Στα Επτάνησα βρέθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε η εκπομπή Όπου υπάρχει Ελλάδα, και όπως κάθε Κυριακή, η Ευλαμπία Ρέβη κάνει έναν απολογισμό του ταξιδιού. Τι είδαν, τι άκουσαν, τι αφουγκράστηκαν με τον Γιω΄ργο Κουρδή και την ομάδα τους στα νησιά που επισκέφτηκαν;
«Εκεί "όπου υπάρχει Ελλάδα", εκεί ήμασταν και την εβδομάδα που μας πέρασε σε ένα ταξίδι που έμοιαζε "αστραπή" από το Αιγαίο στο Ιόνιο. Το οδοιπορικό μας σε νησιά που δεν είναι απλώς τόποι –είναι ψυχές, μνήμες, ρίζες και όνειρα- συνεχίστηκε με το ξυπνητήρι μας να χτυπά δυνατά στις 5 το πρωί της Δευτέρας, 12 Μαΐου.
Πρώτος μας σταθμός η Κεφαλονιά με το ταξίδι "στον αέρα" να αρχίζει πάνω σε ένα καΐκι, στην άκρη του κόλπου του Αργοστολίου. Εκεί, όπου οι ψαράδες και σύζυγοι, Αντωνία και Μιχάλης, αποφάσισαν να μην υπεραλιεύσουν, να μη λυγίσουν, αλλά να μετατρέψουν το βιος τους σε μονοπάτι τουρισμού και βιωσιμότητας. Εκεί που η μαντολινάτα δεν είναι απλώς μουσική, αλλά ένας δεσμός αίματος με την παράδοση. Από τα πιο συγκινητικά ρεπορτάζ μας ήταν ο αγώνας των παιδιών του Λυκείου που έπαιξαν μπάλα για να στηρίξουν τον μικρό Γιάννη που παλεύει με τον καρκίνο στην Αμερική με το χαμόγελο, γιατί ξέρει ότι πίσω του έχει μια ολόκληρη πατρίδα που τον περιμένει και προσεύχεται να γίνει καλά.
Και μετά γνωρίσαμε την κυρία Αναστασία, που είναι 86 ετών, αλλά μπαίνει στο κύμα με τη σανίδα της, όχι για να σπάσει ρεκόρ, αλλά για να μας θυμίσει ότι το πνεύμα δεν γερνάει και ότι άμα θέλεις όλα γίνονται. Άλλωστε, ακόμα και όταν ο δρόμος καταρρέει, το νοσοκομείο υπολειτουργεί, ή το ταρτάν φθείρεται επικίνδυνα, οι Κεφαλονίτες δεν καταριούνται, δημιουργούν: μια εκδήλωση για τον Μίκη Θεοδωράκη, ένα beach volley club για όλους, μια μπάντα νέων -τη Gen Z που ονειρεύεται και τραγουδά δυνατά και αμέτρητα άλλα.
Την Τρίτη στήσαμε το στούντιό μας στο Ληξούρι, εκεί που η γη δεν έπαψε ποτέ να τρέμει, αλλά οι άνθρωποι στέκουν ακλόνητοι, παρόλο που οι σεισμοπαθείς ακόμα περιμένουν. Στο Ληξούρι, παράλληλα, οι νέοι κάνουν θαύματα. Ο αθλητικός όμιλος «Ποσειδώνας», έχει αναδείξει πρωταθλητές Ελλάδας, κατόχους ρεκόρ, παιδιά που προπονούνται με ιδρώτα, κουράγιο και αλμυρό νερό στα μαλλιά. Παιδιά που κάνουν τις προπονήσεις τους στο Αργοστόλι και περιμένουν σύντομα να αποκτήσουν κατάλληλη πισίνα και στον τόπο τους. Όπως και να ‘χει, όμως, πρόκειται για αθλητές που όχι απλά παλεύουν, αλλά πετυχαίνουν και ανεβαίνουν ψηλά στο βάθρο, όταν αγωνίζονται.
Στην Αγία Ευφημία και στον Πόρο και στη Σκάλα από την άλλη, οι κάτοικοι ζουν με το φόβο της βροχής κι ακόμα περιμένουν τη δικαίωση: ένα αντιπλημμυρικό έργο που δεν θα είναι υπόσχεση, αλλά πράξη. Στην Άσσο, οι βροχές δεν ξεπλένουν μονάχα τα φύλλα – παρασέρνουν την αγωνία των κατοίκων μαζί με το χώμα. Το τοπίο, πανέμορφο, κρατά κάτω απ’ το πράσινό του την αστάθεια που ελλοχεύει.
Κι όμως, μέσα σ’ όλα, το νησί ελπίζει. Ο τουρισμός προμηνύεται καλός, όχι γιατί όλα είναι τέλεια, αλλά γιατί ο κόσμος θέλει να ταξιδέψει εκεί που υπάρχει αλήθεια, ομορφιά και φιλότιμο. Κι αυτά δεν λείπουν ποτέ από την Κεφαλονιά.
