Είναι αλήθεια πως είναι δύσκολο να αντισταθείς στην πανέμορφη αισθητική αυτού του αλλόκοτου (σουηδικής καταγωγής) ρομάντζου, που μοιάζει να έχει απελευθερωθεί από το χώρο και το χρόνο και να αναπνέει σε ένα δικό του, φευγαλέα εφαπτόμενο με την πραγματικότητα, σύμπαν. Σε αυτό το φιλμ, η αφήγηση είναι αφαιρετική. Ακολουθεί το ένστικτο και όχι τη λογική. Ξεδιπλώνεται μέσα από όσα δεν λέγονται και δεν γίνονται πράξη μεταξύ του Χουάν και της Ζιλί (η τραγουδίστρια των Cardigans σε ένα ωραιότατο ερμηνευτικό ντεμπούτο). Που συναντιούνται τυχαία. Μια σιωπηλή νύχτα. Πρόσωπο με πρόσωπο. Μέσα από ένα τζάμι. Ο ένας αντανάκλαση, επιθυμία, όνειρο ή παραίσθηση του άλλου. Αντίδοτο στη (ή γέννημα της) μοναξιά(ς), την οποία η παράλογη ζέστη κάνει ακόμα πιο αβάσταχτη.

Η κάμερα, αναρχική, τους παρακολουθεί σε απόσταση αναπνοής στις πιο προσωπικές, ανεξήγητες στιγμές τους και από μερικά βήματα πιο μακριά όταν βρίσκονται ανάμεσα σε άλλους. Το μοντάζ είναι αιφνίδιο. Μελωδικά άρρυθμο. Ταιριάζει έντονα close-up (στο πρόσωπο της Ζιλί που τραγουδάει) με άλλοτε ακίνητα (στη στάση του λεωφορείου) και άλλοτε «μεθυσμένα» (στους χορευτές του ταγκό) πανοραμικά πλάνα. «Παίζει» το ίδιο γεγονός από δύο διαφορετικές γωνίες λήψης (την έκρηξη λίγο πριν το φινάλε). Και εισάγει απειροελάχιστης διάρκειας σφήνες αργής κίνησης. Η μουσική επένδυση, τέλος, αποκαλύπτει πότε ως ψίθυρος και πότε ως κραυγή διαθέσεις και συναισθήματα που δεν αφήνουν ίχνη στους διαλόγους.

Στο τέλος, όταν η καθημερινότητα επιστρέψει στους φυσιολογικούς, «κρύους» και καθόλου γοητευτικούς ρυθμούς της συνειδητοποιείς, μαζί με τον Χουάν, πως τίποτα από όσα είδες δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Μέχρι εκεί όμως. Τα γοητευτικά αινίγματα του φιλμ δεν θα σε απασχολήσουν περαιτέρω. Σύντομα θα τα έχεις ξεχάσει, όπως το όνειρο που είδες εχθές το βράδυ. Το οποίο ήταν ωραίο, αλλά άπιαστο. Κούφιο.

Ιωάννα Παπαγεωργίου