Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ
Πρωταγωνιστούν: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Άρμι Χάμερ, Τζούντι Ντεντς, Ναόμι Γουότς

Πλοκή: Γράφοντας τα απομνημονεύματά του, ο ηλικιωμένος Τζ. Έντγκαρ Χούβερ αφηγείται πώς ανελίχθηκε από την νομική στην κορυφή της ιεραρχίας του FBI, όπου και παρέμεινε για σχεδόν μισό αιώνα.

Γνώμη: Η βιογραφία του ισχυρού ανδρός του FBI και της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής, Τζέι Έντγκαρ Χούβερ (Λεονάρντο ντι Κάπριο), όπως αποκαλύπτεται μέσα από τη σχέση του με τον στενότερο συνάδελφο και σύντροφό του Κλάιντ Τόμσον (Άρμι Χάμερ), τη μητέρα του (Τζούντι Ντεντς) και κυρίως τα μυστικά γύρω από τα οποία έχτισε τη ζωή του. Ο Κλιντ Ίστγουντ παραδίδει ένα αμφιλεγόμενο biopic που εξανθρωπίζει το όνομα που σε πολλά αμερικάνικα νοικοκυριά ήταν -και παραμένει- συνώνυμο του μπαμπούλα.

Η προσπάθεια του μεγάλου -σε ηλικία πλέον και πρεστίζ- Αμερικάνου δημιουργού να αποδομήσει τη στερεοτυπική εικόνα του μάτσο, ομοφοβικού, συντηρητικού αρσενικού, του οποίου μια φορά κι έναν καιρό αποτελούσε την απόλυτη ενσάρκωση, συνεχίζεται - αν και με αμφίβολη επιτυχία σε αυτή την περίπτωση. Ο Χούβερ του Ίστγουντ είναι ένας καταπιεσμένος γκέι χαρακτήρας, που ζει με τον δήθεν αδερφικό φίλο και στην πραγματικότητα κρυφό του έρωτα, Τόμσον, χωρίς να μπορεί να ξεπεράσει τις επιταγές της μητρικής φιγούρας, που προτιμά να έχει “ένα γιο νεκρό παρά ομοφυλόφιλο”. Η ηθικολογική ανατροφή, η ανέκφραστη σεξουαλικότητα και οι ενοχές του Χούβερ, λέει ο Ίστγουντ, τον έκαναν τόσο σκληρό και αδίστακτο, που άντεξε πέντε δεκαετίες στο τιμόνι του οργανισμού που ο ίδιος έφτιαξε ως FBI. Τι κι αν οι φήμες έλεγαν πως στο σπίτι του τού άρεσε να ντύνεται με φορέματα; Μαζεύοντας τα άπλυτα από τον τελευταίο νοικοκύρη μέχρι τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο Χούβερ κατόρθωσε να μείνει στην εξουσία περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό - σίγουρα χωρίς να κουβαλάει τον σταυρό στο χέρι.

Αντί όμως ο Ίστγουντ να αναφερθεί στις crossdressing συνήθειες του Χούβερ - ως προς την αποδόμηση αυτής της αρχετυπικής αμερικανικής προσωπικότητας - θα μπορούσε απλά να σκάψει στα άλλα του ενδιαφέροντα: τις μαύρες λίστες του ΜακΚάρθι και την παραβίαση του ίδιου του Συντάγματος της χώρας του σε ό,τι αφορά την ελεύθερη έκφραση. Γιατί κάθε λεπτό που εξυμνεί το ενδιαφέρον του Χούβερ για την εγκληματολογία και τη διορατικότητά του σε τεχνικές που χρησιμοποιούνται σήμερα στην αστυνομία, είναι ένα λεπτό που δεν χρησιμοποιείται για να αποκαλυφθούν οι φοβερές και τρομερές πράξεις που στοίχειωσαν ένα ολόκληρο έθνος.

Για ταινία που φιλοδοξεί να ερευνήσει μία ζωή χτισμένη πάνω σε μυστικά και ψέματα, το αποτέλεσμα είναι τόσο μετριοπαθές πολιτικά, που καταντά υποκριτικό. Ο Ντι Κάπριο - κόντρα στο όμορφο πρόσωπό του- πείθει ως ο καταπιεσμένος άνδρας με τη μεγάλη εξουσία, ακόμη και κάτω από το βάρος του πολύ κακού μακιγιάζ (όταν ερμηνεύει τον Χούβερ σε μεγάλη ηλικία), αλλά η υμνημένη απλότητα του Ίστγουντ δεν είναι εδώ αρκετή για να σώσει την κατάσταση. Για να το κάνει αυτό, θα έπρεπε να έχει τολμήσει να πάρει σαφή θέση απέναντι στο θέμα του.

Φαίδρα Βόκαλη