Την Τετάρτη πλεύσαμε για την Ιθάκη, το νησί που είναι συνώνυμο της επιστροφής, της εσωτερικής ολοκλήρωσης. Και σπάσαμε ρεκόρ, αφού μετακινηθήκαμε με τρία πλοία σε περίπου 12 ώρες… Στην Ιθάκη, ξεναγηθήκαμε από την αγαπημένη ηθοποιό Δώρα Χρυσικού που μετά τη μάχη της με τον καρκίνο επέστρεψε νικηφόρα και πλέον βλέπει με άλλα μάτια όσα κατέγραψε η παιδική της μνήμη στο νησί της καρδιάς της. Γνωρίσαμε και τον Γιώργο Λίλα, που είναι δύτης και κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει τον βυθό του νησιού του, αλλά και ένα νεαρό ζευγάρι από το Μπρίστολ, που άφησε τη βροχή της Αγγλίας για να μεγαλώσει το παιδί του σε έναν ελαιώνα με θέα τη γαλήνη και το απέραντο γαλάζιο.
Μεγάλη μας χαρά ήταν και που συναντήσαμε και την εστεμμένη Σοφία Αραπογιάννη, στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της να σπάει όλα τα στερεότυπα, αφού άφησε τις πασαρέλες για να φορέσει ναυτική στολή και να γίνει καπετάνισσα στις ίδιες παραλίες που άλλοτε τις γνώριζε ως παιδί. Μα πίσω από όλα αυτά, κρύβεται και μία μεγάλη αγωνία: δεν υπάρχει παιδίατρος στο νησί, όπως ακριβώς καταγράψαμε να συμβαίνει στην Σαντορίνη, στην Σκύρο, στη Φλώρινα... Κι όμως, ο δήμος παλεύει. Παλεύει να αναστηλώσει ένα κτήριο για να στεγάσει τη νέα ελπίδα, παλεύει να κρατήσει τους δρόμους ανοιχτούς, το παλάτι του Οδυσσέα να το καταστήσει ορατό και η Ιθάκη να λάμψει με το φως που της αξίζει.
Στη Ζάκυνθο, το ταξίδι μας έφτασε στο απόγειό του και εμείς σπάσαμε άλλο ένα ρεκόρ, αφού μέσα σε ένα 24ωρο μετακινηθήκαμε τέσσερις φορές με πλοίο. Στο νησί, λοιπόν, που τραγουδήθηκε ως «φιόρο του λεβάντε», οι χελώνες καρέτα-καρέτα, σιωπηλές φρουροί της ισορροπίας, ζητούν σεβασμό. Το ειδικό σχολείο του νησιού, ένα πραγματικό φως μέσα στη σιωπή, θυμίζει πως η παιδεία δεν είναι πολυτέλεια – είναι δικαίωμα.
Πολλοί κάτοικοι μας είπαν, ωστόσο, ότι ο τουρισμός σαρώνει τα πάντα και τα προβλήματα είναι πολλά: από τη διαχείριση των σκουπιδιών μέχρι την εγκληματικότητα που μαστίζει το νησί. Και μέσα σε αυτό το κλίμα, τα κορίτσια της Ζακύνθου παίζουν στη Δόξα Πηγαδακίων, αποδεικνύοντας ότι τα αθλήματα δεν γνωρίζουν από φύλο.
Η αλήθεια είναι ότι και στη Ζάκυνθο γνωρίσαμε ωραίους ανθρώπους, όπως τον σχεδιαστή μόδας, Νίκο Αλιάζη, που παρά το νεαρό της ηλικίας του ήδη έχει κατακτήσει το εξωτερικό, αλλά δεν ξεχνά ποτέ τον τόπο του.
Για εμάς, άλλωστε, σε κάθε τόπο, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αυτή η εκπομπή φέρνει στην οθόνη όχι απλώς εικόνες, αλλά αλήθειες και προβλήματα με τα οποία δεν ασχολείται σχεδόν κανείς. Σε κάθε εκπομπή συναντάμε το παλιό και το νέο, την πληγή και το γιατρικό, το πρόβλημα και την ελπίδα. Γιατί, ναι, "όπου υπάρχει Ελλάδα", υπάρχει και ένας άνθρωπος που παλεύει. Ένα παιδί που ονειρεύεται. Μια μάνα που περιμένει. Ένας παππούς που θυμάται. Κι ένας τόπος που αντέχει.
Και τελικά, ίσως αυτό να είναι η πατρίδα: όχι κάτι που κληρονομούμε, αλλά κάτι που καθημερινά διαλέγουμε να χτίζουμε. Με τα χέρια, με τις λέξεις, με τη μουσική, με την ψυχή μας. Γιατί "όπου υπάρχει Ελλάδα" – υπάρχει και φως. Κι αυτό το φως δεν γεννιέται στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά στις αμέτρητες γωνιές της χώρας μας που οι άνθρωποι μιλούν αυθεντικά και με την καρδιά τους».
Από Δευτέρα η εκπομπή Όπου υπάρχει Ελλάδα ανηφορίζει στη Θεσσαλονίκη:
