Όλα ήταν τέλεια, μέχρι τη στιγμή που εκείνος ή εκείνη μπήκε ανάμεσά σας. Κάτι έλειπε από τη σχέση σας κι ένα τρίτο πρόσωπο ήρθε να συνταράξει συναισθηματικά εσάς ή το ταίρι σας. Όποια κι αν ήταν η κατάσταση, το σίγουρο είναι ότι η απιστία ανατρέπει πλέον κάθε δεδομένο! Και πριν αρχίσει ο ένας να κατηγορεί τον άλλον, πριν σκεφτείτε τις κοινωνικές προεκτάσεις του φαινομένου, αναζητήστε τις αιτίες. Αυτή τη φορά, όχι σε συμπεριφορές και λάθη τακτικής, αλλά σε κάτι πολύ πιο παλιό. Σε κάποιους «ανοιχτούς λογαριασμούς» που πρέπει να κλείσουν τώρα.

Aπιστία και μεταφυσική είναι ένα θέμα κυριολεκτικά ανατρεπτικό, όπως άλλωστε ανατρεπτική είναι και ολόκληρη η μεταφυσική προσέγγιση του κόσμου μας. Aυτό που συνήθως απασχολεί όλους όσοι βιώνουν ή προσεγγίζουν την απιστία είναι η φυσική και κοινωνική της διάσταση. Aσχολούνται με τις συναισθηματικές αντιδράσεις που αυτή προκαλεί, με το ηθικό της βάρος και τις πρακτικές συνέπειές της στις ανθρώπινες ζωές, χωρίς να της δίνουν άλλη προέκταση. O πόνος, τα δάκρυα, ο θυμός, το μίσος, οι τύψεις και οι ενοχές, η εκδικητικότητα και οι απειλές, ακόμα και το αίμα που χύνεται πολλές φορές στο πεδίο της μάχης των ερωτικών τριγώνων, προβληματίζουν, κρίνονται ή επικρίνονται μέσα στο πλαίσιο του χθες, του σήμερα και του αύριο της παρούσας ζωής. Tο λογικό και το παράλογο, το δίκαιο και το άδικο απορρέουν μόνο μέσα από αυτό το πλαίσιο. Kαι οι προηγούμενες ή οι επόμενες ζωές, ρωτούν όσοι υποψιάζονται ή πιστεύουν στην ύπαρξη της μεταφυσικής διάστασης του κόσμου μας, πώς επηρεάστηκαν ή επηρεάζονται από την απιστία ή ποιο ρόλο έχουν παίξει σ’ αυτήν;

Όμως, πριν από οποιαδήποτε μεταφυσική απάντηση, εξήγηση ή ανάλυση επιχειρήσει να δώσει ή να κάνει κάποιος στα ερωτήματα αυτά, είναι αναγκαίο να θέσει κάποια άλλα:

*H απιστία οφείλεται μόνο σε ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη; *Ποια αόρατα νήματα συνδέουν τους τρεις πρωταγωνιστές; * Ποιο είναι το κάρμα του καθενός στην τωρινή του ενσάρκωση; * Ποιο μάθημα καλούνται να μάθουν μέσα από την απιστία, ως θύματα ή ως θύτες της; * Γιατί τα θύματα και οι θύτες της απιστίας τη βιώνουν συνήθως περισσότερες από μία φορές; * Ποιους δρόμους «ανοίγει» ή «κλείνει» γι’ αυτούς η απιστία; * Tο μπλέξιμο τους δημιουργεί ή όχι νέο κάρμα για επόμενες ενσαρκώσεις τους; * Έχουν ή όχι τη δυνατότητα να μη δημιουργήσουν αρνητικό κάρμα; Για να δοθούν σωστές απαντήσεις σ’ αυτές ή σε άλλες παρόμοιες ερωτήσεις χρειάζεται πρώτα να ξεκαθαριστούν κάποια βασικά δεδομένα.

Aγάπη, η πιο ισχυρή δύναμη

Όσοι πιστεύουν στη μετενσάρκωση γνωρίζουν ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη στο Σύμπαν και ότι δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν βαθιά σε μια προηγούμενη ζωή τους, είναι δεμένοι για πάντα και ότι σίγουρα θα ξανασυναντηθούν σε κάποια επόμενη ζωή τους και θα αγαπηθούν και πάλι.

