Πριν από λίγη ώρα έγινε γνωστό πως έφυγε από τη ζωή στα 80 του χρόνια ο υπέροχος Νίκος Γαλανός. Ο αγαπημένος ηθοποιός που αποχώρησε από τη "Γη της Ελιάς" πέρυσι λόγω ξαφνικού προβλήματος που αντιμετώπισε με την υγεία του και πλέον ετοιμαζόταν να κάνει την τηλεοπτική του επιστροφή. δυστυχώς δεν πρόλαβε.
Γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1945 ως Νίκος Σουπιωνάς. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1962 ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία "Οργή". Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο παίζοντας μαζί με την Τζένη Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στις ταινίες "Κραυγή" (1964), "Τα δάκρυα μου είναι καυτά" (1964), "Ο Ουρανοκατέβατος" (1965), "Η λεωφόρος του μίσους" (1968), "Πανικός" (1969) και "Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα" (1969).
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία "Ένα αστείο κορίτσι" στο ρόλο του Αλέκου Βενιέρη γενόμενος ευρέως γνωστός, ενώ ακολούθησαν κι άλλοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες. Κάποιες από τις πιο γνωστές είναι "Ορατότης μηδέν" (1970), "Ο Αστραπόγιαννος" (1970), "Η Αλίκη Δικτάτωρ" (1972), ενώ η ταινία "Η αμαρτία της ομορφιάς" το 1972 σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ακόμη το 1974 έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο μέσω της σειράς "Οι Δίκαιοι" ακολουθώντας πρωταγωνιστικοί ρόλοι στις σειρές "Το Ταξίδι", "Έρωτας και Επανάσταση", "Η μάχη των πελαργών", "Οι φρουροί της Αχαΐας" και άλλες.
Ο ίδιος μιλώντας για τη ζωή και την καριέρα του σε πρόσφατη συνέντευξή του στα Παραπολιτικά είχε πει:
"Η δουλειά μου δεν μου στέρησε τίποτα, μου έδωσε. Είχα τη δουλειά μου, το θέατρο, με το οποίο ξεκίνησα, και μετά τον κινηματογράφο και συγχρόνως είχα και την προσωπική μου ζωή, δεν με επηρέαζε τίποτα, ώστε να τη στερούμαι, όπως και η προσωπική μου ζωή δεν μου στερούσε τη δουλειά μου. Είναι θέμα διαχείρισης, πώς φιλτράρεις και πώς βλέπεις τα πράγματα. Η εργασία του ηθοποιού δεν είναι εύκολη για την προσωπική του ζωή, λόγω των πολλών ωρών δουλειάς. Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι δουλεία, δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Ή το αγαπάς και ζεις μέσα από εκεί, οπότε μέσω αυτού ζεις και το ευχαριστιέσαι, ή από εκεί και πέρα, αν ο στόχος είναι να γίνεις γνωστός, φίρμα, να βγάλεις λεφτά και να σε αναγνωρίζει ο κόσμος, όταν θα περπατάς στο δρόμο, τότε κάποιο κενό υπάρχει στο μυαλό σου.
Δεν ήμουν ταυτισμένος με ό,τι έβλεπα στον καθρέφτη μου, από τη φύση μου. Μοιραία, το είδος το δικό μου, μέσα στο χώρο, είχε ευκολίες, οι ρόλοι του ωραίου είναι πιο εύκολοι για να προχωρήσει κάποιος ηθοποιός, αλλά είναι αναμενόμενο να μεγαλώνεις, είναι μια διαδρομή, που σήμερα κάνεις αυτόν το ρόλο και αύριο τον άλλο, όπως η ίδια η ζωή. Από τα πενήντα μου και μετά ευχαριστήθηκα περισσότερο τις δουλειές μου, αλλά και την προσωπική μου ζωή, παρά όταν ήμουν είκοσι χρόνων. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που με πειράζει να πω ότι μεγάλωσα και γέρασα. Ζω το τώρα και βαριέμαι εκείνους που αρχίζουν να λένε: «Θυμάσαι τότε…». Δεν έχω σκεφτεί ποτέ πώς ήμουν τότε στις παλιές ελληνικές ταινίες και πώς είμαι τώρα. Καμιά φορά, όταν κάτσω να δω κάποια ταινία όπου συμμετείχα κι εγώ, τη βλέπω σαν… ταινία. Στις ταινίες τού τότε κάνω κριτική για το πώς ήμουν, αλλά δεν τις βλέπω τακτικά, ούτε στα νιάτα μου τις έβλεπα"
Ενώ είχε αποκαλύψει πως μόνο ένα όνειρό του δεν τόλμησε να κάνει πραγματικότητα, τα πάρει μια Harley Davidson που ήθελε αλλά φοβ΄ήθηκε.
