«Εξι μαθήματα χορού σε... έξι εβδομάδες» του Ρίτσαρντ Αλφιέρι "διδάσκονται" στο θέατρο Ιλίσια Βολονάκης αυτήν την περίοδο.
Πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση που παρακολουθεί την απρόβλεπτη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στη Λίλυ, μια 65χρονη αστή μοναχική κυρία και τον Μάικλ, ένα νεαρό ομοφυλόφιλο χορευτή, που προσλαμβάνει για να της παραδώσει κατ’ οίκον μαθήματα χορού.
Αυτοί οι δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες μέσα απ’ τα μαθήματα χορού (βάλς, σουίνγκ, τσάρλεστον, φλαμένγκο, ροκ εντ ρολ, τάνγκο) περνούν όλη την γκάμα της ανθρώπινης επικοινωνίας, διαλύουν κάθε "σύννεφο" της ζωής, αλλά και της σχέσης τους, κάμπτουν όλες τις εσωτερικές τους άμυνες και το δύστροπο του χαρακτήρα τους και τελικά δένονται άρρηκτα -και προπάντων ανιδιοτέλώς- μεταξύ τους.
Τα μαθήματα χορού μετουσιώνονται σε πραγματικά μαθήματα ζωής και βαθιάς ανθρώπινης ζεστασιάς και συνιστούν τη μαγιά μιας αληθινά συγκινητικής σχέσης.

Ο Πέτρος Ζούλιας σκηνοθέτησε αριστοτεχνικά τη -μέτρια λογοτεχνικά- δραματική κομεντί του Ρίτσαρντ Αλφιέρι και, σχεδόν ακροβατώντας, κατόρθωσε να κρατήσει τις ευαίσθητες ισορροπίες του κειμένου, χαρίζοντάς μας γλυκόπικρες στιγμές, γεμάτες άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με συγκίνηση. Τοποθετώντας τους ήρωές του σ' ένα μινιμαλιστικό σκηνικό, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο λόγο και τα πρόσωπα τους και, αναδεικνύοντας αφενός μεν τη φρίκη της μοναξιάς αφετέρου δε τη σημασία της συντροφικότητας και της ανθρώπινης επικοινωνίας, έστησε μία αισιόδοξη εν τέλει παράσταση που σίγουρα αξίζει να δείτε.

Η Ρένη Πιττακή έδωσε μία συγκλονιστική ερμηνεία στο ρόλο της συντηρητικής και εσωστρεφούς Λίλυ, ξεδιπλώνοντας σταδιακά το χαρακτήρα της ηρωίδας και καταφέρνοντας να σκιαγραφήσει και να αποδώσει όλες τις πτυχές του χάρτη των συναισθημάτων της. Αλλοτε όντας εσωστρεφής, στρυφνή και απόμακρη, λυγίζει υπό το βάρος των χρόνων που κουβάλα, άλλοτε όντας δεινή χορεύτρια προσπαθεί να αφήσει πίσω της το χρόνο, τις αναμνήσεις και τη σκληρή πραγματικότητα.

Ο Κώστας Κάππας ως εύθραυστος, οξύθυμος και υπερευαίσθητος δάσκαλος χορού, παρόλο που ξεκίνησε αμήχανα επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα υποκριτικό ζήλο, σταδιακά χαλάρωσε, αφέθηκε στο νόημα των λέξεων του Αλφιέρι και τελικώς κατάφερε να κερδίσει το δύσκολο στοίχημα του ρόλου του.

Γεωργία Οικονόμου