Αν κάτι χαρακτηρίζει την Κάτια Δανδουλάκη, αυτό είναι το ακάματο του χαρακτήρα της, καθώς τα τελευταία 20 περίπου χρόνια, πρωταγωνιστεί ανελλιπώς στο σανίδι και στην τηλεόραση. Έται και o φετινός χειμώνας τη βρίσκει να μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην τηλεόραση - όπου πρωταγωνιστεί στην Ζωή της Αλλης- και στο θέατρο - όπου πρωταγωνιστεί στον «Θεό της Σφαγής;» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή.
Η Κάτια Δανδουλάκη μας μίλησε για τις δύο μεγάλες της αγάπες, αλλά και για πολλά άλλα...

Πως αποφασίσατε να ανεβάσετε το έργο αυτό της Ρεζά; Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στο «Θεό της Σφαγής;»

Αυτό το έργο έπεσε στα χέρια μου δύο- τρία χρόνια πριν, όταν είχε πρωτοανεβεί στο Παρίσι. Επειδή τα μοντέρνα έργα σπάνια ανήκουν σε πολύ καλούς συγγραφείς και με σύγχρονη γλώσσα μιλούν για τη σύγχρονη κοινωνία, θεώρησα πως θα μπορούσε να ενδιαφέρει το σημερινό θεατή, όλων των ηλικιών. Τότε δεν μπόρεσα να το ανεβάσω, λόγω υποχρεώσεων, αργότερα το έκλεισε ο Σταμάτης Φασουλής για τον εαυτό του και εκείνο το σχέδιο πήρε αναβολή, καθώς και εκείνος εγκλωβίστηκε στα δικά του σχέδια. Έτσι φέτος που ψάχναμε να συνεργαστούμε μαζί, πάνω σε ένα έργο, η ιδέα του Σταματη να επαναφέρει στο τραπέζι το έργο της Ρεζά μας ενθουσίασε.

Πως και δεν επιλέξατε τη δύσκολη αυτή εποχή να ανεβάσετε ένα πιο γνωστό στο κοινό και πιο εμπορικό έργο;

Κανείς δεν ξέρει ποιο μπορεί να είναι πιο γνωστό και πιο εμπορικό έργο. Αν επιλέγαμε να ανεβάζαμε ένα γνωστό κλασικό έργο, μπορεί και πάλι κάποιος να έλεγε «Πάλι κλασικό..». Υπάρχει λοιπόν μόνο το ρίσκο του πώς θα είναι η παράσταση. Ως προς το εμπορικό, κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει εμπορικό. Αυτό που εγώ θεωρώ εμπορικό, μπορεί τελικά να μην είναι και το αντίστροφο. Η εμπορικότητα στο θέατρο είναι μία χημεία που δεν την έχουμε καταλάβει ακόμη.

Η παράσταση περιστρέφεται γύρω από την παθολογία της σύγχρονης οικογένειας; Πιστεύετε πως σήμερα ο θεσμός της οικογένειας είναι δυσλειτουργικός και γιατί;

Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν ο θεσμός της οικογένειας είναι δυσλειτουργικός. Η Ελλάδα πάντα είχε το θεσμό αυτόν και τον τιμούσε, όπως τον τιμούσαν και οι Ιταλοί και οι πιο μεσογειακές χώρες. Η υπόλοιπη Ευρώπη είχε πιο διαλυμένη την οικογένεια εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν ξέρω αν ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει φτιάξει την κατάσταση ώστε να είναι η οικογένεια δυσλειτουργική. Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή και εμείς οι Ελληνες ξεχάσουμε την οικογένεια και τη συνδρομή της στο να δημιουργηθεί ένας χαρακτήρας οπλισμένος με πάρα πολύ μεγάλη θετική ενέργεια. Γιατί η ανεξαρτοποιήση από τα πάρα πολύ μικρά χρόνια μπορεί να έχει τα καλά της, έχει όμως και τα κακά της.

Πως είναι να σας σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής;

Απόλαυση. Είναι πάντα απόλαυση είτε διδάσκει κωμωδία είτε δράμα. Στη συγκεκριμένη παράσταση αισθάνθηκα σαν να είμαι σε ένα masterclass υποκριτικής. Η υποκριτικής της παράστασης είναι εξαιρετικά σύνθετη, καθώς ακροβατεί ανάμεσα στον νατουραλισμό, στο σουρεαλισμό και σ’ έναν υπερρεαλισμό. Αυτά δεν αφορούν φυσικά το κοινό, δημιουργούν όμως την αίσθηση που αποκομίζει αυτό. Προσωπικά κέρδισα πάρα πολλά από τον Σταμάτη και του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Ξεχωρίζετε κάποια από τις μέχρι τώρα θεατρικές δουλειές σας και ποια είναι αυτή;

