Συγκεκριμένα, έγραψε: «Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους, σκεφτόμουν πολύ καιρό αν έπρεπε να κάνω αυτό το ποστ ή όχι αλλά επειδή πολλά αντίστοιχα ποστ με βοήθησαν πολύ σε όλη τη διαδρομή, επιλέγω να το κάνω, σκεπτόμενη ότι έστω και έναν-απο αυτούς που το έχουν ανάγκη-να καταφέρω να κινητοποιήσω με αυτά που έχω να πω θα είναι μεγάλη η χαρά μου.
Στη φωτογραφία από κάτω υπάρχουν δύο Εβελίνες. Η μία Εβελίνα είχε τρομερά χαμηλή αυτοεκτίμηση, έτρωγε απίστευτα μεγάλες ποσότητες φαγητού, γινόταν έξαλλη με όποιον της έλεγε κάτι για τα κιλά της και αυτοσαρκαζόταν συνέχεια έχοντας στο μυαλό της ότι αν πει στους άλλους πρώτη εκείνη ότι είναι χοντρή, θα φανεί ακομπλεξάριστη και δε θα τους δώσει το δικαίωμα να το σχολιάσουν πίσω από την πλάτη της.
Ανοησίες.
Είχε κάνει πολλές προσπάθειες να αδυνατίσει οι οποίες αποτύγχαναν η μία μετά την άλλη και αυτό κάθε φορά είχε ως αποτέλεσμα πολλά νεύρα, προσπάθειες να πείσει τον εαυτό της ότι δε μετράνε τα κιλά, και ότι μετράει μόνο η ψυχή και το μυαλό και ότι ακόμα και για την καριέρα δεν παίζουν κανένα ρόλο τα κιλά γιατί «και η Αντέλ χοντρή είναι αλλά ποιός δίνει σημασία? είναι φωνάρα και μόνο αυτό μετράει» Συνέχισε να επιμένει σε αυτό ακόμα και όταν την απέρριψαν σε διάφορες οντισιόν με τη δικαιολογία «είσαι πολύ αναγεννησιακή» και άλλα τέτοια ωραία, που μεταξύ μας σημαίνουν «είσαι-χοντρή-αλλά-είμαι-ευγενικός».
Σε μία συζήτηση που είχε κάνει με μία φίλη της, άκουσε τη φράση «ο μπαμπάς μου δεν προσλαμβάνει στο γραφείο του κοπέλες που έχουν πολλά κιλά γιατί αν δεν μπορούν να πειθαρχήσουν τον εαυτό τους, πως θα μπορέσει να εμπιστευτεί στα χέρια τους την εταιρία του?» και αυτό της φάνηκε λογικό. Ρατσιστικό και κακό. Αλλά με κάποιο τρόπο λογικό. Αυτό ήταν ένα μικρό αλλά υπολογίσιμο χαστούκι το οποίο άρχισε να κάνει τη δουλειά του.
Χρειάστηκαν χρόνια για να πάρει την απόφαση να γίνει η δεξιά Εβελίνα η οποία είναι ο ίδιος άνθρωπος που απλά αποφάσισε να αγαπήσει τον εαυτό της. Κλισέ χαζομάρες. Έγινε ζωντανή απόδειξη μίας κλισέ χαζομάρας αλλά δε την πειράζει.
Απορεί ακόμα και σήμερα με την υπομονή και το σθένος που έδειξαν σε όλο αυτό οι δικοί της άνθρωποι, ειδικά τον πρώτο καιρό που είχε γίνει γκρινιάρα, ξινή και και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Έμενε νηστική και πεινούσε συνέχεια, έβλεπε στον ύπνο της σουβλάκια, πίτσες και τσιζκέηκ και κάποιες φορές ακόμα και φακές (περίεργα παιχνίδια του μυαλού), αλλά δεν θα τα ακουμπούσε γιατί έπρεπε να αδυνατίσει. Μετά από δύο εβδομάδες ανέβηκε στη ζυγαριά για να δει ότι δεν είχε χάσει γραμμάριο, αλλά για πρώτη φορά στη ζωή της δεν είπε «ας φάω, σημασία έχει η ψυχή και το μυαλό και η Αντέλ χοντρή είναι αλλά κάνει καριέρα…».