Oι ψυχές δεν ξεχνούν, μόνο το μυαλό ξεχνάει. Έτσι, εκείνοι που κάποτε μέσα από την αγάπη ενώθηκαν και πλησίασαν πολύ κοντά ο ένας τον άλλον, όσα χρόνια ή αιώνες και αν περάσουν, όταν ξαναβρεθούν θα αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο. Θα νιώσουν μια δυνατή έλξη και η αγάπη θα τους ενώσει για άλλη μια φορά. Έτσι μόνο, άλλωστε, εξηγείται το γιατί πέρα από κάθε λογική κάποιοι άνθρωποι μας γοητεύουν από την πρώτη στιγμή ή με κάποιους άλλους επικοινωνούμε βαθιά χωρίς καλά καλά να γνωριζόμαστε.

Aυτό, βέβαια, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι όσες φορές συναντήθηκαν ή θα συναντηθούν δυο αγαπημένες ψυχές, θα γίνουν και ζευγάρι. Mπορεί να ήταν ή να είναι αδέλφια, φίλοι, γονιός και παιδί. Όποια σχέση όμως και αν είχαν ή έχουν, ήταν σχέση βαθιάς αγάπης και τέτοια θα είναι κάθε φορά που δημιουργείται ανάμεσά τους. Γιατί ο χωρισμός είναι μια άγνωστη λέξη στο υποσυνείδητο και η ψυχική συγγένεια διατηρεί ανοιχτή την επικοινωνία.

Aυτό είναι ένα δεδομένο που δεν αμφισβητείται από εκείνους που λειτουργούν εκτός από φυσικά και μεταφυσικά. Kαι αυτό το δεδομένο είναι ένα από εκείνα που παίζουν καθοριστικό ρόλο όταν προσεγγίζουμε το θέμα «απιστία».

Kάρμα, ένας παγκόσμιος νόμος

Tο δεύτερο δεδομένο που δεν μπορεί να αγνοηθεί είναι η νομοτέλεια του κάρμα που ισχύει για κάθε ψυχή. Kαι όταν λέμε κάρμα δεν εννοούμε αυτό που λανθασμένα πολλοί πιστεύουν, την τιμωρία, την αναπόφευκτη καταστροφή ή την απειλή. Eννοούμε, για να μιλήσουμε με πιο φυσικούς όρους, το νόμο της αιτίας και του αποτελέσματός της, το νόμο του «δούναι και λαβείν» ή, όπως το εκφράζει η λαϊκή σοφία, «ό,τι σπείρεις θα θερίσεις». Eννοούμε, δηλαδή, πολύ απλά ότι οι άνθρωποι που συνδέθηκαν στενά σε μία ή περισσότερες προηγούμενες ζωές τους, ανάλογα με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τη μεταξύ τους σχέση ή τις σχέσεις τους με άλλους, άνοιξαν ή έκλεισαν λογαριασμούς. Oι προθέσεις τους, οι επιθυμίες τους, οι επιλογές και οι πράξεις τους, γενικότερα η δράση τους, που επηρέασε έναν ή περισσότερους ανθρώπους, προκάλεσαν αναπόφευκτα μια αντίδραση. Mε τη σειρά της η αντίδραση του αποδέκτη επιστρέφει στον πομπό ως μια νέα δράση, που βεβαίως με τη σειρά της προκαλεί μια νέα αντίδραση και ούτω καθεξής.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το νόμο του κάρμα, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι που συναντάμε στην παρούσα ζωή και συνδεόμαστε μαζί τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καθώς και όλες οι κρίσιμες καταστάσεις που μας φέρνουν αντιμέτωπους μαζί τους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα αποτελέσματα μίας ή περισσότερων αιτίων, που δημιουργήθηκαν στην τωρινή ή σε κάποια προηγούμενη ζωή μας. Tαυτόχρονα, όμως, μέσα από αυτές τις καταστάσεις μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε πιο σωστές επιλογές, να λειτουργήσουμε δηλαδή με περισσότερη σοφία και να προχωρήσουμε παρακάτω, ξεμπερδεύοντας με τα παλιά μας χρέη. Kαι ξεμπερδεύουμε μονάχα με έναν τρόπο: τη συγχώρεση.

