Ηρθε στην Αθήνα τρεις μήνες πριν την βρει ο Πάνος Χ. Κούτρας. Ερασιτέχνης ηθοποιος, τραγουδίστρια, ζωγράφος... Σε κάθε περίπτωση καμία άλλη δεν θα μπορούσε να είναι η «Στρέλλα».

Οταν γνώρισα τον Πάνο ήμουν στην Αθήνα ήδη δυο τρεις μήνες, αποφασισμένη αυτή τη φορά να μείνω. Στην αρχή με φιλοξενούσε μία φίλη τρανς, αλλά μετά έπιασα ένα διαμέρισμα στη Δημοσθένους. Ωραίο ήταν αλλά είχε πολλή φασαρία. Ενα βράδυ, λοιπόν, στις «Κούκλες» μου λέει η Σίσσυ, μια άλλη φίλη, για μία αγγελία για ταινία. «Σιγά μην πάρει εμένα» της είπα. Με πίεσε να πάρω τηλέφωνο, πήρα και ο Πάνος ήρθε σπίτι την επόμενη μέρα. Ε, δεν το πήρα και πολύ στα σοβαρά, διάβασα μια σκηνή, μετά του τραγούδησα κι ένα κομμάτι από την «Τραβιάτα» που μ' αρέσει πολύ και είναι κάποιες νότες που τις πιάνω...με τον δικό μου τρόπο βέβαια!

Μετά με ξαναπήρε τηλέφωνο και αρχίσαμε τα δοκιμαστικά. Κάναμε πολλά. Κάναμε κι ένα με τον Γιάννη στην αρχή. Μετά ξανάκανα και με ένα άλλο παιδί, δεν θυμάμαι το όνομα του. Κάναμε, κάναμε. Κάποια στιγμή νόμιζα πως αυτό ήταν η δουλειά, να κάνεις δοκιμαστικά. Ε, και μία μέρα με κάλεσε να φάμε στο Πειραιά. Είμαι από νησί και μου λείπει η θάλασσα. Οποτε βρίσκω ευκαιρία, πάω. Το ήξερε και γι αυτό με πήγε εκεί. Μου είπε την ιστορία της ταινίας και μου πρότεινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Χάρηκα πολύ αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Χάρηκα πιο πολύ που μου είπε πως έχω ταλέντο.Το ήξερα αλλά δεν μου το είχε πει κανείς ποτέ. Αυτό που κάναμε στα δοκιμαστικά μου ήταν εύκολο. Αν ήταν έτσι και η ταινία, φυσικά και μπορούσα να το κάνω εύκολα, άσε που θα πληρωνόμουν κιόλας!

Κάναμε πρόβες ένα χρόνο. Δύο- τρεις φορές την εβδομάδα πήγαινα στο σπίτι του Πάνου. Τον πρώτο καιρό μόνοι μας και μετά και με τον Γιάννη. Δεν διάβασα ποτέ το σενάριο, γιατί είμαι δυσλεκτική και δυσκολευόμουν. Κάναμε τη σκηνή επί τόπου.Το μάθαινα προφορικά.Το πιάσαμε από την αρχή, σαν μία ιστορία που ξεδιπλώνεται, κάθε βδομάδα. Πήγαινα πάντα στην ώρα μου, γιατί το πήρα σαν δουλειά. Σαν ένας εργάτης που πρέπει να κτίσει έναν τοίχο. Πήγαινα, έβαζα μερικά τούβλα, τέλειωνα, έφευγα. Οπως όλος ο κόσμος. Με ωράριο. Δεν ήταν εύκολα αλλά είμαι συνηθισμένη στη σκληρή δουλειά. Εχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου. Αυτό ήταν μία διαφορετική δουλειά και ήθελα να τη δοκιμάσω. Ηθελα να τα καταφέρω.

Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε γύρισμα πριν, αλλά ο Πάνος μού είχε εξηγήσει πάνω κάτω, μετά και η Σοφία, η βοηθός του Πάνου, η Ελένη, η Ολυμπία. Τα είχα γνωρίσει τα περισσότερα παιδιά και όταν πήγα στο γύρισμα ήταν σα να πηγαίνω κάπου οικογενειακά. Δεν μένω με την οικογένεια μου από 14 χρονών και καμιά φορά μου λείπει πολύ. Για μένα το συνεργείο ήταν σαν μία οικογένεια. Ολοι με αγκάλιασαν και αισθάνθηκα πως μ αγάπησαν. Κι εγώ τους αγάπησα πολύ. Με μερικούς ακόμα βλεπόμαστε. Με την Πηνελόπη, την Ελένη. Πέρασα πολύ καλά. Το μόνο κακό ήταν που δεν με άφηναν να φάω γιατί φούσκωνα και δεν μπορούσα να μπω στα ρούχα. Μαρτύριο! Επίσης δεν καταλάβαινα πάντα αν ήμουν καλή, πώς έπαιζα. Μου το έλεγε ο Πάνος και πολλές φορές μου έβαζε τις φωνές. Εχει και δυνατή φωνή. Οταν φώναζε πολύ τρόμαζα και μετά έπαιζα καλά.

Από μικρή ονειρευόμουν να κάνω κάτι μπροστά στο κόσμο, να τραγουδάω, να μεταμφιέζομαι, να με βλέπουν! Παιδί στο χωριό είχα γίνει παπαδοπαίδι, πρώτον για να μπορώ να φοράω τα μακριά ρούχα, σαν μάξι φορέματα και δεύτερον γιατί είχε μία ιεροτελεστία και αισθανόμουν πως έκανα κάτι σημαντικό. Η ταινία μού έδωσε τη δυνατότητα να παίξω, να τραγουδήσω, να υποδυθώ συναισθήματα, καταστάσεις, μέχρι και την Κάλλας έκανα. Με τη Στρέλλα δεν έχουμε πολλά κοινά, εκτός του ότι είναι πολύ ικανή και δυνατή. Φτιάχνει πράγματα με τα χέρια όπως κι εγώ ζωγραφίζω, από μικρή ζωγράφιζα. Πιο πολύ όμως μοιάζουμε στη δύναμη. Την ψυχική.

Στις γυμνές σκηνές στην αρχή κόμπλαρα λίγο, ντρεπόμουν, αλλά μετά δεν με ένοιαζε. Δεν ήταν κι όλο το συνεργείο μέσα στο δωμάτιο την ώρα που τραβούσαμε τις σκηνές. Εξάλλου η ταινία δεν έχει κάτι για το οποίο θα ντρεπόμουν. Το γυμνό σώμα είναι όμορφο. Οπως και αν είναι, γιατί είναι αληθινό.

Οταν τελείωσαν τα γυρίσματα έκλαψα πολύ. Οχι μπροστά στους άλλους αλλά μόνη, σπίτι. Τώρα περιμένω να δω την ταινία. Τι θα είναι; Δεν μπορώ να φανταστώ. Ούτε θέλω, να σου πω. Το παιχνίδι της δημοσιότητας δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν είμαι ηθοποιός ούτε ψώνιο. Μία δουλειά έκανα, πληρώθηκα καλά και πέρασα και πολύ ωραία. Τους ευχαριστώ. Το σινεμά για μένα έτσι όπως το έζησα εγώ, είναι ένας παράδεισος. Δεν λένε «Σινεμά ο Παράδεισος»; Αυτό.