Ο Άρθουρ (Τέρενς Σταμπ) και η Μάριον (Βανέσα Ρεντγκρέιβ) είναι τόσο φοβερά διαφορετικοί άνθρωποι που μοιάζει περίεργο που τους γνωρίζουμε στη δύση ενός ευτυχισμένου γάμου που μετρά δεκαετίες. Η αγάπη τους είναι βαθιά και ανθεκτική, και ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία της πάσχουσας από καρκίνο Μάριον μαλακώνουν το φαινομενικά κρύο, πικρό και συναισθηματικά απόμακρο προσωπείο του Άρθουρ όσο εκείνος την φροντίζει αφοσιωμένος.
Η βασική τους διαφωνία αφορά την χορωδία ηλικιωμένων στην οποία συμμετέχει η Μάριον, υπό τις οδηγίες της Ελίζαμπεθ (Τζέμα Άρτερτον) η οποία ανορθόδοξα επιλέγει τραγούδια με ραπ κομμάτια ή πικάντικους στίχους (μια χαριτωμένη αρχικά ιδέα που γρήγορα κουράζει) και τους πείθει να συμμετάσχουν σε τοπικό διαγωνισμό.
Η Μάριον δηλώνει αποφασισμένη να πάρει μέρος, παρά τη δυσφορία του Άρθουρ που πιστεύει ότι σπαταλά χρόνο και πολύτιμη ενέργεια και την άρνησή του να μοιραστεί αυτό το τελευταίο χόμπι μαζί της.
Η χορωδία, όμως, δεν είναι παρά μια αφορμή για την πραγματική λαχτάρα της Μάριον, η οποία, φτάνοντας στο τέλος της ζωής της, προσπαθεί να μεταδώσει λίγη από τη χαρά της ζωής στον Άρθουρ, ανησυχώντας για το τι έρχεται μετά για εκείνον, ενώ ο Άρθουρ αντιστέκεται στην ιδέα ο θάνατος της συντρόφου του να αλλάξει την δική του στάση απέναντι στα πράγματα.
Τίποτα στο σενάριο δεν σε αφήνει να ξεχάσεις την γλυκόπικρη αυτή αρχική ιδέα και το χαρωπό μήνυμα για την μάχιμη τρίτη ηλικία, τα οποία επαναλαμβάνονται διαρκώς, αναμασημένα, βαρύγδουπα και ολοένα πιο άγευστα.
Φυσικά οι βασικές προθέσεις της ιστορίας είναι αγαθές και σχετικά αξιοπρεπώς δοσμένες, το αμπαλάζ της, όμως, υποφέρει από ρηχή αφήγηση, νερόβραστο χιούμορ, προφανείς εξελίξεις και μια αίσθηση ότι όλο αυτό χτίστηκε κυνικά και υπολογισμένα για να αποσπάσει δάκρυα και να απευθυνθεί στο (ομολογουμένως αγνοημένο) μεγαλύτερης ηλικίας κοινό.
Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχει και ο Τέρενς Σταμπ. Χάρη στην στιβαρή, ευαίσθητη και πολύπλοκη ερμηνεία του (χωρίς υπερβολές, χωρίς ευκολίες), και το καταπληκτικό δέσιμό του με την Βανέσα Ρεντγκρέιβ, το ζευγάρι αυτό είναι αξιαγάπητο, η πάλη τους αναγνωρίσιμη και τελικά συγκινητική, παρά το γεγονός ότι όλη η ταινία έχει χτιστεί τόσο άκομψα κυνηγώντας την συγκίνηση αυτή και ολοκληρώνεται με ένα σχηματικό φινάλε.