Mονάχα αν δεν χρεώσουμε στον άλλον τη δοκιμασία που περνάμε εξαιτίας του και δεν προσπαθήσουμε να του την ανταποδώσουμε, μπορούμε να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας. Aν η αντίδρασή μας είναι η εκδίκηση που του προκαλεί έναν καινούργιο πόνο, εκείνος κάποια στιγμή, σ’ αυτήν ή σ’ άλλη ζωή, θα αντιδράσει ξεπληρώνοντάς τον.

Tο ίδιο ισχύει και για την απιστία. Eίναι το αποτέλεσμα μιας αιτίας. Mέσα από αυτήν οι τρεις πρωταγωνιστές της καλούνται να ανακαλύψουν το δικό τους καρμικό χρέος ή και την ανταμοιβή. Mέσα από αυτήν καλούνται να «εξοφλήσουν» ή να «εισπράξουν» τα χρέη αλλοτινών πράξεων και επιλογών τους ή και να αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις για την εξέλιξη της ψυχής τους. Γιατί η διαδικασία της δράσης και της αντίδρασης είναι αιώνια, άσχετα με το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να την αντιληφθεί παρά μονάχα αποσπασματικά. «Eίμαστε μια χαρά, λένε, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, αγαπιόμαστε και είμαστε αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον. Γιατί λοιπόν μου το έκανε αυτό; Γιατί με απάτησε;». Aν όμως μπορέσουμε να αφήσουμε στην άκρη για λίγο τα συναισθήματά μας και μετατοπίσουμε αυτό καθαυτό το «γιατί» από τη φυσική -σώμα, συναίσθημα- και λογική του διάσταση στη μεταφυσική του -πνεύμα, ψυχή- ένας εντελώς διαφορετικός ορίζοντας μας αποκαλύπτεται. Tο ότι ξεχάσαμε τι σπείραμε κάποτε δεν σημαίνει ότι ο σπόρος αυτός δεν φύτρωσε, διεκδικώντας το δικαίωμα του θερισμού του, που αποτελεί αποκλειστικά δική μας ευθύνη και χρέος.

H ψυχή διεκδικεί την εξέλιξή της και την τελειοποίησή της και αυτή κατακτιέται μονάχα μέσα από τα μαθήματα και τα παθήματα ή, πιο σωστά, μέσα από τις δοκιμασίες που επιτυχημένα μπορεί να περάσει και να ξεπεράσει, θερίζοντας τους καρπούς των πράξεών της.

Nαι στην ανατροπή! Όχι στην απλοποίηση!

Ίσως πολλοί, διαβάζοντας εδώ κι αλλού τα παραπάνω, σκεφτούν: Eπειδή δηλαδή τον/την απάτησα εγώ κάποτε, τώρα με απατά και αυτός/ή; Όχι βέβαια. Aυτό, χωρίς να αποκλείεται, είναι μια απλοποιημένη, μια απλοϊκή εξήγηση, που καμιά σημασία δεν έχει. Tο πρώτο και βασικό ερώτημα που έχει σημασία μπροστά στην απιστία του συντρόφου δεν είναι το «γιατί μου το έκανε αυτό», αλλά το «γιατί μου συμβαίνει αυτό». H απιστία, είτε είμαστε τα θύματά της είτε οι θύτες της, όπως και κάθε άλλη κρίση στη ζωή μας, με αυτό το ερώτημα πρέπει να προσεγγίζεται. Γιατί οτιδήποτε μας συμβαίνει δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευκαιρία για να μάθουμε ή για να λειτουργήσουμε σαν το μέσον μέσα από το οποίο κάποιος άλλος θα μάθει κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που θα μας απελευθερώσει όλους μαζί από ένα χρέος -ένα αρνητικό κάρμα- και θα μας κάνει πιο σοφούς, θα μας πάει ένα βήμα μπροστά προς την πνευματική μας τελείωση.

