"Οψόμεθα εις Φιλίππους"

20.08.2008
Δέκα ηθοποιοί με πέντε μοτοσικλέτες φτάνουν στον κάμπο των Φιλίππων για να διανυκτερεύσουν στο σημείο όπου έγινε η μάχη (ίσως μελετούν τον Ιούλιο Καίσαρα του Σαίξπηρ και φιλοδοξούν κάποια στιγμή να το ανεβάσουν ή ίσως έχουν τους λόγους τους).

Τι: Οψόμεθα εις Φιλίππους
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ιούλιος Καίσαρας: Πράξη Ε΄ & Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι
Πότε/Πού: Τετάρτη 03/09, 9:00μ.μ- Θέατρο Μελίνα Μερκούρη
Εισιτήρια: www.festival-ymittou.gr/braxoi/info/tickets

Δέκα ηθοποιοί με πέντε μοτοσικλέτες φτάνουν στον κάμπο των Φιλίππων για να διανυκτερεύσουν στο σημείο όπου έγινε η μάχη (ίσως μελετούν τον Ιούλιο Καίσαρα του Σαίξπηρ και φιλοδοξούν κάποια στιγμή να το ανεβάσουν ή ίσως έχουν τους λόγους τους).
Εντοπίζουν το μέρος, ένα μεγάλο οικόπεδο κατάφυτο από λεύκες με φόντο το λόφο του Βρούτου, ακριβώς απέναντι από τα λασπόλουτρα. Στήνουν τις σκηνές τους, ακούνε μουσικές, ετοιμάζουν το δείπνο, ανάβουν λάμπες θυέλλης, φτιάχνουν τον κύκλο τους και αρχίζουν να διηγούνται από στήθους τους Παράλληλους Βίους του Πλούταρχου.

Τους βίους του Καίσαρα, του Βρούτου, του Κάσσιου, του Μάρκου Αντώνιου, πηγές από όπου άντλησε και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ για τη συγγραφή του ομώνυμου έργου. Όταν η διήγηση φτάνει στα γεγονότα της μάχης των Φιλίππων, αλλάζουν ξαφνικά όλοι και όλα. Άλλο φως, άλλο χρώμα. Οι σκηνές του αυτοσχέδιου κάμπινγκ μετατρέπονται σε σκηνές πολέμου, οι μοτοσικλετιστές σε λεγεώνες, τα κράνη σε κράνη πολεμιστών. Μουσικές, ήχοι, καλπασμοί, σαλπίσματα και σκόνη.

Η Ε’ Πράξη του Ιούλιου Καίσαρα διαδραματίζεται στο φυσικό της χώρο (τον κάμπο των Φιλίππων). Παίζεται σαν προηγουμένως να έχει παιχτεί κανονικά ολόκληρο το έργο ή καλύτερα σαν να γυρίζει ο χρόνος πίσω, σα να τους επισκέπτονται οι πραγματικοί ήρωες.

Ιδέα εκκίνησης για το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου υπήρξε ο τόπος των Φιλίππων. Έτσι κι αλλιώς, οι Φίλιπποι ιστορικά οφείλουν τα πάντα στις δύο μεγάλες αυτοκτονίες του Βρούτου και του Κάσσιου, στη μάχη των Φιλίππων, στην ήττα των Δημοκρατικών.

Σημείωμα σκηνοθέτη
Η αλήθεια είναι ότι προτιμήσαμε να μπούμε σ’ αυτό το κείμενο, σ’ αυτή τη συγκίνηση, όχι με ένα επίσημο ρούχο, αλλά με το πρόχειρο, το καθημερινό. Το ρούχο μας του δρόμου. Αυτό μας πηγαίνει. Ο δικός του αέρας. Το σώμα του. Αν πρέπει να προσθέσουμε κάτι, δέκα νέοι άνθρωποι με πέντε μοτοσικλέτες φτάνουν στον κάμπο των Φιλίππων. Επιθυμούν να κατασκηνώσουν, να διασκεδάσουν, να γελάσουν, να χορέψουν και ακόμα να λύσουν κάποιες προσωπικές διαφορές. Ξέρουν τι έχει συμβεί εκεί αλλά δεν τους τρομάζει. Είναι νέοι κι έχουν πολύ φως, πολύ σκοτάδι και λιγότερη σκιά. Γνωρίζουν τον Πλούταρχο, τον Ιούλιο Καίσαρα, τους μελετούν στη σχολή τους. Φιλοδοξούν κάποια μακρινή στιγμή να τον παρουσιάσουν στη σκηνή. Δεν τους εμποδίζει τίποτα να δοκιμάσουν κάτι τώρα. Απεναντίας. Ο τόπος είναι παρών. Τους καλωσορίζει. Του αρέσει που τον θυμήθηκαν. Φέρνει και αυτός κάτι στη συνάντηση. Φέρνει τον Ιούλιο Καίσαρα, τη μάχη των Φιλίππων, την Ε΄ πράξη.
Φέρνει τον Σαίξπηρ