγωνιστές μας Χαρι, Ρον και Ερμιόνη είναι μόνοι τους «εκεί έξω» και παλεύουν για τη ζωή τους αλλά και για να σώσουν τον κόσμο τους χωρίς τη βοήθεια των δασκάλων τους πλέον. Όποτε το ταξίδι αυτό θα μας οδηγήσει προς το τέλος της ιστορίας μας και την τελική αναμέτρηση του Χάρι με τον σκοτεινό μάγο Βολντεμορντ για να δούμε ποιος θα επικρατήσει.
Η έβδομή ταινία διατηρεί το κλίμα των προηγούμενων καθώς επιλέχθηκε ο ίδιος σκηνοθέτης της έκτης και την πέμπτης ταινίας, μια πολύ σωστή επιλογή κατά τη γνώμη μας που δίνει στις ταινίες μια σύνδεση πέρα από την φυσική (δηλαδή ότι όλες οι ταινίες είναι ουσιαστικά κεφάλαια από την ίδια ιστορία). Ο Γέιτς συνέχισε να χτίζει ένα κόσμο για τον Χάρι Πότερ, ουσιαστικά ενηλικίωσης στον οποίον συνυπάρχουν με αρμονία στιγμές πένθους και περιπέτειας. Ο Χάρι βαδίζει προς το πεπρωμένο του και σε αυτή την πορεία χάνει και κερδίζει κομμάτια και αυτό οι ταινίες το μεταφέρουν με ακρίβεια. Το πρώτο μισό της ταινίας πιο αργό επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και τα προβλήματα που έχουν προκύψει ενώ μια υγρή θλίψη πλανιέται παντού. Στο δεύτερο μισό η πλοκή καθηλώνει καθώς ακολουθούμε το πρωταγωνιστικό τρίο στο κυνήγι των φυλακτών που πρέπει να ανακαλύψουν για να νικήσουν τον Βολντερμορντ.
Το έβδομο κεφάλαιο είναι πιο δεμένο σεναριακά και πλέκει την ιστορία με σταθερό βήμα. Φυσικά η ταινία αρχίζει σαν να είναι συνέχεια ενός επεισοδίου χωρίς να χρειάζεται να κάνει εισαγωγή για αυτά που προηγήθηκαν. Ετσι η πλοκή παραμένει σφιχτοδεμένη χωρίς να κάνει εισαγωγές που δεν θα εξυπηρετούσαν στο σύνολο. Σαν θεατής, που γνωρίζει λοιπόν ξέρεις σε ποιο σημείο βρίσκεσαι στην ιστορία και σε ενδιαφέρει η συνέχεια. Αυτό τον στόχο έχει και η ταινία που ξέρει να χτίζει την αγωνία για το θεατή, την επιθυμία του να δει τι θα γίνει στη συνέχεια.
Αδυναμίες της ταινίας συνεχίζουν να είναι οι απλουστεύσεις του σεναρίου σε αντίθεση με την πυκνή πλοκή του βιβλίου της Ροούλινγκ, καθώς και η κάπως περιορισμένη εμβάνθυση στους δεύτερους χαρακτήρες. Παρά τις αδυναμίες της όμως η ταινία κατάφερε το πιο βασικό να χτίσει ένα κόσμο του Χάρι Πότερ αντιστοίχου μεγέθους του βιβλίου της Ρόουλινγκ, μια ταινία που καταβροχθίζεις, όπως ακριβώς και τις σελίδες του βιβλίου της.
Κατερίνα Εξερτζόγλου
