Από τον Μανώλη Κρανάκη
Για τη διαδρομή της
«Διάβαζα από μικρή βιογραφίες διάσημων γυναικών και άρχισα να ντύνομαι με vintage ρούχα. Στις αρχές του ’90, όταν ήμουν 18 ετών, άρχισα να ξεφυλλίζω βιβλία με pin-up girls από τα 40’s. Λάτρευα τη Marlene Dietrich, τη Mae West, ανακάλυψα την Betty Page και ξαφνικά ήθελα να ξαναζωντανέψω αυτήν την εποχή. Κάποια στιγμή, ήθελα να βρω έναν κορσέ είχα ήδη αναπτύξει εμμονή με τα εσώρουχα γιατί δούλευα σε κατάστημα εσωρούχων. Αποφάσισα, λοιπόν, να αγοράσω έναν και ψάχνοντας κατέληξα σε ένα μαγαζί για φετιχιστές. Σκέφτηκα: Γιατί να μην αναπλάσω όλη αυτήν την εποχή; Κανείς δεν το κάνει πια. Στην εποχή μου, ο φετιχισμός είχε κατακλυστεί από piercing, τατουάζ, από κορίτσια χωρίς μαλλιά και άγριες εικόνες με μαστίγια και δερμάτινα. Ηθελα να φέρω τον κόσμο κοντά στον καλαίσθητο φετιχισμό».
Για το μπουρλέσκ
«Πολλές γυναίκες είναι θαυμάστριες του μπουρλέσκ και γοητεύονται από την όλη ιδέα τού να ανακαλύπτεις τη δύναμή σου μέσα από το να ντύνεσαι και να γδύνεσαι, να παίζεις με τα μαλλιά σου, το μεϊκάπ και το στριπτίζ. Θεωρούν διασκεδαστικό το να ανακαλύπτεις τη σεξοβόμβα που όλες οι γυναίκες κρύβουν μέσα τους».
Για τη διασημότητα
«Είμαι καλή στο να δημιουργώ την ψευδαίσθηση της λάμψης, του μυστηρίου και των φαντασιώσεων. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι είμαι μια συνηθισμένη ξανθιά από το Μίσιγκαν. Κάνω παραστάσεις μπουρλέσκ από το 1990 και ανέκαθεν πίστευα ότι θα μείνω στο περιθώριο».
Για τη βιομηχανία του στριπτίζ
«Το πιο δύσκολο πράγμα στο στριπτίζ είναι να το κάνεις να φαίνεται φυσικό και αβίαστο. Είμαι περήφανη για το γεγονός ότι είμαι stripper. Εχω δουλέψει σε strip clubs. Ξέρω πολλές που προσπαθούν να υποτιμήσουν το στριπτίζ επειδή δεν θέλουν να κουβαλούν το στίγμα της stripper και χρησιμοποιούν αντ’ αυτού την έκφραση χορεύτρια του μπουρλέσκ. Πολλοί εξαγριώνονται μαζί μου επειδή υποστηρίζω το κίνημα του μπουρλέσκ, αλλά υπήρξα stripper από το 1990 και δεν χρειάζεται να αποδείξω σε κανέναν ότι αυτό που κάνω είναι σωστό ή όχι. Εχω απολυθεί από δουλειές επειδή υπήρξα stripper, έχω τσακωθεί με την οικογένειά μου, αλλά θα συνεχίσω να υποστηρίζω με κάθε τρόπο αυτό που είμαι κι αυτό που κάνω».
Για το φετιχισμό
«Ο περισσότερος κόσμος δεν αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται. Πολλοί πιστεύουν ότι το να έχεις ως φετίχ τα παπούτσια και απλώς να τα φοράς είναι κάτι που έχει να κάνει με το φετιχισμό. Φετιχισμός είναι το να ερεθίζεσαι σεξουαλικά από το ίδιο το αντικείμενο ή από μια πράξη, από κάτι που δεν είναι πραγματικά σεξουαλικό. Πάντοτε με γοήτευε αυτό, αλλά είναι και εύκολο να τρομάξεις όταν βλέπεις σ’ ένα περιοδικό κάποιον με μάσκα αερίων στο κεφάλι να κρατάει ένα μαστίγιο. Οταν, όμως, εξερευνήσεις αυτήν την περιοχή, καταλαβαίνεις τι πραγματικά συμβαίνει, ότι υπάρχουν τόσα διαφορετικά φετίχ και ότι κάποια από αυτά είναι πολύ γλυκά. Είναι πολύ εύκολο να φοβάσαι αυτό που δεν γνωρίζεις. Πάντως, προτιμώ πάντοτε έναν ερωτικό σύντροφο που έχει φετίχ. Είναι διασκεδαστικό να ικανοποιείς τα φετίχ του άλλου».
Για τις φαντασιώσεις
«Νιώθω σαν να έχω ζήσει πολλές από τις σεξουαλικές μου φαντασιώσεις αυτές που δεν έζησα είναι καλύτερα να μην τις ανακαλύψω. Ενδιαφερόμουν ανέκαθεν για το φετιχισμό, για το λόγο που ένας άντρας ερεθίζεται από το γυμνό πόδι μιας γυναίκας και ένας άλλος από τα ωραία της οπίσθια. Κατά τη γνώμη μου, η γυναικεία κατατομή είναι οπτικά απολαυστική. Δεν είμαι λεσβία, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο στον τρόπο που είναι σμιλεμένο το γυναικείο σώμα».
Για το τι την ενοχλεί στον κόσμο
«Στην Αμερική, όλοι φαίνεται να έχουν ξεχάσει τους καλούς τους τρόπους. Νομίζω, είναι εξίσου φριχτό με το να εμφανίζεσαι δημόσια με σκισμένα παντελόνια, αχτένιστα μαλλιά και με καφέ από το Starbucks στο χέρι».
Για τον άγνωστο εαυτό της
«Αυτό που εκπλήσσει τους περισσοτέρους είναι ότι, στην πραγματικότητα, είμαι πολύ ήσυχη και ντροπαλή στη ζωή μου. Αλλά από πότε η ένταση της φωνής κάποιου έχει σχέση με την αυτοπεποίθηση; Οι περισσότεροι ηθοποιοί και διασκεδαστές είναι ντροπαλοί όταν σβήσουν οι κάμερες ή στα παρασκήνια».
