H βράβευση του ακούραστου και συνεπούς συνθέτη Εϊ Αρ Ραμάν με Οσκαρ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και μία δικαίωση της ασιατικής μουσικής - ειδικά όταν η τελευταία έχει δεχτεί έξυπνα και δημιουργικά τις προσμείξεις της δυτικής τεχνοτροπίας. Μην περιμένετε παραδοσιακά ινδικά τραγούδια ή Μπόλιγουντ σουβενίρ ούτε όμως εύπεπτους ήχους για το κοινό του «Αmelie», του «2046» και του «La Vie En Rose». Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν μουσικό που μπορεί να παίξει από Indian vibes μέχρι chill out και από banghra beat μέχρι συμφωνική ελεκτρόνικα, ο οποίος είτε καλεί στο στούντιο τη συμπατριώτισσά του αλλά μεγαλωμένη στο Λονδίνο του 21ου αιώνα Μ.Ι.Α. (το «Ο... Saya» είναι από τα χιτ της χρονιάς στη Γηραιά Αλβιόνα, ενώ η διασκευή στο «Ρaper Ρlanes» των Clash, ειδικά το ρεμίξ των DFA, δεν αφήνει τίποτα όρθιο) είτε κάνει ρυθμικές κόντρες ανάμεσα σε ένα σιτάρ και μία ηλεκτρική κιθάρα («Μausam & Εscape»), μοιάζει ανίκανος να αστοχήσει! Πείτε το συμφωνικό χιπ χοπ, urban ethnic ή απλά χαμαιλεοντική μουσική για το πολυφυλετικό σινεμά του αιώνα μας. Οπως και να το πείτε, μη χάσετε χρόνο προσπαθώντας να το προσδιορίσετε: απλώς ακούστε το!