Είναι δύο δουλειές που δεν μπορούν να βγουν από την ψυχή μου. Το ένα είναι ο Τζόρνταν, ένας μονόλογος που έχει ανέβει δύο φορές και το Masterclass, που έχει ανέβει μία φορά, αλλά σκοπεύω να το ξανανεβάσω γιατί ήταν για μένα εκτόνωση ψυχής, ανθρώπινης και καλλιτεχνικής. Επίσης δεν μπορώ να μην αναφέρω το «Γλάρο», ένα σημαδιακό σταθμό, που ήταν η επικοινωνία μου με το αυθεντικό ρωσικό θέατρο, με έναν πολύ μεγάλο σκηνοθέτη και σπουδαίους συντελεστές. Ο Γλάρος, ο Βυσσινόκηπος και οι Δανειστές: αυτή η περίοδος είναι μία περίοδος τροφής στην επαγγελματική μου ζωή.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να έχετε ερμηνεύσει και δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα;

Υπάρχουν πάρα πολλοί ρόλοι που ανήκουν σε πολύ μεγάλες παραγωγές, παραγωγές εθνικών θεάτρων που δεν γίνονται σε μία ιδιωτική παραγωγή. Επίσης, λιγουρεύομαι πολλούς ανδρικούς ρόλους σε μια κωμωδία, γιατί κωμωδία δεν βρίσκει εύκολα κανείς για γυναίκα. Για γυναίκα καρατερίστα βρίσκει εύκολα, αλλά για γυναίκα που είναι θέσει κωμική, όπως εγώ, δεν βρίσκει εύκολα. Έτσι κατέληξα να παίξω τον «υπηρέτη δύο αφεντάδων» τον Τρουφαλδίνο, που ήταν ένα αγοράκι και αυτό ήταν μία από τις πιο γλυκές στιγμές της ζωής μου.

Σαν επιχειρηματία, αλλά και σαν ηθοποιό σε μία καθημερινή τηλεοπτική σειρά, σας έχει επηρεάσει προσωπικά η οικονομική κρίση; Πόσες εκπτώσεις μπορεί να αντέξει το θέατρο στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε;

Η οικονομική κρίση δεν μπορεί να έχει επηρεάσει το θέατρο. Εδώ και 35 χρόνια, συνέχεια λέμε πως «το θέατρο περνάει κρίση» και ταυτόχρονα τα θέατρα αυξάνονται ...και οι μικρές σκηνές και τα περιφερειακά. Υπάρχει μία πολυφωνία και πάντα ηρωικά κάποιες παραστάσεις μέσα στη σεζόν γεμίζουν και κάποιες πάλι είναι άδειες. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα θέατρα του κόσμου. Θεωρώ πως η Ελλάδα είναι ίσως η πιο θεατρόφιλη χώρα του κόσμου σε σχέση με το μέγεθός της και τις οικονομικές της δυνάμεις. Έχουμε εξαιρετικό θέατρο που παλεύει κάτω και από τις πιο αντίξοες συνθήκες και παράγει εξαιρετικά αποτελέσματα. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως το ευρωπαϊκό θέατρο είναι ανώτερό μας. Πιστεύω πως είμαστε στην πρώτη γραμμή των θεάτρων του κόσμου.

Νιώθετε πως αναλώνεστε ή ακόμη και φθείρεστε ως ηθοποιός συμμετέχοντας σε μια καθημερινή τηλεοπτική σειρά, όπως η «Ζωή της Άλλης»;

Την ερώτηση αυτή την ακούω από το 1992, όταν έπαιξα στη Λάμψη και συνεχίζω να την ακούω από τότε, εδώ και 18 χρόνια δηλαδή. Μόνο καλό μου έκανε η ενασχόληση με την τηλεόραση την οποία στην αρχή - όταν πρωτοξεκινούσα- την είχα σε δεύτερη μοίρα. Σιγά σιγά ήρθε στην ίδια μοίρα με το θέατρο, γιατί μου έχει δώσει μόνο χαρές. Το θέατρο μου έχει δώσει πολλές χαρές, αλλά με έχει δαγκώσει και οικονομικά και καλλιτεχνικά. Τώρα έχω μάθει να περιμένω σα δώρο την ανταμοιβή από το θέατρο, ενώ από την τηλεόραση που μου την παρέχει απλόχερα, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη,

Βλέπετε το «Νησί»; Πιστεύετε πως μια τέτοια σειρά μπορεί να σηματοδοτήσει μία νέα εποχή για τα τηλεοπτικά σίριαλ;

Μακάρι να μπορούσα να το βλέπω. Την ημέρα που παίζεται η σειρά, εγώ θα έχω ή νυχτερινό γύρισμα ή όλες τις υποχρεώσεις που τυχαίνει να έχει κανείς μέσα στο Δευτερότριτο. Εχω δει σκηνές όμως και έχω πάρει μία ατμόσφαιρα από κάποιες επαναλήψεις. Υποκλίνομαι σ΄αυτή τη δουλειά, θεωρώ πως είναι εξαιρετική. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μη θυμάμαι τι πρώτες δεκαετίες της ελληνικής τηλεόρασης που γίνονταν αυτές οι δουλειές σαν κάτι το αναμενόμενο και το φυσιολογικό. Και τώρα δυστυχώς για όλους μας φαντάζουν εξωπραγματικές, ενώ θα έπρεπε να θεωρούνται φυσιολογικές. Είναι μία πίκρα για το που φτάσαμε σήμερα. Για το τι δυνάμεις έχουμε και πως αυτές μένουν ανεκμετάλλευτες...

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]