Παρέα με τον ένα του γιο έδωσε συνέντευξη ο Χάρης Χριστόπουλος στην Όλγα Λαφαζάνη και το Ηappy Day και μίλησε για τον γάμο του με την Ανίτα Μπραντ αλλά και την τραυματική σχέση με τον πατέρα του που τον στιγμάτισε.
«Έγινα πατέρας στη σωστή ηλικία γι' αυτό έγινα ενεργός. Τίποτα δεν είναι ίδιο από τότε που έγινα μπαμπάς. Η ερωμένη που γνώρισες που θαύμασες, που ήταν ανέμελη, τελειώνουν όλα αυτά. Βασιλιάδες είναι οι απόγονοι.
Εννοείται ότι πέρασε κρίση η σχέση μας με την Ανίτα! Γιατί εμείς δεν είμαστε ζευγάρι; Όλη αυτή η πίεση και η έλλειψη ιδιωτικού, αποκλειστικού χρόνου με τη γυναίκα, διαλύει τα πάντα, ανατινάζει τον έρωτα. Τα σώματα και τα μυαλά δεν είναι ίδια. Είναι μια καινούρια κατάσταση που πρέπει τα ζευγάρια να αντιμετωπίσουν και γι' αυτό πολλά καταφεύγουν σε θεραπεία όπως κι εμείς με την Ανίτα το έχουμε κάνει αυτό. Προσπαθούμε να κρατήσουμε τη σχέση μας ζωντανή για τα παιδια΄ και εμάς. Μπήκα στο τελευταίο κάθισμα του λεωφορείου, του πεταματού! Για όλα φταίω εγώ! Είμαι έτοιμος για αυτό. Μπήκα στο πετσί του ρόλου. Είμαι υπεύθυνος για όλα. Οι γυναίκες κάνουν την περισσότερη δουλειά αλλά είμαι υπεύθυνος για όλα ακόμα και για τα νεύρα της. Δεν μιλάς. Έχει πάντα δίκιο και λες "ναι αγάπη μου συγγνώμη". Αυτή η λέξη είναι που πρέπει να μάθεις στον γάμο».
«Η μεγαλύτερη δοκιμασία ήταν η προωρότητα που βιώσαμε. Έπεσε πολύ κλάμα και πολλή προσευχή. Έχω εικόνες από τη μονάδα που ήμουν κάθε μέρα για 2 μήνες. Είναι τρομερό να πηγαίνεις μια μέρα και να βλέπεις θερμοκοιτίδες άδειες. Εκεί σφίγγεις τα δόντια και γίνεται ακόμα πιο ταπεινός. Δεν είσαι τίποτα μπροστά στη ζωή, το θαύμα».
«Κάθε μέρα που περπατάω, που ποδηλατώ προσεύχομαι στον Θεό να μου δίνει δύναμη. Ο Θεός είναι αγάπη» είπε.
«Δεν είχα καλή σχέση με τον πατέρα μου, βίωσα απόρριψη. Η μητέρα μου έμεινε έγκυος, ο πατέρας μου έφυγε στο εξωτερικό και γύρισε όταν ήμουν 5 χρόνων. Ήταν τραυματική η σχέση, η οποία αποκαταστάθηκε μετά την εφηβεία, μετά τα 20 μου χρόνια. Μιλήσαμε ανοιχτά, κλάψαμε, τον συγχώρησα γιατί δεν ήξερε, ήταν φοβισμένος. Τον κατάλαβα γιατί και εκείνος δεν πήρε αγάπη από τους δικούς του. Γεννήθηκε μέσα στην Κατοχή, η μάνα του έκανε δύο δουλειές κι ο πατέρας για να ταίσουν 5 παιδιά. Πέρασε τραγικά παιδικά χρόνια. Τώρα μαθαίνω να αγαπώ, τώρα γιατρεύω το τραύμα με τα παιδιά μου και είμαι ο Χάρης- άγγελος πάνω τους. Ο πατέρας μου δεν έπαιξε ποτέ μαζί μου, σχεδόν δεν με αγκάλιασε ποτέ μέχρι τα 20 μου. Εγώ τον αγκάλιασα πρώτος. Ευτυχώς, είχα την αγκαλιά της μάνας μου και αυτό με έσωσε αλλιώς μπορεί να είχα καταλήξει αλλού».
Όσο για την απόκτηση 4ου παιδιού είπε: «Διάθεση υπάρχει για την κόρη αλλά θα φάω ξύλο. It takes 2 to tango».
