Στο Παρίσι στα τέλη των 50s μάς γυρίζει η νέα ταινία του Ζαλίλ Λεσπέρ για να καταγράψει την ζωή του εμβληματικού σχεδιαστή μόδας σε μια βιογραφία που παρακολουθεί στενά όλες τις περιόδους της επιτυχημένης καριέρας του Ιβ Σεν Λοράν, καθώς και τις πιπεράτες περιπέτειες της πολυτάραχης διαδρομής του.
Στην πρώτη από τις δύο ταινίες που κυκλοφορούν φέτος και έχουν στο επίκεντρό τους το παιδί θαύμα της γαλλικής μόδας (η άλλη είναι το «Saint Laurent» του Μπερτράντ Μπονελό που προβλήθηκε πριν λίγο καιρό στις Κάννες), ο Πιερ Νινέ αναλαμβάνει τον απαιτητικό ρόλο να υποδυθεί τον ντροπαλό αλλά ντελικάτο νέο που μόλις στα 20 του χρόνια κατάφερε να κατακτήσει τον διάσημο οίκο Κριστιάν Ντιόρ, αποκτώντας στην συνέχεια την δική του στέγη και φτάνοντας μέχρι την απόλυτη καταξίωση.
Στον ρόλο του αφηγητή, ο Γκιγιόμ Γκαλιέν ενσαρκώνει επιτυχημένα τον πολυσχιδή Πιερ Μπερζέ, τον άνθρωπο που εκτός από σύντροφος, σύμβουλος και μάνατζερ του Λοράν, αποτέλεσε κυρίως τον αφανή στυλοβάτη του μύθου που υφάνθηκε γύρω από το όνομα του πιονέρου της υψηλής ραπτικής.
Σε μια αξιοπρεπή αλλά μονοδιάστατη κινηματογραφική προσπάθεια ο Ζαλίλ Λεσπέρ επιστρατεύει ένα στείρο αφηγηματικό στιλ μόνο για να ακουμπήσει επιδερμικά τις πτυχές της ζωής του Ιβ Σεν Λοράν, σκιαγραφώντας τελικά ένα ανέμπνευστο ακαδημαϊκό πορτρέτο που δεν εμβαθύνει στα ενδόμυχα της ιδιοφυΐας του σπουδαίου σχεδιαστή.
Σημεία κλειδιά της αξιοζήλευτης επαγγελματικής πορείας του Λοράν επιλέγονται αποσπασματικά για να ξετυλίξουν το κουβάρι της πλοκής σε μια προσπάθεια, η οποία αποτυγχάνει να προσεγγίσει ουσιαστικά την προσωπικότητα του ανθρώπου που κρυβόταν πάντα πίσω από το παραβάν της πασαρέλας.
Ακόμα και η πολυτάραχη προσωπική ζωή του νευρωτικού μόδιστρου δεν δίνει το έναυσμα για μια εξερεύνηση των αυτοκαταστροφικών τάσεων που ταλάνιζαν το μυαλό του εσωστρεφούς σχεδιαστή, παρά την αφορμή για μια ηδονοβλεπτική κινηματογραφική ματιά στην άστατη ζωή του, που αγγίζει σχεδόν τα όρια του κουτσομπολιού.
Έτσι, παρότι ο ίδιος ο Μπερζέ έδωσε το χρίσμα της «επίσημης» βιογραφίας του πρώην συντρόφου του στην ταινία του Λεσπέρ, το φιλμ μοιάζει περισσότερο με μια καλογυαλισμένη βιτρίνα της οποίας το έκθεμα δεν αποκαλύπτεται ποτέ.
