Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ
Πάντα στη ζωή σου σε «ακολουθούσε» η ομορφιά. Τελικά, σου βγήκε σε καλό;
«Όλοι θέλουμε να βλέπουμε μια καλή εμφάνιση. Πολλές φορές όμως λειτουργεί μπούμερανγκ. Άλλοι το φθονούν. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που στηρίχθηκα εκεί, αυτό φαίνεται. Δεν πρόβαλα ποτέ την ομορφιά μου, αλλιώς θα ήμουν μοντέλο».
Παραμένεις «αιώνια» μελαχρινή! Καμία αλλαγή, ποτέ. Γιατί;
«Για την ώρα. Έτσι λέω πάντα στη ζωή μου. Δεν είμαι ποτέ απόλυτη σε τίποτα. Για τους ρόλους μου έγινα και ξανθιά με περούκες. Γιατί να αλλάζω και να ταλαιπωρώ τα μαλλάκια μου;».
Γιατί το star system «επιβάλλει» κάποιες αλλαγές...
«Όταν ξεκίνησα, μου είπαν να κάνω κάποιες αλλαγές, π.χ., πλαστική στη μύτη" Εγώ όμως δεν στηρίχτηκα στην ομορφιά. Δεν έκανα τίποτα. Δεν προσπάθησα να γίνω η κουκλίτσα. Πιστεύω και σέβομαι πολύ τη φύση. Σπάνια κάνει λάθος. Όταν επεμβαίνουμε, συνήθως πάει χειρότερα. Είμαι κατά των αισθητικών επεμβάσεων, γιατί φοβάμαι το αποτέλεσμα. Όταν βλέπεις μικρές κοπέλες να "επεμβαίνουν", λες: ?Γιατί όλο αυτό; Θέλεις να γίνεις κάποιος άλλος;". Αν δεν αγαπάω τον εαυτό μου, πώς θα με αγαπήσουν οι άλλοι;».
Έχεις θυσιάσει πράγματα για τη δουλειά σου;
«Χρόνο, ξεκούραση, τέτοια πράγματα. Τίποτα άλλο ιδιαίτερα. Ούτε την προσωπική μου ζωή».
Αυτόν τον καιρό είσαι υπ’ ατμόν.
«Ναι, τελείωσε η ταινία "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα", συμμετείχα στο "Just the 2 of Us", το οποίο έκανα καθαρά για φιλανθρωπικό σκοπό, να είμαι εξηγημένη! Aν ήταν talent show, δεν θα πήγαινα ποτέ, δεν θα αποδείξω τώρα ότι είμαι ταλέντο. Αυτό το κάνεις στα 15. Μας έδιναν ένα συμβολικό ποσό, ελάχιστα χρήματα, γιατί είναι για φιλανθρωπικό σκοπό. Ειλικρινά, ο μόνος λόγος που το έκανα είναι ο φιλανθρωπικός. Αν έχω ταλέντο ή όχι, το έχω αποδείξει. Στα 15 μου, όταν βγήκα στο χώρο, έδωσα τις εξετάσεις μου, μέχρι τώρα που υπάρχω. Ούτε τώρα με έμαθε ο κόσμος από εκεί. Εμένα μ’ αρέσει να μαθαίνω, είμαι αιώνια μαθήτρια. Κι εκεί βέβαια έμαθα κάποια πράγματα. Τραγουδάω όμως σαν ηθοποιός, γιατί δεν είμαι τραγουδίστρια. Τραγουδάω 2 χρόνια και το αν θα κάνω δίσκο, είναι άλλο θέμα. Μου το είχαν προτείνει, απλώς δεν το έχω αποφασίσει ακόμη. Δεν είναι εύκολο, θέλει δουλειά».
Τραγουδάς και σε νυχτερινό κέντρο.
«Με τον Γιώργο Γερολυμάτο στις "Ναϊάδες"».
Πρωταγωνιστείς και σε σίριαλ στην κυπριακή τηλεόραση.
«Ναι, στο "Σε φόντο κόκκινο". Υποδύομαι έναν ενδιαφέροντα ρόλο, της Νεφέλης. Έκανα και ένα guest στην "Πολυκατοικία", με τον Παύλο Χαϊκάλη, με τον οποίο δεν είχα παίξει ποτέ, αν και ήμασταν φίλοι από τη δραματική σχολή. Αυτά για την ώρα».
Το «Just the 2 of Us» πώς το είδες από κοντά;
«Στο πρώτο live υπήρχαν κάποια τεχνικά λαθάκια. Είχα κάποιες ατυχίες. Δεν είχα μικρόφωνο, χάλασε, όπως και κάποιες κάμερες. "Έφαγα" παρατήρηση επειδή κοιτούσα τον παρτενέρ, που έπρεπε να τον δείχνει το video wall, αλλά χάλασε η κάμερα. Τέτοια πράγματα».
Καλλιτεχνικό ζευγάρι με τον Κώστα Καραφώτη.
«Τον θαύμαζα από την πρώτη μέρα. Είμαι ενθουσιασμένη που τον γνώρισα από κοντά. Έχει ήθος, είναι μορφωμένο παιδί, γιατρός».
