Η μαγεία του Shingeru Umebayashi στο Κακογιάννη..

06.12.2010
Οι ταινίες "Ιπτάμενα στιλέτα", "Ερωτική επιθυμία","2046", "Ένας άνδρας μόνος", "Incendiary", "Hannibal Rising", "Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού", έχουν ένα κοινό στοιχείο που λέγεται Shingeru Umebayashi και του χρωστάνε τη μαγεία που έχει περικυκλώσει την ατμόσφαιρα τους. Καμία σκηνή δεν θα ήταν ίδια, κανένα συναίσθημα δεν θα ήταν τόσο

Οι ταινίες "Ιπτάμενα στιλέτα", "Ερωτική επιθυμία","2046", "Ένας άνδρας μόνος", "Incendiary", "Hannibal Rising", "Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού", έχουν ένα κοινό στοιχείο που λέγεται Shingeru Umebayashi και του χρωστάνε τη μαγεία που έχει περικυκλώσει την ατμόσφαιρα τους. Καμία σκηνή δεν θα ήταν ίδια, κανένα συναίσθημα δεν θα ήταν τόσο δυνατό , κανένα καρέ δεν θα σε στιγμάτιζε τόσο έντονα αν δεν υπήρχαν οι μουσικές του μικροσκοπικού συνθέτη με το τεράστιο ταλέντο.

Τα πάντα είναι μουσική και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι επιθυμίες του Wong Kar Wai γέμισαν έρωτες, η κλασσική σκηνοθετική του νόρμα έχει ανάγκη τις νότες του Umebayashi και σκόρπισε παντού τα δάκρυα μας. Όταν η πόρτα με τον αριθμό 2046 κλείνει, θέλουμε να κλειδωθούμε σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο με τις πιο έντονες αποχρώσεις του πάθους και της.. μελαγχολίας. Εκείνος o συγκινητικός Single man του Tom Ford με το άψογο στυλ και την πετυχημένη μεταφορά της εποχής των 60’s θα ένιωθε ένα κενό αν δεν υπήρχε και το όνομα του Umebayashi στο soundtrack. Το ζευγάρι με τα Ιπτάμενα στιλέτα με τις αιθέριες κινήσεις είχαν ανάγκη να μιλήσουν με τη μουσική γλώσσα κομματιών όπως το Lovers και το Farewell.

Την Κυριακή το βράδυ στο ίδρυμα Κακογιάννη, ακούστηκαν live κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις από τα soundtrack των ταινιών που βρίσκονται λίγο πιο πάνω κα μας καθήλωσαν εκεί να κινούμαστε σε slow motion ρυθμούς σαν υπνωτισμένοι. Ο Umebayashi ή αλλιώς σκέτο Ume βρισκόταν στο κοινό και η ελληνική ορχήστρα "Oticons Orchestra" με τον σημαντικότερο μαέστρο κινηματογραφικής μουσικής Dirk Brosse, ζωντάνεψαν τις παρτιτούρες των ωραιότερων μουσικών στο σινεμαδικό σύμπαν.

Πάνω από την ορχήστρα υπήρχε ένα κινηματογραφικό πανί όπου προβάλλονταν σκηνές από τις ταινίες, ο ήχος ήταν τρομερά υποβλητικός και ακόμα κι αν τα όλα γκρεμίζονταν γύρω σου , δεν πρόκειται να έδινες καμία σημασία. Όταν μετά από μιάμιση ώρα έπεσαν τίτλοι τέλους δεν άφησε κανείς να φύγει ούτε ένας μουσικός από τη σκηνή και ξαναβγήκαν άλλες δύο φορές με τον κύριο Shingeru να υποκλίνεται συνέχεια. Ευχαριστούμε.

Κική Παπαδοπούλου