«Η αρρώστια του είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα από την υγεία των άλλων» συνήθιζε να λέει η Τζέιν Μπίρκιν για τον επί δώδεκα έτη σύντροφό της, που κατά καιρούς δε δίστασε να την υποβάλει σε ποικιλόμορφα βασανιστήρια. Ενα από αυτά είναι και το διαβόητο «Je Τ'Αime, Μoi Νon Ρlus», γέννημα μιας φαντασίωσης «υπερρεαλιστικής και κωμικοτραγικής» κατά τον Γκενσμπούργκ και τους συμπάσχοντες με αυτόν, κρεσέντο σοδομισμού που σήμερα μοιάζει γραφικό σύμφωνα με άλλους, και κατά κοινή ομολογία η πιο περιθωριοποιημένη από τις ταινίες της μεγάλης σεξουαλικής έκρηξης των 70s.

Ο Γκενσμπούργκ δραματοποιεί τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού του με τρόπο που λίγο νοιάζεται αν είναι άκομψος, ρίχνει τα σώματα των πρωταγωνιστών του σε μια no mans land και τα αφήνει να πονούν χωρίς το βούτυρο ενός Μπερτολούτσι ή αντίστοιχα του άλγους λιπαντικά. Και ως γνήσιος απόγονος του Πολ Βερλέν και άλλων καταραμένων, ομολογεί την εμμονή του με το τυφλό μάτι του σώματος ως ένα είδος μοναξιάς και ορμής θανάτου. Με την «γουορχολική» αύρα ενός Τζο Νταλεσάντρο, για όποιον ενδιαφέρεται.

Κωνσταντίνος Σαμαράς