Τι πραγματικά έχει ανάγκη η Ελένη Φιλίνη;
«Δεν έχω παράπονο, θα ήταν αχαριστία και άδικο. Δεν έχω τίποτα ανάγκη, γιατί είμαι ένας γεμάτος άνθρωπος. Είμαι ολιγαρκής, πάνω απ’ όλα, και δεν ζητάω τρελά πράγματα στη ζωή μου, μόνο συναισθήματα. Αλήθεια και αγάπη. Αυτά που δεν αγοράζονται έχουν αξία, γιατί ό,τι έχει σχέση με το χρήμα είναι ψεύτικο. Δεν σου χαρίζεται τίποτα σ’ αυτή τη ζωή και ό,τι σου χαριστεί θα σ’ το πάρουν πίσω».
Είναι καλό να γίνονται φιλανθρωπίες και να φαίνονται;
«Στην εποχή που ζούμε θα ήθελα να μην υπάρχουν φιλανθρωπίες, γιατί πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος δικαιούται τα ίδια πράγματα πάνω στη γη. Θα έπρεπε όλοι να έχουν. Αναγκαστικά υπάρχει φιλανθρωπία. Να είναι όλοι οι άνθρωποι καλά σ’ αυτό το μικρό ταξίδι, που νομίζουμε ότι είναι μεγάλο, γι’ αυτό κάνουμε τέρατα στη ζωή μας, στο πέρασμά μας. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάνουμε όλα αυτά τα αίσχη».
Πώς ορίζεις το αίσχος;
«Την καταστροφή των ανθρώπων, της ζωής, της φύσης, του πλανήτη μας. Με απωθεί το ψέμα, το δήθεν».
Στην προσωπική σου ζωή πώς είσαι αυτόν τον καιρό; Θα σε δούμε ποτέ να ανεβαίνεις τα σκαλιά της εκκλησίας νυφούλα;
«Ήρεμη. Μπορεί αύριο ξαφνικά να έρθει "αυτός που περιμένω", που λέει και το τραγούδι. (Γέλια.) Το αύριο δεν το ξέρει κανείς. Δεν είναι θέμα εκκλησίας, γιατί μπορεί και χωρίς να ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας να είσαι ευτυχισμένος και με εκκλησία να είσαι χιλιοδυστυχισμένος! Υπάρχουν χιλιάδες χωρισμένοι. Δεν με ενδιαφέρει το περιτύλιγμα, αλλά η ουσία».
Τι είναι αυτό που σε έχει κουράσει;
«Τίποτα, αγαπώ τη ζωή και δεν κουράζομαι. Καμιά φορά μόνο ψυχολογικά».
Το γεγονός που σου ανέτρεψε τη ζωή;
«Όταν έχασα τη μητέρα μου. Είναι και συνειδητοποίηση. Τον πατέρα μου τον έχασα πριν από 23 χρόνια. Στη ζωή είσαι μόνος, απλώς συνοδεύεσαι από γονείς, παιδιά, συγγενείς. Είχα μια σωστή μητέρα, από την οποία πήρα πολλή αγάπη. Είναι κάτι που δεν αλλάζει και δεν μπορεί να ξαναγυρίσει, αλλά αισθάνομαι ότι μπορεί να με προστατεύει από εκεί που είναι. Η μάνα μου ήταν τα πάντα. Μου έλεγε: "Όταν φύγω, θέλω να είσαι δυνατή"».
Γιατί όταν αποχωρήσατε ανέφερες ότι είναι στημένο το «Just the 2 of Us»;
«Δεν είπα "στημένο". Δεν βγήκε από εμένα αυτό. Δεν ήταν επί ίσοις όροις τα πράγματα, τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά για όλους».
Δηλαδή;
«Η αντιμετώπιση ήταν διαφορετική, κι αυτό το καταλάβαιναν και οι τηλεθεατές. Θα μπορούσα να φύγω από το πρώτο live, αλλά δεν το έκανα γιατί ήταν για φιλανθρωπικό σκοπό.
Κάποιους που δεν ήταν καλοί τους βαθμολογούσαν με 9. Παρ’ όλα αυτά, βοήθησα όσο μπορούσα το σκοπό».
Πώς κατάφερες να διαχειριστείς τον πόνο από την απώλεια της μητέρας σου;
«Είχα πολύ θυμό στην αρχή και μετά συνειδητοποίηση... Συνειδητοποίησα το τίποτα της ύπαρξης, χρόνια τώρα. Έχω κινδυνεύσει δύο φορές να πεθάνω. Όχι από κάποια σοβαρή ασθένεια, αλλά από καταστάσεις που φέρνει η ζωή. Γι’ αυτό κι έχω φιλοσοφήσει από πολύ μικρή κάποια πράγματα. Δεν έχω κάνει τρέλες. Η μάνα μου συνέχεια μου έδινε συμβουλές. Τώρα μου λείπει. Μου λείπει το τηλέφωνο που χτυπούσε το βράδυ για να με ρωτήσει πού είμαι και πότε θα γυρίσω στο σπίτι».
