Η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί συναισθηματική ετοιμότητα. Η υπομονή και η ανεκτικότητα είναι βασικά στοιχεία για να προσφέρει κανείς την καλύτερη δυνατή ανατροφή. Πολλοί νέοι γονείς προσπαθούν να αποκοπούν από τα μοτίβα ανατροφής του παρελθόντος. Σημαδεμένοι από τις δικές τους εμπειρίες, επιδιώκουν να εμφυσήσουν σύγχρονες, συμπονετικές αξίες, με την ελπίδα να προσφέρουν στα παιδιά τους μια πιο ευτυχισμένη παιδική ηλικία.

Κι όμως, παρά τις καλύτερες προθέσεις, ένα παιδί μπορεί να νιώσει παραμελημένο, ή ακόμα χειρότερα, ότι δεν το αγαπούν. Αν δεν αντιμετωπιστεί, αυτή η συναισθηματική αναστάτωση μπορεί να εξελιχθεί σε βαθιά ριζωμένο τραύμα. Τα συναισθηματικά τραύματα δεν είναι πάντα μόνιμα, αλλά πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη. Η πλατφόρμα Global English Editing ανέδειξε έξι χαρακτηριστικά που εμφανίζονται συχνά σε ενήλικες που δεν ένιωσαν πραγματικά αγαπημένοι ως παιδιά.

1. Δυσκολία στην εμπιστοσύνη

Τα παιδιά που δεν ένιωσαν αγάπη συχνά παλεύουν με την εμπιστοσύνη, τόσο προς τον εαυτό τους όσο και προς τους άλλους. Χωρίς συνεπή ενθάρρυνση, μεγαλώνουν αμφισβητώντας την αξία τους και πιστεύοντας ότι δεν αξίζουν καλά πράγματα. Αυτή η έλλειψη αναγνώρισης οδηγεί σε αυστηρή αυτοκριτική, που τα κρατά πίσω.

Αυτή η δυσπιστία επεκτείνεται και προς τα έξω. Γίνονται επιφυλακτικά απέναντι στους άλλους. «Όταν αυτοί που έπρεπε να σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής σε απογοητεύουν, είναι δύσκολο να εμπιστευτείς ξανά», εξηγεί το Global English Editing. Η έλλειψη αξιόπιστων ενηλίκων στην παιδική ηλικία προκαλεί φόβο επανάληψης των ίδιων προτύπων. Η ερευνήτρια Isabella Chase σημειώνει: «Ο φόβος του να πληγωθούν ξανά υπερτερεί της επιθυμίας να ανοιχτούν». Η αναγνώριση αυτής της δυσκολίας στην εμπιστοσύνη είναι το πρώτο βήμα για την υπέρβαση της ανασφάλειας.

2. Φόβος προς την αγάπη

Πολλοί ενήλικες που δεν ένιωσαν αγάπη ως παιδιά δυσκολεύονται να δεχτούν την αγάπη. Όπως και η εμπιστοσύνη, έτσι και η αγάπη αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Αν δεν έλαβαν στοργή, η αγάπη τους φαίνεται ξένη ή ύποπτη, αμφισβητούν τα συναισθήματα των άλλων ή τη δική τους αξία.

Συχνά, αυτός ο φόβος περιλαμβάνει και τον φόβο εγκατάλειψης. Η έλλειψη αγάπης στην παιδική ηλικία μπορεί να οδηγήσει σε έντονη προσκόλληση σε σχέσεις, με τον φόβο ότι δεν θα βρουν ποτέ κάποιον που να τους νοιάζεται πραγματικά. Αυτό μπορεί να οδηγήσει είτε σε συναισθηματική εξάρτηση είτε σε αποφυγή οποιασδήποτε συναισθηματικής εγγύτητας.

3. Η έκφραση αναγκών είναι δύσκολη

Όσοι στερήθηκαν προσοχής στην παιδική ηλικία συχνά αναλαμβάνουν τα συναισθήματα των άλλων. Πιστεύουν ότι η έκφραση των αναγκών τους θα προκαλέσει σύγκρουση, οπότε προσπαθούν να διατηρήσουν την ειρήνη αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν τους ανήκουν. Κατηγορούν τον εαυτό τους για προβλήματα που δεν τους αφορούν και αυτοτιμωρούνται συναισθηματικά.

Παράλληλα, δυσκολεύονται να θέσουν όρια, κάτι που προέρχεται από την πεποίθηση ότι τα συναισθήματά τους δεν είχαν σημασία. Όταν εξέφραζαν τα συναισθήματά τους, πιθανόν να αντιμετώπιζαν απόρριψη ή σύγκρουση, με αποτέλεσμα να αποσύρονται ή να λένε το αντίθετο από αυτό που πραγματικά νιώθουν.

Η ίαση των συναισθηματικών τραυμάτων

Τα συναισθηματικά τραύματα που προκαλούνται από έλλειψη αγάπης στην παιδική ηλικία μπορούν να επουλωθούν. Η αναγνώριση των μοτίβων και η κατανόηση της προέλευσής τους είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα. Με υποστήριξη, αυτοανάλυση και θεραπεία, οι άνθρωποι μπορούν να ξαναχτίσουν την εμπιστοσύνη, να θέσουν υγιή όρια και να μάθουν να δέχονται την αγάπη με υγιή τρόπο.

Το παρελθόν μπορεί να έχει διαμορφώσει ποιοι είναι, αλλά δεν χρειάζεται να καθορίσει ποιοι θα γίνουν.