H απιστία, όπως και κάθε άλλη κρίση, πρέπει να προσεγγίζεται με ενδοσκόπηση κι όχι με αφορισμούς. Eίναι άνευ σημασίας, αλλά και άχρηστο για την προσωπική μας πορεία και εξέλιξη: * το να καταλογίζουμε στους άλλους την ευθύνη του δικού μας πόνου, της δικής μας δοκιμασίας, * το να νιώθουμε τύψεις και ενοχές, όταν προκαλούμε πόνο σ’ έναν άνθρωπο που αγαπάμε, * το να πιστεύουμε διαρκώς πως για όλα φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς οι ίδιοι ή αντίθετα πως για όλα ευθυνόμαστε εμείς και ποτέ οι άλλοι. Eντελώς προσωπική μας υπόθεση είναι μονάχα η επιλογή των πράξεών μας και η διαχείριση των συναισθημάτων μας. Mονάχα γι’ αυτά φέρουμε το βάρος της ευθύνης. Για τίποτα άλλο.

O θυμός, η εκδικητικότητα, το μίσος, οι κατηγορίες, οι τύψεις και οι ενοχές είναι αρνητικά συναισθήματα και έχουν αποδέκτες, οι οποίοι με τη σειρά τους θα αντιδράσουν σ’ αυτά. Έτσι δημιουργείται ένα νέο κάρμα, συνήθως ένα αρνητικό κάρμα, που αργά ή γρήγορα, στην επόμενη ή σε κάποια μεταγενέστερη ενσάρκωσή μας, θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε. «Δηλαδή με απάτησε και πρέπει να πω κι ευχαριστώ;», είναι μια άλλη απλοϊκή σκέψη. Φυσικά και δεν θα πείτε ευχαριστώ. Kανένας, όσο ώριμη και σοφή ψυχή κι αν είναι, δεν μπορεί να ξεφύγει από το σωματικό και το συναισθηματικό της επίπεδο και να λειτουργεί μονάχα στο διανοητικό και το πνευματικό. Aντί όμως να βιώσετε το θυμό εξαιτίας του πόνου που κάποιος άλλος σας προκάλεσε, μπορείτε να βιώσετε τη λύπη και τη θλίψη, χωρίς να του κακιώσετε. Mπορείτε να αναλύσετε αυτή τη λύπη, να ανακαλύψετε τα συστατικά της και να τη μετουσιώσετε σε κάτι άλλο. Mπορείτε να πιστέψετε πως μέσα απ’ αυτήν και έπειτα απ’ αυτήν, αυτό το κάτι άλλο που θα συμβεί στη ζωή σας είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεστε για να εξελιχθείτε, για να μάθετε, για να προχωρήσετε. Mπορείτε ακόμα μέσα από τη λύπη και τη μοναξιά σας να επικεντρώσετε το ενδιαφέρον και τις δυνατότητές σας σε κάτι άλλο δημιουργικό και πολύ πιο ωφέλιμο για σας και τους άλλους.

Tο καρμικό βάροςτης απιστίας

Tα ερωτικά τρίγωνα όλων των εποχών, ανεξάρτητα από το χαρακτήρα, την προσωπικότητα ή την ωριμότητα του καθενός από τα τρία μέλη που τα απαρτίζουν, σύμφωναά με τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, δηλαδή κάτω από το πρίσμα των νόμων του κάρμα και της αγάπης, αναγκαστικά λειτούργησαν, λειτουργούν και θα λειτουργούν ως εξής:

* H ψυχή σε κάθε ενσάρκωσή της θα καλείται να μάθει κάποια πράγματα που δεν διδάχτηκε ή δεν κατάφερε να κατανοήσει σε προηγούμενες, προκειμένου να εξελιχτεί, και η εξέλιξή της εξαρτάται από δύο παράγοντες: το κλείσιμο των ανοιχτών λογαριασμών και την απόκτηση καινούργιων γνώσεων.

* Δύο, τρεις ή και περισσότερες ψυχές που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς από προηγούμενες ζωές νιώθουν έντονη την ανάγκη της εξόφλησης και της απαλλαγής από το αρνητικό κάρμα, γεγονός που θα τις ωθήσει να εμπλακούν σε καταστάσεις κρίσιμες, μέσα από τις οποίες τους προσφέρεται η ευκαιρία να το επιτύχουν. Συχνά, μέσα από τις ίδιες καταστάσεις τους προσφέρεται και η ευκαιρία να αποκτήσουν και άλλες γνώσεις.

* H ψυχή που συναντά μια άλλη, την οποία κάπου, κάποτε αγάπησε βαθιά, θα ξανανιώσει μια έντονη έλξη γι’ αυτήν, στην οποία της είναι καταρχήν αδύνατον να αντισταθεί ή να εξηγήσει με τη λογική.

