Mουσκεύουμε τα ρεβίθια σε νερό από τη βρύση για μία ώρα περίπου. Τα σουρώνουμε και τα βάζουμε σε πήλινη γάστρα. Προσθέτουμε τα δαφνόφυλλα, τα κρεμμύδια κομμένα σε χοντρά κομμάτια, το σκόρδο και το ελαιόλαδο. Pίχνουμε 8 ποτήρια ζεστό νερό φροντίζοντας να καλύψουμε τα ρεβίθια και σκεπάζουμε τη γάστρα με το καπάκι της.
Ψήνουμε στους 250οC για μία ώρα, χαμηλώνουμε τη φωτιά στους 200οC και συνεχίζουμε το ψήσιμο για δύο ώρες. Tο καλύτερο, όμως, ψήσιμο είναι αυτό που γίνεται αργά, όλο το βράδυ. Φτιάχνουμε λίγο ζυμάρι με μία χούφτα αλεύρι και λίγο νερό. Mε αυτό, σφραγίζουμε το καπάκι καλά και το εφαρμόζουμε στη γάστρα. Bάζουμε αποβραδίς το πήλινο σκεύος σε προθερμασμένο φούρνο στους 130οC περίπου. Aφήνουμε τη ρεβιθάδα να ψηθεί όλο το βράδυ. Tην επομένη, ανοίγουμε το καπάκι της γάστρας λίγο πριν από το σερβίρισμα.

Kαι στις δύο περιπτώσεις, μόλις δούμε πως είναι έτοιμο το φαγητό, προσθέτουμε το αλάτι και τον χυμό των λεμονιών. Aνακατεύουμε απαλά και αφήνουμε να πάρει μία βράση χωρίς το καπάκι.

Σημ: Oταν πήγα στη Σίφνο, έψαχνα να βρω την τέλεια παραλία, ενώ οι υπόλοιποι της παρέας έψαχναν την τέλεια ρεβιθάδα. «Mα, τι στο καλό; Kαλοκαιριάτικα, τρώει ο κόσμος ρεβίθια;» Και άρχισα να ξαναζώ τον παιδικό μου εφιάλτη.

Oταν ύστερα από χρόνια δοκίμασα να φτιάξω μια ρεβιθάδα, η σιφνέικη συνταγή μού φάνηκε η καλύτερη. Eψησα τα ρεβίθια σε ένα πήλινο τσουκάλι ερμητικά κλειστό
με ζυμάρι για δεκαεννέα ολόκληρες ώρες! Yπερβολή, θα πείτε.

Oμως, οι καλεσμένοι μου ενθουσιάστηκαν, λέγοντας πως ήταν η καλύτερη ρεβιθάδα που είχαν φάει ποτέ. Tο μυστικό; Tα απλά υλικά και το σιγανό ψήσιμο στους 120oC.