Τρίτη μεγάλου μήκους για τον Γιάννη Οικονομίδη και η περιήγηση του στις σκοτεινές πτυχές των ανθρωπίνων σχέσεων και τα απωθημένα που κρύβονται μέσα στην καθημερινότητα τους συνεχίζεται.

Με οδηγό τη συνέπεια που τον διακρίνει στη γραφή του και τη γνωστή πλέον αγριότητα στο λόγο ο σκηνοθέτης με αυτή την ταινία κάνει ίσως ένα βήμα μπροστά ως προς την δομή. Με πλάνα μεγαλύτερης διάρκειας και ασπρόμαυρη φωτογραφία φαίνεται να ωριμάζει χωρίς να «συμβιβάζεται» στην αλήθεια του.

Ωστόσο, αυτή η «αλήθεια» περιορίζεται ακόμα στα εργαλεία της έντονης φωνής, στην επανάληψη του λόγου, στην εύκολη και πολλές φορές χωρίς λόγο βωμολοχία και όχι σε μια πιο βαθιά αναζήτηση των αιτίων των πράξεων. Ο Οικονομίδης δεν συμπαθεί πότε τους ήρωες του, ούτε την καθημερινότητα τους. Αυτό δεν είναι κακό ούτε αναγκαίο.
Ωστόσο, όσο δυνατή κι αν είναι η ένταση της πραγματικότητας, μερικές φορές τα αίτια είναι πιο αποτελεσματικά στην κατανόηση της, ακόμα κι ας μη φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης