Η λατρεία που έχει η Δανάη Μπάρκα για τη γιαγιά και τον παππού της που σε όλη της την παιδική ηλικία ήταν δίπλα της «βράχοι». Η απώλεια του παππού της πριν από 10 χρόνια τέτοια μέρα τη σημάδεψε βαθιά κι ακόμα και σήμερα δεν περνάει μέρα που δεν της λείπει. Και φυσικά σήμερα δεν μπορούσε η ίδια να λείπει από το πλευρό της λατρεμένης της γιαγιάς που ξέρει πόσο δύσκολα πέρασε και περνάει χάνοντας τον σύντροφό της.
«Σαν σήμερα πριν 10 χρόνια άφησα το χέρι του για λίγα λεπτά κι εκείνος με άφησε για πάντα.
Περάσαμε στα νοσοκομεία 3 μήνες μήνες.
Δύσκολο. Αν δεν έχεις μείνει σε νοσοκομείο,δεν ξέρεις τι περνάνε ασθενείς,γιατροί και νοσηλευτές. Αγωνίες,εντάσεις,πόνο. Με τους νοσοκόμους είχαμε γίνει πλέον οικογένεια. Κοιμόμουν εκεί στο δίπλα κρεβάτι κι όταν τον έπαιρνε ο ύπνος πήγαινα στο δίπλα δωμάτιο που ήταν η κυρία Μυρσίνη -μια υπέροχη γιαγιούλα απ την Λέσβο -και κάναμε παρέα μέχρι το πρωί που ξεκινούσαν οι ενέσεις.
Εκείνο το πρωί,Τετάρτη ήταν,μας είπαν ότι κάπως βυθίστηκε και δεν έχει τα πάνω του. Ήμουν στη δίπλα καρέκλα και κρατουσα το χεράκι του και του έλεγα ο,τι μπορούσα να σκεφτώ πως θα ήθελε να ακούσει. Ήρθε ο κολλητός μου και του λέω πάμε να πάρουμε από κάτω έναν καφέ; Κατεβαίνουμε και επιστρέφουμε σε 10 λεπτά ακριβώς.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την μισάνοιχτη πόρτα και το παραβάν που υπήρχε μπροστά στον παππού μου.
Δε θα ξεχάσω την φράση «καλύτερα να μην μπεις» και μετά τίποτα.
Αυτό ήταν.
Ο παππούς μου,που μικρή με έκανε κάθε μέρα βόλτες απ το χέρι σε όλο το Περιστέρι,που με πήγαινε στις πλατείες και ξεχνούσαμε να γυρίσουμε,που μου έλεγε παραμύθια να κοιμηθώ,που με ξυπνούσε το πρωί με χυμό φρέσκο,που βλέπαμε ταινίες με καουμπόηδες που του άρεσαν και κοιμόμασταν στον καναπέ μαζί. Ο παππούς μου που μόλις έμπαινα σπίτι φώναζε «ήρθε η ποντικω μου επιτέλους» και πηγαίναμε αμέσως για παγωτό. Ο παππους μου που δεν υπήρχε άνθρωπος να μην τον αγαπούσε κι εκείνος το ίδιο. Ο παππούς μου είχε φύγει εκείνη την απαίσια Τέταρτη.
Απο τότε κάθε χρόνο τέτοια μέρα είμαι πάντα στη γιαγιά μου. Παίρνουμε λουλούδια,θυμόμαστε ιστορίες,τραγουδάμε,αγκαλιαζόμαστε και λέμε πόσο αγαπάμε τον παππού.
Η γιαγιά δεν είναι η ίδια μετά τον παππού. Το σπίτι δεν είναι ίδιο μετά τον παππού. Τίποτα δεν είναι ίδιο εκεί εκτός από ένα και σημαντικό. Η αγάπη που «μυρίζει» ο χώρος. Η αγάπη που υπάρχει στο δέρμα της γιαγιάς μου όταν την ακουμπάω. Αυτό είναι εκεί και θα είναι πάντα.
Θα κλείνω τα μάτια μου και θα σκέφτομαι το αίσθημα ασφάλειας,φροντίδας,ξεγνοιασιάς που είχα πάντα στην αγκαλιά του. Και με αυτό θα κυλάει η ζωή..
Παππού μου,σε σκεφτόμαστε. Σε αγαπάμε.
Και της λείπεις τόσο πολύ!»
