Το "Μαγειρεύοντας με τον Έλβις" είναι ένα έργο με μεγάλες δόσεις χιούμορ, αλλά και με δραματικές σκηνές, σύγχρονο και τολμηρό που κατορθώνει να κερδίσει τελικά τον θεατή δημιουργώντας του ένα ανάμεικτο συναίσθημα ευθυμίας αλλά και συγκίνησης. Μία ασυνήθιστη οικογένεια, με τις ιδιαιτερότητές της και τα προβλήματά της: Η Τζιλ, κόρη της οικογένειας, η οποία σε όλη της τη ζωή έχει μάθει να είναι στο περιθώριο, κλείνεται στο σπίτι και στο δωμάτιό της και το μόνο της ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην κουζίνα και το φαγητό. Στον αντίποδα της Τζιλ, η μητέρα της, η οποία δεν ενδιαφέρεται για τις ασυνήθιστες συνταγές της κόρης της, παρά μόνο για τους άντρες τους οποίους δεν διστάζει να φέρνει στο σπίτι. Έτσι κι αλλιώς, ο μπαμπάς της οικογένειας (Αντώνης Λουδάρος), ύστερα από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν επικοινωνεί. Ο Στιούαρτ (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) είναι η τελευταία κατάκτηση της μαμάς. Το IQ του χαμηλό, αλλά η παρουσία του ισχυρή μέσα στην οικογένεια, καθώς καταφέρνει να προσφέρει "χείρα βοηθείας" ακόμα και στον καθηλωμένο πατέρα. Μέσα σ' όλα αυτά υπάρχει και το κατοικίδιο, μία χελώνα ονόματι Τζέιμς, Τζέιμς Μπόντ!
Η Ελένη Ράντου, επικεφαλής της παράστασης, υποδύεται με επιτυχία το ρόλο της ασεξουαλικής και παχύσαρκης Τζιλ και δείχνει να προσαρμόζεται άριστα στο χαρακτήρα μίας έφηβης. Η Κατιάνα Μπαλανίκα με τη σειρά της αποτελεί το πρόσωπο- κλειδί της παράστασης, καθώς ενσαρκώνει με τον δικό της μοναδικό τρόπο μία γυναίκα σεξουαλικά πεινασμένη, η οποία βιώνει μία σχέση αγάπης και μίσους με την έφηβη κόρη της. Αλλά και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είναι ξεκαρδιστικός στο ρόλο του "εραστή", και καταφέρνει να δώσει μία απολύτως κωμική χροιά σε σκηνές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τολμηρές. Τέλος, ο Αντώνης Λουδάρος, αποτελεί μία διασκεδαστική καρικατούρα του Έλβις, αν και ο ρόλος του "περιορίζεται" σε μία αναπηρική καρέκλα, με ελάχιστες ατάκες, όπως άλλωστε παραδέχεται και ο ίδιος. Ο σκηνοθέτης, Γιάννης Κακλέας καταφέρνει με έξυπνα τρικ, να διατηρεί το ενδιαφέρον των θεατών και να εναλλάσσει με τον πιο ομαλό τρόπο τις σκηνές, ενώ τα κοστούμια και τα σκηνικά ανταποκρίνονται πλήρως στην "κακογουστιά" και την ασυμβατότητα που προκύπτει από την η όλη ιστορία. Τα συνεχή "μουσικά διαλείμματα" ωστόσο δίνουν υπερβολική δόση από Έλβις, που ίσως να κουράζει λίγο.