Στο περίφημο ντοκιμαντέρ Α Personal Journey With Martin Scorsese Through American Movies ο κορυφαίος Αμερικανός σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τον όρο «λαθρέμποροι» για να περιγράψει μια σειρά από σκηνοθέτες (Σάμιουελ Φούλερ, Νίκολας Ρέι) που δούλεψαν μέσα στους ασφυκτικούς μηχανισμούς του Χόλιγουντ του ’40 και του ’50 και κατάφεραν να διαφυλάξουν, έστω και υπόγεια, την ξεχωριστή ματιά και υπογραφή τους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη περιγραφή για τον ελληνοαρμενικής καταγωγής σεναριογράφο των αριστουργηματικών Φίλησέ Με Μέχρι Θανάτου του Ρόμπερτ Ολντριτς και του Τhieves’ Highway του Ζιλ Ντασέν, τον στενό φίλο του Ρόμπερτ Μίτσαμ, τον συνοδοιπόρο ενός Γουίλιαμ Φόκνερ.
Ενας αληθινος εργάτης των λέξεων, που είδε τα στούντιο να σφετερίζονται ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του και πάλεψε σε όλη την καριέρα του για να κατοχυρώσει την τολμηρή γραφή του. Επιπλέον, ενός δηλωμένου αριστερού που γλίτωσε παρά τρίχα τη «μαύρη λίστα», αλλά πλήρωσε ένα καθόλου ευκαταφρόνητο τίμημα για τη σύνδεσή του με τις φιλελεύθερες φωνές του Χόλιγουντ, παραμένοντας στη «γκρίζα» ζώνη για πολλά χρόνια. Ο Buzz, όπως είναι το παρατσούκλι του ηλικιωμένου αλλά ακαταπόνητου Μπεζερίδη, είναι τελικά μια γνήσια κινηματογραφική saga ενός δαιμόνιου μετανάστη, που κατάφερε να επιβιώσει με τους δικούς του όρους στις παρυφές του αμερικανικού ονείρου.
Ενα πολύτιμο ντοκουμέντο σε πρώτο πρόσωπο, που ήρθε θαρρείς την κατάλληλη στιγμή για να δώσει το λόγο και την αθανασία σε ένα σαγηνευτικό και σπινθηροβόλο αφηγητή, να επανορθώσει μια αδικία και να τοποθετήσει έναν (συν)δημιουργό στην περίοπτη θέση που του αξίζει. Και βέβαια να μας ξεναγήσει συναρπαστικά στην πίσω πλευρά μιας μυθικής εποχής του αμερικανικού σινεμά, όπου «οι εικόνες ήταν ακόμη μεγάλες», όπως και οι ιστορίες που τις συνόδευαν.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
