Λίγο έξω από την πόλη της Ρόδου, σε ένα πανέμορφο ύψωμα, ένα ζευγάρι αποφάσισε να οικοδομήσει το νέο του σπίτι. Η υλοποίησή του ανατέθηκε στο γραφείο του αρχιτέκτονα Γιώργου Σάββενα και του πολιτικού μηχανικού Κώστα Χριστόπουλου, οι οποίοι διαμόρφωσαν ένα καινοτόμο κτίσμα, συνολικής κάλυψης 280 τ.μ., με δύο ορόφους και υπόγειο. Βασική πρόθεση της αρχιτεκτονικής σύνθεσης ήταν η δημιουργία ορίων στο περίγραμμα της κατοικίας που θα διαχωρίζουν με απόλυτη σαφήνεια το μέσα από το έξω και ταυτόχρονα θα κρατούν σαν «επτασφράγιστο μυστικό» την ιδιωτική ζωή των ιδιοκτητών. Γι’ αυτόν το λόγο οι όψεις αντιμετωπίστηκαν σαν μονοδιάστατες, αδιαπέραστες επιφάνειες, χωρίς παράθυρα, μόνο με κάποιες σχισμές που αφήνουν το φως να εισδύει στο εσωτερικό της κατοικίας και επιτρέπουν τη θέα από μέσα προς τα έξω, αλλά όχι και το αντίστροφο.

Πυρήνα της σύνθεσης, αλλά και βασική πηγή αερισμού αποτέλεσε ένα εσωτερικό αίθριο που διατρέχει όλο το ύψος του κτιρίου, διαχέοντας το φυσικό φως σε όλο το σπίτι κάθετα και οριζόντια, προσδίδοντάς του ταυτόχρονα μία ισχυρή ελληνική ταυτότητα και έναν καθαρά νεωτερικό χαρακτήρα. Η αδιάκοπτη επικάλυψη υλικών σε υπόλευκες αποχρώσεις έρχεται να ενισχύσει την έννοια της οπτικής συνέχειας μεταξύ των διαμορφωμένων ενοτήτων, που χαρακτηρίζονται από αυστηρή γεωμετρία και σχεδόν δωρική λιτότητα, αρχές που ακολουθούν και τα επιλεγμένα έπιπλα. Ενα εντυπωσιακό καμπύλο χώρισμα από υαλότουβλα οριοθετεί έναν εσωτερικό κήπο με λευκά βότσαλα και ελιές και διαχωρίζει την κουζίνα από το καθιστικό, αφήνοντας περάσματα ένθεν κείθεν της τραπεζαρίας και του καθιστικού. Στο εξωτερικό περιβάλλον, στον μοναδικά σχεδιασμένο κήπο ως αντίστιξη στις στιλπνές υφές του εσωτερικού χώρου, χρησιμοποιείται μία γκάμα διαφορετικών χρωμάτων, υλικών και υφών (ξύλο, βότσαλο, νερό, βιομηχανικό δάπεδο, κεραμικό πλακάκι, γκαζόν, χώμα), αποτυπώνοντας και αναπαριστώντας το ψηφιδωτό της γης με τις εναλλαγές του. Η διαχείριση των υλικών αυτών υποτάσσεται σε μία πειθαρχημένη σύνθεση που υπηρετεί και αναδεικνύει την πλαστικότητα και τη λιτότητα του κτιρίου. Το σύνολο του κτίσματος επιδιώκει έναν ισότιμο διάλογο με το περιβάλλον του χωρίς να αποβλέπει σε μία αναγκαστική αλληλεπίδραση με αυτό, αλλά διεκδικώντας την αυτόνομη υπόστασή του. Ταυτόχρονα διαφοροποιείται από την άμορφη αστική δόμηση και γίνεται τελικά εσωστρεφές. Η άριστη συνεργασία των ιδιοκτητών με τους μελετητές σε όλες τις φάσεις σχεδιασμού και επίβλεψης του έργου έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα: μια κατοικία που δηλώνει με τόλμη την ιδιαιτερότητά της και εφαρμόζει πιστά το σχεδιαστικό της «σενάριο», της αρμονικής δηλαδή συνύπαρξης τόσο της προσωπικής όσο και της κοινωνικής ζωής των ενοίκων του.