Ναι είναι ο ίδιος άνθρωπος. Αυτός που έκανε τα «Γράμματα Από το Ιβο Τζίμα» και το «Σκοτεινό Ποτάμι» μπορεί να κάνει και τον συμβατικό και βαρετό «Ανίκητο». Και τώρα, με τον ίδιο πρωταγωνιστή (Μάτ Ντέιμον) αυτή τη μελό κοινοτοπία.
Ενδιαφέρον στοιχείο, η δομή. Θυμίζει την «Βαβέλ». Παράλληλες ιστορίες εντελώς διαφορετικών ανθρώπων οι οποίοι πρόκειται να συναντηθούν, καθώς η μοίρα παίζει με την μεταφυσική. Καμία άλλη σχέση όμως δεν υπάρχει με τις έξυπνες λύσεις του Γκιγιέμο Αριάγα, ο οποίος μάλλον θα γελάει με τον τρόπο που ο συνάδελφός του σεναριογράφος Πήτερ Μόργκαν μιμήθηκε το στυλ, αλλά έχασε την ουσία.
Ένα μέντιουμ που ζει στο Σαν Φρανσίσκο (Ντέιμον) θέλει να ξεχάσει για πάντα αυτή του την ικανότητα που την θεωρεί κατάρα. Μια παριζιάνα τηλεοπτική δημοσιογράφος (Σεσιλ Ντε Φρανς) γλιτώνει από το τσουνάμι, αλλά βλέπει τη καριέρα της να καταρρέει. Κι ένας Βρετανός πιτσιρικάς χάνει κάθε ισορροπία στην φτωχή και δυστυχισμένη ζωή του, όταν ο δίδυμος αδελφός του σκοτώνεται σε ατύχημα.
Και οι τρεις αυτοί χαρακτήρες αναζητούν το «μετά τη ζωή»- εξαίσια αγγλική λέξη το Hereafter του τίτλου μεταφράζεται με την εξίσου όμορφη ελληνική "Επέκεινα". Κι όσο οι λέξεις αυτές φορτίζουν με μια υπέροχη μελαγχολική ακρίβεια την κινηματογραφική προσμονή, τόσο το αποτέλεσμα απογοητεύει με την αδυναμία, την δυσκαμψία και την ιδεολογική του ασάφεια. Στο κομμάτι του Παρισιού μάλιστα, η πανέμορφη Σεσιλ Ντε Φρανς αφήνεται στην τύχη της να παίζει, σαν χαμένη, μπροστά σε μια κάμερα που έχει χάσει κάθε αίσθηση ρυθμού.
Μελό που δεν ξέρεις από πού έρχεται και γιατί, μεταφυσικές υπερβολές χωρίς καμία ουσιαστική δραματουργική δικαιολογία, ναϊφ ευκολίες ριγμένες εδώ κι εκεί χωρίς κανένα στυλ και μια απαράδεκτη- για το στάτους του Ιστγουντ- κατασκευαστική προχειρότητα.
Σημαντικό -κι ίσως μοναδικό- ατού, η ερμηνεία του Ντέιμον ο οποίος διασώζει την καθαρότητα, το άχθος και τις βασανισμένες επιλογές του πιο ολοκληρωμένου χαρακτήρα της ταινίας.
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ
