«Είμαι καλά». Δύο λέξεις που λέμε μηχανικά. Στο τηλέφωνο, στα μηνύματα, στις παρέες, στο γραφείο. Τις ξεστομίζουμε σχεδόν από συνήθεια, πριν καλά καλά το σκεφτούμε. Και σχεδόν ποτέ δεν λένε ολόκληρη την αλήθεια.

Το 2025, το «είμαι καλά» δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε μάθει να πιστεύουμε. Δεν σημαίνει ότι έχεις κατακτήσει την απόλυτη ισορροπία, ότι δεν σε αγγίζει τίποτα, ότι η καθημερινότητά σου μοιάζει με mood board του Pinterest. Δεν σημαίνει ότι είσαι κάθε μέρα παραγωγική, ήρεμη, με καθαρό δέρμα, καθαρό μυαλό και καθαρό ψυγείο.

Το “είμαι καλά” σήμερα σημαίνει ότι προσπαθείς, χωρίς να εξαντλείς τον εαυτό σου. Ότι έχεις αρχίσει να ξεχωρίζεις τι είναι δικό σου και τι σου φόρτωσαν άλλοι. Ότι δεν τιμωρείς τον εαυτό σου όταν δεν αντέχει άλλο.

Μπορεί να σημαίνει ότι έφαγες κάτι θρεπτικό γιατί το ήθελες κι όχι για να «ισορροπήσεις» τις θερμίδες της προηγούμενης μέρας.
Μπορεί να σημαίνει ότι αρνήθηκες μια έξοδο και δεν αισθάνθηκες ενοχές.
Μπορεί να σημαίνει ότι πήρες μια βαθιά ανάσα, όχι γιατί είσαι zen, αλλά γιατί ένιωσες πως χανόσουν και σε επανέφερες.

Σήμερα, το να είσαι καλά δεν σημαίνει να είσαι τέλεια. Σημαίνει να έχεις χώρο μέσα σου. Να έχεις λίγο φως, λίγο αέρα, και μια ελάχιστη ησυχία. Ακόμη κι αν όλα γύρω είναι κουραστικά, ακόμη κι αν τίποτα δεν είναι όπως το φανταζόσουν.
Σημαίνει ότι δεν καταρρέεις με κάθε εμπόδιο. Ότι έχεις μάθει να ξεχωρίζεις τι σου κάνει καλό. Ότι δεν σε πείθουν πια εύκολα. Ότι αντέχεις, αλλά επιλέγεις πότε.

Το «είμαι καλά» το 2025 είναι πιο ώριμο, πιο απλό και πιο προσωπικό. Δεν είναι μια κατάσταση τέλειας ψυχικής υγείας, αλλά μια στιγμή που δεν σε κυνηγάς. Μια παύση ανάμεσα στις απαιτήσεις, ένας κόμπος λιγότερος στο στομάχι, ένα βάρος που έπεσε από μέσα σου χωρίς να το καταλάβεις.

Και τελικά, ίσως αυτό να είναι και το πιο ειλικρινές “είμαι καλά” που είπες ποτέ.