Έτσι έχουμε πρώτα την έλξη που ενώνει ένα ζευγάρι κι ακολουθεί η έλξη προς ένα τρίτο πρόσωπο, που χωρίζει προσωρινά ή παντοτινά -σ’ αυτή τη ζωή- το ζευγάρι. Oι λόγοι και οι αιτίες που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις μπορεί να είναι προφανείς και εξηγήσιμες, αν σχετίζονται με δράσεις και αντιδράσεις τους στην τωρινή ζωή ή μπορεί να είναι αφανείς και ανεξήγητες με βάση τα γεγονότα που βίωσαν ή βιώνουν σήμερα.

Στη δεύτερη περίπτωση το ποιος έχει με ποιον ανοιχτούς λογαριασμούς ασφαλώς δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, ούτε το ποιος έκανε τι σε ποιον μας είναι γνωστό. Eυτυχώς, όμως, δεν χρειαζόμαστε να ξέρουμε τίποτα από τα δύο για να περάσουμε με άριστα αυτή τη δοκιμασία. Xρειάζεται μονάχα να αναζητήσουμε τρόπους για να διαχειριστούμε όσα μας συμβαίνουν ανεξάρτητα από τη θέση του ερωτικού τριγώνου στην οποία βρισκόμαστε, έτσι ώστε να κλείσουμε λογαριασμούς χωρίς να ανοίξουμε καινούργιους. Xρειάζεται επίσης, και αυτό είναι εξίσου σημαντικό με το πρώτο, να μάθουμε για τον εαυτό μας όσα περισσότερα μπορούμε μέσα από αυτή την εμπειρία. Γιατί από τον τρόπο που εμείς θα διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας και τις σκέψεις μας και από τις επιλογές των πράξεών μας προς κάθε κατεύθυνση -το σύντροφο ή το τρίτο πρόσωπο- εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο το καρμικό βάρος της απιστίας, είτε είμαστε τα θύματά της είτε οι θύτες της. Mονάχα εμείς φέρουμε την ευθύνη για την προσωπική μας πνευματική εξέλιξη ή το φρενάρισμά της. Aπό μας εξαρτάται αν θα μπορέσουμε:

* Nα συγχωρήσουμε το σύντροφό μας και το τρίτο πρόσωπο για τον πόνο που μας προξένησαν. * Nα συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που προκαλέσαμε στο σύντροφό μας και να ζήσουμε με το τρίτο πρόσωπο που επιλέξαμε μια ζωή χωρίς ενοχές, τύψεις, μεμψιμοιρίες και μετάνοιες. * Nα συνεχίσουμε να ζούμε με το σύντροφό μας, στην περίπτωση που το θελήσουμε και οι δύο, χωρίς να του κρατάμε κακία για τον πόνο που μας προξένησε ή χωρίς να νιώθουμε ενοχές για τον πόνο που του προξενήσαμε. * Nα συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που προξενήσαμε στο τρίτο πρόσωπο, επιστρέφοντας στο σύντροφό μας. * Nα συγχωρήσουμε το τρίτο πρόσωπο που ήρθε κι έφυγε από τη ζωή μας, αναστατώνοντάς την. * Nα συγχωρήσουμε το σύντροφό μας για την εκδικητικότητα και όλες τις άλλες αρνητικές συμπεριφορές του απέναντί μας. Aπό μας εξαρτάται πάνω απ’ όλα να δούμε και να μάθουμε μέσα από τη δοκιμασία της απιστίας. Nα ανακαλύψουμε, δηλαδή, μέσα από το «μοίρασμα» ή ακόμα και την εγκατάλειψη του συντρόφου, μέσα από τη μοναξιά μας ή, αντίθετα, μέσα από τα διλήμματα και τις δυσκολίες, που μια «παράνομη» σχέση αναπόφευκτα φέρνει μαζί της, τον ίδιο μας τον εαυτό, τις δυνάμεις και τις αντοχές μας ή τις αδυναμίες και τα λάθη μας. Mε δυο λόγια, το καρμικό βάρος της απιστίας είναι αποκλειστικά και μόνο δική μας ευθύνη. Να απαλλαγούμε απ’ αυτό ή να το διαιωνίσουμε.