Μίλησε στην εφημερίδα Freddo και τα λόγια της συγκινούν:

«Δυστυχώς, λύγισα. Πονάω τόσο πολύ για τον άνθρωπό μου που αν δεν είχα τα παιδιά μου και το εγγόνι μας, δεν ξέρω που θα είχα φτάσει και τι θα είχα κάνει. Με έχει πάρει από κάτω, παιδί μου. Ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι που η έννοια ευτυχία δεν χωρά σε λέξεις. Και όμως μου τον πήρε ο Θεός…

Πως να έρθει για μένα ο νέος χρόνος, όταν έχει σταματήσει εκεί που σταμάτησε και η καρδούλα του Γιώργου μου; Η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι τον βλέπω συνεχώς στον ύπνο μου!

Και συνεχίζει:

Είχε καημό που δεν μπόρεσε να παίξει τα έργα που είχε παίξει στη δραματική σχολή, όπως τον Βασιλιά Λήρ. Από την άλλη δεν είχε πικρία με τους συναδέλφους τους, απλώς λυπόταν κάποιους ανθρώπους για τη συμπεριφορά τους απέναντί του. Και κυρίως ανθρώπους που είχε βοηθήσει όταν εκείνος ήταν βουλευτής.

Μαζί, περπατώντας, πήγαμε για να κάνει εξετάσεις στο Ιατρικό Κέντρο. Το απόγευμα, πριν φύγει, κοιμήθηκε. Του λέω «Άντε Γιώργο, να βγει το αποτέλεσμα να ηρεμήσουμε». Όπως ξάπλωσε, μετά από μία ώρα μου λέει ο γιατρός: «Κυρία Βασιλείου, βγείτε για λίγο έξω από το δωμάτιο». Και ο Γιώργος είχε φύγει.»