Υπάρχει μια φράση που έχουμε πει όλες, πολλές φορές: "Εντάξει, θα το κάνω". Και την έχουμε πει κουρασμένες, πιεσμένες, με έναν κόμπο στο λαιμό. Επειδή νιώσαμε υποχρέωση. Επειδή δεν θέλαμε να δυσαρεστήσουμε. Επειδή μάθαμε από μικρές ότι οι "καλές γυναίκες" είναι πάντα πρόθυμες.
Όμως αυτό το "ναι" που βγαίνει από κούραση, από πίεση ή από ενοχή, δεν είναι αληθινό. Είναι ένα «ναι» που φθείρει. Και πίσω του κρύβεται ένα ξεχασμένο όχι. Ένα όχι που θα έπρεπε να έχει ειπωθεί, όχι από αγένεια, αλλά από ανάγκη.
Κάπου ανάμεσα στις υποχρεώσεις, στις προσδοκίες και στους ρόλους που σηκώνουμε, ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό: ότι κι εμείς έχουμε όρια. Κουραζόμαστε. Στερεύουμε. Και τελικά, χανόμαστε. Γιατί όταν λες συνέχεια "ναι", αφήνεις πίσω τον εαυτό σου. Κι αυτό δεν είναι αγάπη – είναι παραμέληση.
Το "όχι τώρα" δεν είναι σκληρότητα. Είναι φροντίδα. Είναι μια παύση που λες με σεβασμό – πρώτα στον εαυτό σου, και ύστερα στους άλλους. Είναι η συνειδητή απόφαση να μην απαντάς αυτόματα, αλλά να ρωτάς: "Εγώ πού βρίσκομαι μέσα σε αυτό; Έχω χώρο; Έχω ενέργεια; Μπορώ; Θέλω;"
Γιατί τελικά, δεν είμαστε φτιαγμένες να εξυπηρετούμε διαρκώς τους άλλους, παραμερίζοντας τις δικές μας ανάγκες. Δεν είναι εγωιστικό να βάλεις όριο. Είναι υγιές. Δεν είναι λάθος να πεις "όχι τώρα, δεν μπορώ". Είναι αλήθεια. Και χρειάζεται θάρρος για να την πεις.
Η κοινωνία μάς έχει μάθει πως η αξία μας μετριέται με το πόσα αντέχουμε. Ότι είμαστε "καλές" όταν δεν παραπονιόμαστε, όταν είμαστε πάντα εκεί. Όμως η αληθινή δύναμη δεν είναι το να πιέζεσαι σιωπηλά. Είναι το να ξέρεις πότε να σταματήσεις, πότε να αποτραβηχτείς λίγο, πότε να κοιτάξεις μέσα σου και να πεις: "Αρκετά για σήμερα."
Το "όχι τώρα" δεν σημαίνει πως δεν αγαπάς, πως δεν νοιάζεσαι ή πως είσαι απόμακρη. Σημαίνει απλώς ότι βρίσκεις ξανά τη θέση σου μέσα σε όλα όσα σε τραβούν κάθε μέρα προς τα έξω. Σημαίνει πως δεν ξεχνάς τον εαυτό σου για να εξυπηρετήσεις το πρόγραμμα των άλλων. Και αυτό, όσο δύσκολο κι αν σου φαίνεται, είναι πράξη δύναμης και αυτοεκτίμησης.
Αξίζεις να ξεκουραστείς χωρίς να απολογείσαι. Να κλείσεις το τηλέφωνο χωρίς ενοχές. Να ακυρώσεις ένα ραντεβού επειδή χρειάζεσαι ησυχία. Να πεις "όχι τώρα" και να το εννοείς. Γιατί κάθε φορά που λες αυτό το "όχι", λες ένα βαθύ "ναι" στον εαυτό σου.
Ναι, στο σώμα σου που ζητάει ξεκούραση.
Ναι, στο μυαλό σου που χρειάζεται ανάσα.
Ναι, στην ψυχή σου που δεν θέλει άλλο βάρος.
Ναι, σε εσένα – όπως πραγματικά είσαι, όχι όπως περιμένουν να είσαι.
Το "όχι τώρα" είναι ένας τρόπος να κρατήσεις ζωντανό τον εαυτό σου, να του δώσεις χώρο να υπάρξει, να νιώσει, να ξεδιπλωθεί. Δεν είναι απομάκρυνση από τους άλλους, είναι επανασύνδεση με σένα. Και αυτή είναι η βάση για να συνεχίσεις να δίνεις, αλλά χωρίς να χάνεσαι.
Ο κόσμος δεν θα σταματήσει αν πεις "όχι τώρα". Κι εσύ δεν θα γίνεις λιγότερο καλή, λιγότερο ικανή ή λιγότερο αγαπητή. Αντίθετα: θα αρχίσεις να γίνεσαι πιο αληθινή. Και αυτό είναι το πιο γενναίο "ναι" που μπορείς να χαρίσεις στον εαυτό σου.
